zaterdag 24 december 2016

Rouw met kerst...

Afgelopen woensdag overleed na een zwaar ziekbed, de man van mijn dierbare vriendin Jantje. Onze vriendschap duurt al meer dan 50 jaar. Nare kerstdagen voor haar en de kinderen. Omdat Jan de tweede kerstdag jarig is, is besloten om de uitvaart uit te stellen tot na de kerstdagen, zodat ze nog even met hem samen kunnen zijn. Onvoorstelbaar veel verdriet -leegte en gemis.

Een dag voor het overlijden kregen ze het bericht dat een familielid van 51 jaar, plotseling was overleden aan een hartstilstand. Ook het overlijden van Jan kwam eerder dan verwacht. Hoeveel verdriet kan een mens aan?

En temidden van al dit verdriet gedenken we dat de Redder der wereld naar deze aarde kwam. Hij kwam om te delen in ons verdriet en lijden. Met gemengde gevoelens vier ik dit jaar Kerstfeest.

woensdag 21 december 2016

Gods droom komt uit.

Gisteren kreeg ik het mooie bericht van Annelies Diekman -hoofd Collectiemanagement van de Bibliotheek in Groningen, dat vanaf de eerst week in januari 2017, mijn tweede boekje:  "Gods droom komt uit", verkrijgbaar zal zijn in de bieb in Stadskanaal. Diepe vreugde en dankbaarheid vulde mijn hart.

"Leven met God én met kanker",  ligt al een paar jaar in de bieb en wordt regelmatig uitgeleend.Mijn gedichtenbundel: "Waar het hart vol van is", werd afgewezen, omdat gedichtenbundels het niet zo goed doen in de bieb.

zondag 18 december 2016

De beste wensen.....

Bij deze wil ik al mijn volgers alvast goede en gezegende feestdagen toewensen, en een gezond en waardevol 2017!
En aan mensen voor wie het geen fijne dagen gaan worden, wil ik moed - kracht en vertrouwen toewensen.

Ik heb gelovige en ongelovige volgers. En toch kwam voor beide partijen het Kind in de kribbe. Die dat wil mag dan ook van harte het prachtige lied met mij meezingen: Ere zij God!Vrede op aarde, in de mensen een welbehagen!

Geen goede voornemens maken, maar gewoon elke dag doen waar je jezelf en de ander gelukkig mee kan maken, is en blijft mijn motto! Dan gaat de wereld  (eigen omgeving) er vanzelf een stukje mooier uitzien.

Hartelijk dank voor alle goede wensen in welke vorm dan ook.Daar waren heel bijzondere kaarten bij. O.a. van Betta van de Laan. Zij had zelf een kaart gemaakt met o.a. daarop een leeuw (de leeuw van Juda)  en twee Davidsterren. Geniaal bedacht.

Ook was er eentje bij van onze voormalige VVD burgemeester Marco Out, die nu burgemeester van Assen is. Marco schreef: Beste Frea, VEUL HAAIL EN ZEGEN, is de mooie Groningse manier om iemand een goed nieuwjaar te wensen. Ik vind het eigenlijk super toepasbaar op jou. Veul Haail en Zegen! Ik heb hem terug gemaild, dat het ook voor hem zelf gold.

Ik kan natuurlijk niet gaan invullen wat de ander moet gaan doen in het nieuwe jaar, maar ik heb wel twee waardevolle tips. Probeer eens een bosje bloemen weg te geven in een winkelstraat. (je krijgt onvoorstelbare mooie reacties) Kijk eens wat vaker om naar iemand in je buurt, waarvan je weet dat die het moeilijk  heeft - ziek of eenzaam is. Eens per twee of drie weken moet toch te doen zijn, niet waar?Maar doe het wel onvoorwaardelijk, en stel je verwachtingen niet te hoog.

Vorige maand is mijn blog maar liefst 7300 (!!) bekeken. En wel in 26 landen.
Zelfs uit Rusland China en Syrië. En aangezien ik geen bekende Nederlander ben, (of misschien toch wel inmiddels?haha) is dat toch heel wat. Voor mij een groot raadsel hoe ze me hebben gevonden.Maar het stemt me wel heel erg dankbaar!

Schrijven is voor mij een fijne afleiding in mijn strijd tegen kanker, ook al houdt mij dat zeker niet zo heel erg bezig. Maar de gevolgen daarvan merk ik wel elke dag, al laat ik mijn dagen daar zeker niet door bepalen. Als het écht niet gaat, pas ik me aan, maar anders probeer ik van elke dag iets moois te maken.Want ondanks alles is mijn leven met God, voor mij zeker de moeite waard om geleefd te worden. Zonder Hem zou ik me geen raad weten.

Ook probeer ik  energie te steken in mensen die me dierbaar zijn. Omdat ik wat verdrietig was om een paar mensen die me hebben laten vallen, werd ik bemoedigd door de volgende uitspraak van Hiëronymus. Monnik en Priester die leefde omstreeks 420.

WIE ERMEE STOPT JE VRIEND TE ZIJN, IS HET NOOIT GEWEEST!


Toon Hermans....

Ik ben een groot liefhebber van Toon Hermans. Voor zover ik kan nagaan heb ik al zijn boeken en gedichtenbundels gelezen. Maar ook al zijn conferences gezien op de tv, en één keer heb ik hem live gezien in de stadsschouwburg in Groningen.

Hadden we nota bene één van de duurste plaatsen gereserveerd,nadat ik een uur geprobeerd had om er tussen te komen, kwamen we gedeeltelijk achter een pilaar te zitten, wat balen was natuurlijk.Ik had nog een klacht in willen dienen, maar dat leek zinloos.Toch heb ik intens van Toon genoten, en wilde de sfeer niet laten bederven door zo'n domme pilaar.We zaten wel bijna vooraan, dat nou weer wel.haha.

Afgelopen zaterdag zou hij honderd jaar zijn geworden. Daarom worden er momenteel diverse interviews en conferences van hem uitgezonden, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Ik geniet daar dan ook heel intens van. Het eerste gedeelte van een drieluik heb ik al gezien.Zaterdagavond ook al een uur van Toon kunnen genieten op NPO1.

Toon is voor mij de enige cabaretier die geen mensen kwetst - niet vloekt - geen vulgaire taal uitslaat -en mensen in hun waarde laat. Het was een prachtmens, die ook zijn geloof niet onder stoelen of banken stak.
Een man naar mijn hart, die zo puur en echt was.Met niets kon hij mensen ontroeren en aan het lachen maken, soms zonder woorden.

Mensen die zijn boeken en gedichtenbundels niet hebben gelezen, hebben veel gemist. Zo humoristisch - leerzaam en ontroerend.

Van Toon kunnen de huidige (grappenmakers) nog heel wat leren. De meesten daarvan laat ik dan ook niet toe in mijn huiskamer. Herman Finkers  - Wim Kan - Paul van Vliet en Seth Gaaikema daargelaten.

Voor mij is en blijft Toon de grootste!



zaterdag 17 december 2016

Boeken....

Pauwblauw vertelt door Rosanne Hawke.

Een Pakistaans meisje van 13 jaar wordt toegelaten op een Islamitische school. Ze maakt per ongeluk een spelfout in een opstel. Daardoor wordt ze beschuldigd van blasfemie (godslastering) en geboeid in de gevangenis gegooid, en ter dood veroordeeld. Of ze ook ter dood is gebracht blijft een open vraag, maar het verhaal is wel gebaseerd op ware gebeurtenissen.Een verbijsterend boek.

In een ver verleden had ik al veel gelezen over James -Hudson -Taylor. Nu is er een herziene uitgave uitgekomen onder de titel: De man die God geloofde.Het verhaal van een zeer moedig man, die in alles op God vertrouwde. Onder de meest erbarmelijke omstandigheden bleef hij trouw aan zijn roeping.

Vanwege mijn ziekte koop ik maar weinig nieuwe boeken meer, maar er lag nog een cadeaubon van mijn verjaardag.Dan is het soms moeilijk kiezen. Maar dit boek sprong er gelijk uit, en ik ben er erg blij mee.
Erg boeiend, inspirerend en leerzaam om te lezen.

zaterdag 10 december 2016

Kerstfranje...

In de loop der jaren is bij mij de franje rondom het kerstgebeuren steeds meer tegen gaan staan. Overal wordt het woordje kerst opgeplakt. Op markten -evenementen -diners etc.. Voor bezinning is maar weinig tijd. De drukte en stress die rondom de kerstdagen heersen, maken dat mensen deze soms doodvermoeid en afgepeigerd doorbrengen.Waarom sloven mensen zich rondom deze dagen toch zo uit?


Kerken puilen uit in de kerstnachtdiensten, terwijl ze normaal leeglopen. Velen komen daar dan maar eenmalig.Niet zozeer om het KIND in de kribbe te aanbidden,maar  meer uit traditie - gewoonte of voor de sfeer.Liederen over vrede op aarde - het  Ere ziij God en Stille Nacht galmen door de kerken, maar
nieuwe volgelingen van Jezus levert het helaas niet op.

Ook komt  de vrede op aarde geen stap dichterbij, als er meters sneeuw zouden vallen en miljoenen kaarsjes en lichtjes aan worden gestoken I'm dreaming of a white christmas is een leuk liedje, maar het zegt mij helemaal niets!

Nee, van een witte kerst
hoop ik niet te dromen
ook niet van volgeladen
en uitpuilende dennenbomen
Alle kerstdiners zou
ik willen ruilen
als er geen mens
van honger meer zou hoeven huilen

Want als het Kind van Bethlehem niet in de harten van de mensen wordt geboren blijft het een utopie!

Dat mensen rondom deze tijd leuke en gezellige dingen met elkaar doen, is voor mij geen enkel probleem, maar het heeft maar weinig met het kerstfeest te maken.

Voor mijzelf  heb ik geen  sfeer - stemming - boom - lichtjes of kaarsjes nodig om het Kerstfeest te vieren. Voor mij is het KIND IN DE KRIBBE genoeg. Gezelligheid - lekker eten - samen zijn met mijn dierbaren of vrienden - omzien naar de ander, geldt voor mij het hele jaar door.

In de stal van Bethlehem heerste een hele andere sfeer.Daar ontbrak elke vorm van franje.Want daar lag nota bene een KONINGSKIND in en vuile voederbak voor dieren. Eigenlijk had Hij geboren moeten worden in een paleis. Maar Hij kwam in bittere armoede om mensen onder de mensen te zijn, zodat ze daardoor geestelijk rijk konden worden, door Zijn lijden en sterven.Helaas kozen velen voor aardse rijkdom, en de gevolgen daarvan zien we zo heel duidelijk om ons heen.

Gelukkig zijn er wereldwijd nog miljarden mensen die met een oprecht hart het Kerstfeest vieren. Die willen buigen bij de kribbe, maar ook knielen bij het kruis van datzelfde Kind.

Jezus zei: Ik ben het Licht der wereld, wie Mij volgt zal nimmer meer in de duisternis wandelen, maar het Licht des levens hebben. Johannes 8 vers 12.




zondag 4 december 2016

Babyfoto

Toen ik deze foto tegenkwam, viel mij op dat ik zo vol verwachting en helder de wereld in keek. Dan is het maar goed dat ik toen niet wist hoe mijn leven later zou gaan verlopen.Een leven vol van veel ziekte, pijn en lijden. Maar gelukkig ook van veel vreugde, humor en plezier.Toch ben ik dankbaar dat ondanks alles, mij het leven is geschonken. En dat later bleek dat God toen al een plan met mijn leven had, ondanks dat ik niet in een gelovig gezin ben grootgebracht. Want dankzij Hem ben ik in staat geweest om te leven met een grote HOOFDLETTER!


zaterdag 3 december 2016

Boeken...

Ik wil graag even 2 boeken onder de aandacht brengen, die ik de afgelopen week las.

Het eerste betreft het boek: De Koning die voeten wast door Hiele Dijkstra. (2015)
Dijkstra is een jonge nuchtere Fries die het boek schreef, nadat hij aangeraakt was door God in het ziekenhuis. Daarnaast heeft hij 10 verhalen verzameld van mensen in Friesland, die een wonder hebben meegemaakt, om mensen daarmee te bemoedigen en te inspireren.(www.jezuszalvoorzien.nl)

Eigenlijk is het bedroevend, dat er in de kerk maar zo weinig plaats is voor persoonlijke getuigenissen van mensen die wonderen van God meemaken in hun leven. Een heel groot gemis in de liturgie.

Het boek leest makkelijk weg in heldere en duidelijke Jip en Janneke taal. Ik heb er intens van genoten!Maar kwam ook tot de ontdekking, dat er veel raakvlakken en overeenkomsten waren met mijn eigen boekje, dat ik in hetzelfde jaar schreef:  "Gods droom komt uit.'

Het tweede boek is een herziene uitgave (2016) van de man de man de God geloofde.De  levensbeschrijving van Hudson Taylor. Opgetekend door Marshall Broomhall.

Het is het ongelooflijk verhaal van een man die dwars door alles heen op God bleef vertrouwen. Dwars door armoede - pijn -ziekte - vervolging - smaad - laster - en gevaar heen. Zijn moed was onvoorstelbaar. Hij had maar één roeping, en dat was om in China de boodschap van Gods hoop en liefde te vertellen. Waar hij allemaal doorheen moest voor dat het zover was, is haast niet te geloven. Een prachtig boek om te lezen, maar ook om veel van te leren, want wij haken soms snel af als het tegenzit.

p.s. mijn blog over de franje rondom de maand december komt iets later.

donderdag 1 december 2016

Jan Terlouw

Gisteravond was de oud-politicus Jan Terlouw te gast in DWDD. Ter ere van zijn 85e verjaardag was hij uitgenodigd om iets te mogen zeggen tegen het Nederlandse volk. Verbijsterd en verbaasd heb ik naar hem zitten luisteren. KIPPENVEL .Hopelijk nemen gelovigen en ongelovigen zijn woorden ter harte. Aan het eind had hij zijn emoties niet meer in bedwang. Maar de tranen en de toespraak van Terlouw, zullen bij mij nog lang blijven hangen.

woensdag 30 november 2016

Lekker eten....

Mijn hele leven ben ik al een hele beste eter en fijnproever geweest.En mag daarom dan ook héél graag koken.Maar kijk nooit naar kookprogramma's op de tv, omdat het mij veel te massaal en prestatie gericht is. Omdat ik alleen woon, is het maken van stampotten niet zo'n optie. Want stamppot kook je in grote hoeveelheden, ja toch?

Daarom kook ik deze af en toe voor anderen, waarvan ik denk dat ze het nodig hebben. Ik doe het graag, het is voor mij wat afleiding- en anderen verheugen zich dan in mijn kookkunst - en kan ik gelijk met de (stam)pot mee eten. haha.Maar ik mag ook graag wat buitenlandse recepten uitproberen.

Helaas gaat sinds een paar weken mijn eetlust ineens hard achteruit. Dat is geen gunstig teken.Ik heb me er al die jaren eigenlijk over verbaasd dat het eten zo goed ging, nadat 2/3e gedeelte van mijn maag was weggehaald i.v.m. de kanker.En dat ik het allemaal zo goed kon verdragen.

Ik blijf wel eten koken voor anderen omdat ik dat graag doe. En ik blijf me er ook toe zetten om goed te blijven eten, (zij het met tegenzin)omdat anders mijn lichaam verzwakt, en dat heeft dan ook zijn weerslag op mijn mentale welzijn. En dan te bedenken dat ik mijn hele leven een gevecht moest leveren tegen de kilootjes.

En ondanks dat het nog steeds (redelijk) goed gaat, bemerk ik ook dat in mijn doen en laten de lusteloosheid toeslaat.En dat ik me ook daarin steeds moet aanpakken. Maar vanwege mijn enorme vechtlust geef ik daar maar niet al te vaak aan toe. Want opgeven is nog steeds geen optie!!!!!!

Lezen en verschillende soorten puzzels oplossen doe ik gelukkig nog wel graag. Ik verzin altijd wel wat om de dagen door te komen.

 Gisteren nog een bezoekje afgelegd bij dierbare vrienden, waar ik ook lekkere hutspot voor had gekookt. Ze kunnen wel wat hulp gebruiken, omdat de man ongeneeslijk ziek is.Hij heeft kanker-zijn aorta staat op knappen, en zijn nieren werken nog maar voor 12%. Het is verschrikkelijk om machteloos aan te moeten zien dat een kankergezwel uit zijn neus aan het groeien is.(erg naar om te zien) De jeuk is voor hem vaak ondragelijk, en artsen kunnen niets meer voor hem doen om dit te verlichten, gezien zijn lichamelijke conditie. Soms gaat het tijdens zijn slaap heftig bloeden, omdat hij zich dan ongemerkt ergens tegen aan stoot.Te verschrikkelijk voor woorden.

Met een verdrietig gevoel reed ik naar huis.

En als ik dan later een telefoontje krijg dat hij de hutspot zo lekker vond, dan word ik daar toch wel weer een beetje (blij) van. Naar elkaar omzien is voor mij het grootste gebod op aarde. Mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn, zijn in elk opzicht erg arm.

Laten we daarom wat meer naar elkaar omzien, in de omgeving waar we zijn geplaatst. Ik vind het verschrikkelijk dat sommige mensen in deze tijd ineens weer massaal omzien naar eenzame en dakloze mensen, terwijl ze dat gewoonlijk niet doen.Het hele jaar door zijn er toch eenzame en dakloze mensen? Gelukkig zijn er ook  fijne groepen mensen die daar wel het hele jaar door naar omkijken. En vergeet ook de mantelzorgers en zij die in de zorg of ziekenhuizen werken niet.Ze verdienen in mijn ogen dan ook allemaal een gouden lintje!

Over de franje rondom deze tijd en het kerstgebeuren gaat mijn volgende blog.

donderdag 24 november 2016

Uitgestelde verjaardag.....

Het blijft nog steeds (goed) gaan. Omdat ik mijn verjaardag niet kon vieren omdat ik te ziek was, ga ik dat alsnog doen. Wel in etappes, want teveel drukte kan ik niet aan. Morgenvroeg komt vriendin Susan op de.koffie. In het weekend komt Joke. Daarna opstellen in rijen van vijf graag.haha. Afgelopen week kwam vriendin Riet al een leuk cadeautje brengen in de vorm van een zelfgebreide stola.(opbrengst gaat naar Kika) Heerlijk warm, om die om mijn schouders te doen als ik in bed lig te lezen.Andere vriendin. Joke 2,kwam ook al langs met een boek.Van buurvrouw Fennie kreeg ik een prachtige plant, waar ik even de naam niet van weet.Tel daar de grote lading post bij op, dan voel ik me een bevoorrecht mens, met zoveel warme contacten.

Heerlijk, om dit allemaal weer mee te mogen maken. En wat zijn vrienden belangrijk in momenten van pijn en lijden. Maar ook in momenten van blijdschap en voorspoed. Echte vrienden leer je pas kennen in zware periodes. Degene die afvallen, blijken geen échte vrienden te zijn. Gelukkig ben ik mijn hele leven gezegend geweest met een groot aantal daarvan en ze zijn me dan ook zéér dierbaar.

Ik steek veel tijd en energie in vriendschappen. Als blijkt dat het alleen van mijn kant moet komen, laat ik het contact langzaam verwateren.Als (vermeende) vrienden zomaar wegblijven, zonder een gesprek aan te gaan, vind ik dat erg verdrietig, want openheid en eerlijkheid vind ik erg belangrijk. Eerder zou ik zelf een gesprek met die persoon aangaan, maar daar ben ik van afgestapt, omdat ik daar geen energie meer in wil steken, ook al had ik graag de reden van het verbroken contact graag geweten.Want iedereen weet zo langzamerhand  wel dat ik altijd open sta voor elke vorm van kritiek.

Toon Hermans vertaalt het zo mooi:

Vriend....

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het er op aan komt
voor je bidt en voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen
'k heb een vriend

zaterdag 19 november 2016

Gods stem verstaan.....

Ik was nog maar een kind toen ik al met God aan het praten was, ondanks dat ik in een ongelovig gezin werd grootgebracht. Af en toe sprak God ook terug. En dat is mijn hele leven verder zo gebleven.

Voor mij is het heel (normaal) dat God tegen me spreekt in de vorm van Zijn woord- Zijn Geest - omstandigheden, gevoel en verstand.Al is dat wel een weg geweest van goed luisteren en stil zijn.Een echt leerproces dus. Maar zo gauw God spreekt, herken ik Zijn stem uit duizenden, en bemerk al heel gauw of het mijn eigen gedachten zijn, of dat het Zijn stem is.En voor mij het duidelijke bewijs dat God écht bestaat!

Sommige mensen vinden dat maar heel raar en zweverig.Maar dat is het zéker niet, want ik ben een vrij nuchter mens.

(het rare is dat vele mensen wel geloven en kijken naar al die afschuwelijke,waarzeggende en misleidende programma's op de tv. Waar ze handen vol geld aan uitgeven, terwijl ze bedonderd worden waar zij bij staan, of liever gezegd, zitten)

In 2009 sprak God heel duidelijk de woorden: "Je zult binnenkort nog niet overlijden, want ik wil je nog voor vele mensen tot een zegen stellen." Deze woorden kwamen vlak nadat ik uitbehandeld was voor kanker. Ik dacht eerst dat  dat het mijn eigen gedachten waren, want ik wilde natuurlijk graag leven!( te lezen in mijn boekje: Leven met God en mét kanker, (2010) Tot drie keer toe heb ik om een bevestiging gevraagd en kreeg deze ook. Daarna is alles precies zo uitgekomen zoals God het gezegd heeft. (te lezen in mijn boekje: Gods droom komt uit.(2015)

Later werd het ook nog een paar keer bevestigd door woorden uit de Psalmen 118: 17 en 18, waar staat: Ik zal niet sterven, maar leven en ik zal de daden des Heren vertellen. De Heer heeft mij zwaar gekastijd,(beproefd) maar aan de dood heeft Hij mij niet overgegeven.
Psalm 9:15 : Gij, die mij opheft uit de poorten des doods, opdat ik verhale al Uw roemrijke daden.
Psalm 16:10: Want Gij hebt mijn ziel niet prijsgegeven aan het dodenrijk, nog laat Gij uw gunstgenoot de groeve zien.
Psalm 30: 4: Here, Gij deed mij opkomen uit het dodenrijk. Gij hebt mij leven gegeven, zodat ik niet in de groeve nederdaalde.

Alhoewel deze losse zinnen misschien niet helemaal in de juiste context staan, hebben ze me toch erg bemoedigd.

Afgelopen donderdagmorgen sprak God opnieuw.

Ik lag de hele week al doodziek in bed, en dacht werkelijk dat dit het begin van het einde zou zijn.(voor de zoveelste keer in de afgelopen jaren) En ik had daar vrede mee, ook al wordt mijn geloof daardoor wel voortdurend op de proef gesteld.Ik leef graag, maar af en toe kan het lijden zo zwaar zijn, dat ik ernaar verlang om naar Het Vaderhuis te gaan.De plaats waar ik God zal ontmoeten,die ik heb leren kennen door Zijn Zoon Jezus Christus, maar ook de plaats waar al mijn lijden dan voorbij zal zijn.

Ik wilde graag opstaan, maar dat lukte niet. Ineens sprak God: "Ga je bed uit en zalf je met olie",  (beschreven in Jacobus 5: 14-15) (later moest ik denken aan het gedeelte uit de Bijbel, waarin Jezus tegen een zieke man zegt: "sta op en wandel," (Math: 9:5) Heel af en toe zalf  ik mijzelf met olie, (uit Israël) maar alleen als God het zegt. Omdat ik geen lid meer ben van een kerk kan ik dus geen oudsten roepen, zoals de Bijbel dat voorschrijft. Maar schijnbaar kan het zo ook, want er gebeuren altijd geweldige dingen na die tijd.

Ik strompelde uit bed,omdat ik  God wilde gehoorzamen, ook al stond ik te trillen op mijn benen van zwakte.Ik heb eerst het gedeelte uit Jacobus 5 gelezen, mijn zonden beleden, en mij daarna gezalfd met olie  in de naam van de Vader-Zoon en de Heilige Geest.(soms vier ik daarbij ook nog wel eens het avondmaal in de vorm van brood en wijn, maar dat deed ik deze keer niet)

Terstond vertrok zich het wonder. God genas mij niet van mijn kanker, maar ik voelde de kracht en liefde van Zijn aanwezigheid op een wonderbare wijze.En kon ik (alles) weer doen wat ik normaal deed. Wat een ONVOORSTELBARE GENADE! Ik kon God alleen maar danken en moest huilen van dankbaarheid! Ik ben zeker niet genezen van mijn kanker, alhoewel ik geloof in de genezende kracht van het gebed.Vele klachten zijn gebleven, maar ik ben er zo langzamerhand wel van overtuigd geraakt dat God mijn ziekte gebruikt om te mogen getuigen van Hem!

Want regelmatig heb ik wel eens de vraag gesteld: "Ja, maar God, als U mij nou gezond maakt, dan kan ik toch nog veel meer voor U doen?" Dan kreeg ik steeds als antwoord: LAAT MIJN GENADE JOUW GENOEG ZIJN. Dat is Zijn uitspraak en daar moet ik het mee doen. (om het met de wereldse termen van de rijdende rechter te zeggen)

En wat (kerk)mensen, predikanten of theologen hier van vinden of denken, raakt me niet zo.Ik moet God meer gehoorzamen dan de mensen.Dit is gewoon niet uit te leggen, want ik begrijp het soms zelf ook allemaal niet, laat staan een ander. Wat wel uit te leggen valt is dit: Ik wil alleen maar God volgen en Hem gehoorzamen.Ik hoef geen antwoord op mijn waarom vragen, want die geeft Hij meestal niet.Gewoon op Hem blijven vertrouwen is voor mij het antwoord, ook al is en blijft dat soms erg zwaar.

Hoe het verder gaat weet ik niet, maar daar maak ik me ook niet zo druk over. Ik leef per dag en zie morgen wel weer! Carpe Diem! (deze woorden stonden op een prachtige sleutelhanger, die me werd toegestuurd op mijn verjaardag)Ik heb zelfs alweer even in mijn autootje rond kunnen tuffen......Onvoorstelbaar, want daar zag het zeker niet naar uit.

In zware tijden is het fijn dat mensen er voor me willen zijn. Drie dierbare vriendinnen deden de afgelopen week mijn boodschappen, want niemand kon vermoeden dat ik daar later zelf weer toe in staat zou zijn. (dankjewel dames!)

Maak u dan niet bezorgd tegen de dag van morgen, want de dag van morgen zal zijn eigen zorgen hebben.
Matteüs 6 vers 34.




Nog meer humor...

Vorige week plaatste het Nederlands Dagblad een stukje van mij onder de noemer: "Ik & mijn huis"
Met mensen die deze krant niet kennen of lezen, wil ik het stukje graag delen.

Warme Douche:

Ik werd in een autoshop zo keurig  geholpen door een jonge knul, dat ik hem een complimentje gaf met de woorden: "Jij krijgt van mij de warme douche." Schijnbaar had hij nog nooit van het programma Radar gehoord, waarin een warme of koude douche wordt uitgedeeld.Keihard riep hij door de winkel naar zijn collega's: "Deze mevrouw wil met mij onder de warme douche!"

Mijn hele leven al maak ik van deze rare, maar leuke dingen mee.Ik kijk daar dan ook niet meer van op. Gelukkig heeft God mij gezegend met een groot gevoel voor humor, die juist in momenten van pijn en lijden soms erg goed uitkomen.

Humor is zo'n groot goed in het leven. Maar het lijkt wel of de lach van vele gezichten van mensen is verdwenen, want ik kom ze tegen of zie ze lopen: mensen met afgezakte schouders en ontevreden gezichten.

Ik vind ondanks alles, de slappe lach krijgen nog steeds heerlijk. En als er momenten zijn dat er niet zoveel te lachen valt, probeer ik dan maar te glimlachen. Want Jan Sjagerijn  komt  mijn deur zéker niet binnen!


donderdag 17 november 2016

Lichte herstel...

Vandaag bemerk ik een lichte herstel. Heerlijk, om niet de hele dag meer in bed te hoeven doorbrengen. Even wat kleine dingen doen, die normaal heel gewoon zijn. Omdat mijn gevoel voor humor ondanks alles nog steeds functioneert even het volgende:

Ik zag al geruime tijd dat mijn diepvrieskistje nodig ontdooid moest worden.

 Veel zin had ik er niet in,maar heb toch maar de bevroren spullen in een bak gelegd en de stekker eruit getrokken.Ik had er wat bakjes met kokend water ingezet, zodat het smeltproces wat sneller zou gaan.
 Maar dat ging me niet snel genoeg, want de ingevroren spullen moesten er immers zo snel mogelijk weer in.

Ik kwam toen op het  lumineus idee om mijn haarföhn er met volle sterkte op te zetten. Daar zat ik dus op een stoel, met mijn föhn in de hand te blazen.(ik moest er wel om denken dat deze niet nat werd werd natuurlijk). In zeer korte tijd was alles ontdooid en vielen de brokken ijs naar beneden.En in een mum van tijd was alles schoon.

Inwendig moest ik hier erg om lachen, want zie in gedachten maar eens een doodziek iemand zitten met een föhn in de hand.......om bovengenoemde reden. Voor mij is dat echte humor, hoe beroerd ik me ook voelde.






dinsdag 15 november 2016

Erg ziek....

Omdat het de laatste tijd al niet zo goed ging, zou ik gisteren mijn verjaardag in zeer kleine kring vieren. Helaas lukte dat ook niet. Maar de enorme lading post en mailtjes heeft me goed gedaan, en ook de ingesproken berichten op de telefoon. HARTELIJK DANK DAARVOOR !!!!!Mijn verjaardag in bed doorgebracht en ik lig nog steeds in bed. Af en toe kom ik er even uit om wat te eten.

Toch ervaar ik een enorme rust-vrede en blijdschap  die alleen maar God kan geven. Wilt u voor mij (blijven) bidden? Want ik weet niet welke kant het op gaat.

Shalom

Frea

donderdag 10 november 2016

Het blijft kwakkelen.

Soms zijn er dagen die ik omarm maar de meeste niet, wat mijn ziekte betreft. Omdat ik er niet ziek uitzie en vrolijk overkom, denken mensen dat het goed met me gaat. Helaas is dat niet zo. Ik omarm elke dag wel op een andere manier, en mensen die mijn blog lezen merken dat ook wel.Want ondanks alles kan ik nog van heel veel mooie dingen genieten.

Gisteren had ik een redelijke goede dag, en was ik gelukkig in staat om een lezing bij te wonen van mijn dierbare vriendin Thea Westerbeek. Zij sprak op de Christenvrouw. Helaas ging het geplande etentje bij mij thuis niet door, vanwege familieomstandigheden van Thea. Maar elkaar even zien, een kort praatje maken en even knuffelen was ook goed. Ik kreeg van haar boek van Reinier van de Berg over het weer. Ik heb niet zoveel met het weer, maar de plaatjes zijn prachtig!

s Middags viel er opnieuw een boek op mijn deurmat. Alvast voor mijn verjaardag van a.s.maandag, van mijn dierbare vrienden Gerrit en Tjitske Sikkema. ( El Shaddai door Eva Wongsosemito)En dan merk ik maar eens weer hoe kostbaar al mijn dierbare contacten en vrienden zijn. En er komen ook nog steed s nieuwe mensen bij. Wiepie is er één van.We hebben een waardevol contact via de mail. Ik ben blij met haar.

p.s Inmiddels heb ik het boek El Shaddai ( de God die alles kan) uitgelezen. (13 nov.) Het is een prachtig boek. De schrijfster, die niet gelovig is opgevoed, werd op een geweldige manier door God aangeraakt en gebruikt in Zijn Koninkrijk. Haar  Godsvertrouwen speelt daar een enorme rol in. Voor mij waren vele dingen in het boek herkenbaar. Er waren veel overeenkomsten.

Naarmate ik langer ziek ben, haken er ook wat (vrienden) af en laten niets meer van zich horen. Erg verdrietig, maar wel waar. Toch blijf ik daar niet lang in hangen, want dat is verspilde energie.

Het is heerlijk om dingen met elkaar te kunnen delen. Op mijn blog doe ik dat maar gedeeltelijk, want
ik voel ook niet zo de behoefte om steeds mijn klachten op mijn blog te zetten, want dan kan ik elke dag wel gaan zitten (zeuren) Af en toe maak ik een uitzondering, omdat ik dat beloofd heb aan mensen.

Omdat ik steeds meer pijn op andere plaatsen in mijn lichaam krijg, heb ik af en toe het vermoeden dat de kanker zich aan het uitzaaien is.(maar ik kan er naast zitten) Om daar zekerheid over te krijgen zou ik via de huisarts een scan-onderzoek moeten aanvragen. Maar daar schiet ik niet zoveel mee op. Want de tumor die er al  zit, en voor mijn gevoel ook weer aan het groeien is,veroorzaakt veel pijn. Deze zit toch al op een onbereikbare plaats,en begint steeds meer tegen mijn linker nier aan te drukken.

Daarbij komt nog dat ik erg veel last heb van claustrofobie. Het maken van een scan was in het verleden een drama voor me.(voor mijn behandelde artsen ook) En waarom zou ik mezelf deze ellende opnieuw aan doen?

Ik vier mijn verjaardag in een hele kleine kring, ook al zou het misschien wel eens de laatste kunnen zijn. (maar bij mij weet je het maar nooit, want dat dacht ik 7 jaar geleden ook al ha.ha) Maar ik zie op tegen al die drukte, want mijn verjaardag is elk jaar weer een ware invasie van heel veel lieve mensen.

MAAR IK BLIJF HOE DAN OOK, ELKE DAG HET LEVEN VIEREN!




zaterdag 5 november 2016

Zang en muziek...

Voor zover ik me kan herinneren was ik daar als kind al dol op!Ik had dan ook al heel vroeg een gitaar, maar een echte ster ben ik daarin nooit geworden.Wel heb ik vele jaren meegezongen in koren en gospelgroepen. Dat ik vanwege mijn gezondheid niet meer in een koor mee kon zingen, heeft er dan ook diep in gehakt.

In de loop der jaren is mijn smaak voor muziek wel heel erg veranderd. Met pop en nederlandstalige muziek heb niet zoveel  meer.(uitzonderingen daargelaten)Ook is mijn smaak voor christelijke muziek  veranderd. Praismuziek verdwijnt meer en meer naar de achtergrond,omdat ik liever naar Engelstalige Hymns luister en naar Bill en Gloria Gaither. Naar de zanggroep Sela luister ik ook graag. (vooral het lied: Ik zal er zijn) Elly en Rikkert Zuiderveld maken en zingen ook nederlandstalige luisterliedjes. Liedjes met een boodschap!Overdag luister ik regelmatig naar de klassieke zender op de achtergrond. Van deze muziek ben ik steeds meer gaan houden.


Toen ik de klassieke muziek ontdekte,was ik helemaal verkocht.Ondanks mijn liefde voor dit genre, ben ik zeker geen échte kenner geworden. Ik heb me er nooit zo in verdiept, want er waren zoveel andere dingen om je in te verdiepen. (dacht ik toen)

Maar vanmiddag deed ik een ontdekking, waarbij ik heel even dacht: "had ik dan misschien toch niet?........ "

's Middag moet ik altijd een paar uur rusten en  slapen om de dag zo goed mogelijk door te komen. Meestal kijk ik dan nog even op teletekst om te kijken wat er in de wereld gebeurt, en val dan meestal heerlijk in slaap.En heel af en toe zap ik nog wel eens.

Daarom kwam er  vanmiddag van slapen niet zoveel, want ik kwam terecht in een groot concertgebouw, via de prachtige klassieke zender Brava, waar net de opera Nabucco van Giuseppe Verdi was begonnen.Een schitterend orkest,solisten en een heel groot koor brachten deze opera op een voortreffelijke wijze ten gehore. Gauw mijn koptelefoon opgezet om in stereo te kunnen luisteren. En ik heb zó intens genoten!Van slapen kwam na die tijd niet zoveel, want het was zo onvoorstelbaar mooi, dat ik met mijn emoties aan het plafond zat.

Af en toe herkende ik muziekstukken, waar ik ook CD's van heb. Omdat ik er niet zoveel verstand van heb, wist ik niet dat deze opera gebaseerd is op de Bijbelboeken van Jeremia en Daniël. Noem het naïef, maar het zij zo.

En er kwam ook het gedeelte van Wings of Gold er in voor. Dit heb ik samen nog met A.heb beluisterd, een paar weken voor zijn dood. (zie een paar blogs eerder) Omdat  er ondertiteling was, begreep ik nu pas echt goed,  naar welke woorden we samen hadden geluisterd.




Evangelisch Werkverband...

Ik ontving de laatste nieuwsbrief  van het Evangelisch Werk. Een organisatie die ik al jaren nauwlettend volg om hun openheid en eerlijkheid, ten opzichte van hun streven naar verbeteringen en eenheid in de kerken.

Met bewogenheid en liefde proberen deze mensen  goed te luisteren naar elkaar, zonder hun eigen mening op te dringen, maar ze ook luisteren naar hen die hun koers in hun eigen kerk niet willen of kunnen veranderen, om wat voor reden dan ook.

In september j.l was er een conferentie die veel tongen los maakte. Het was aandoenlijk om in de nieuwsbrief te lezen hoe 350 protestante en 300 evangelische christenen elkaar vonden in de ene Naam van Christus.Ze zochten in alle oprechtheid niet naar hun gelijk maar naar de vraag, hoe ze als kerken in eenheid kunnen leven door de kracht van Gods Geest.

Er zijn daar geweldige dingen dingen gebeurd. Vele mensen kwamen tot vernieuwing - genezing en bevrijding, en zelfs tot bekering. Er heerste een sfeer van rust en vrede. Zo kan het dus ook. Starre mensen en kerken hou je altijd over, maar God gaat desondanks Zijn plan volvoeren op weg naar de eindtijd.

Haast iedereen was ervan overtuigd dat de werking en de kracht van de Heilige Geest één van de belangrijkste dingen is, die dit tot stand kan brengen. Als predikanten en kerkleden zich hier niet voor open stellen, is het een (verloren) zaak, hoe goed bedoeld ze zich ook inzetten voor hun kerk of gemeente.

Er kwamen later berichtjes binnen binnen van kerkleden die vroegen wat ze met hun dominee's  hadden gedaan op de conferentie, want deze waren ineens vol vuur en veel vrijmoediger dan anders. Ja, zo werkt Gods Geest......

Ik zou er nog veel meer over kunnen vertellen, maar dat zou te ver voeren. Op Youtube staat een filmpje waarin een indruk gegeven wordt van deze conferentie onder de noemer: thereismore.nl

donderdag 3 november 2016

Er is altijd hoop!

Naast alle nare berichten in kranten en op de tv, zijn er ook veel hoopvolle berichten. Zo kreeg ik twee prachtige berichten op Twitter:

Het eerst betrof een filmpje van een klein meisje op de arm van een hulpverlener, die gered is uit de handen van Isis. Ze vertelt zelf hoe blij ze is. In het andere bericht vertelt Els Dijk, (directeur van de Evangelische Hogeschool) dat een studente onder tranen vertelde dat ze God had leren kennen, nadat ze Hem nog één kans had gegeven om te bewijzen dat Hij bestond.

Sinds kort heb ik een programma ontdekt op de tv, waar ik helemaal blij van wordt. (RTL Z Secret millionaire) Het gaat over miljonairs die undercover mensen en organisaties opzoeken, die zich belangeloos inzetten voor hun medemens.En dat met heel veel liefde en bewogenheid doen.Vaak hebben ze geen geld voor hun projecten, maar gaan toch stug door. Aan het eind van het programma maakt de miljonair zich bekend en vertelt hij of zij, wie ze werkelijk zijn. En geven dan een groot geldbedrag aan deze mensen, die daardoor hun doelen nu beter kunnen voortzetten. Door geldgebrek konden ze soms niet verder.

De reacties zijn soms hartverscheurend. De blijdschap en de dankbaarheid op de gezichten van deze mensen is met geen woord weer te geven. De stoerste kerels moeten soms huilen, en ik huil regelmatig met ze mee omdat het me zo diep raakt.Rijke en arme mensen vallen in elkaars armen, en waar het verschil dan even tussen hen wegvalt omdat mensen elkaars hart vinden. Het programma doet me denken aan 1 Cor. 13 uit de Bijbel, wat over de liefde gaat.

De andere kant is, dat de miljonairs anders naar huis gaan dan ze zijn gekomen. Dan gaan ze beseffen wat het betekent om je belangeloos in te zetten voor je medemens. Maar ook dat ze ontdekken hoe betrekkelijk hun eigen rijkdom is, en inzien hoe leeg hun eigen leven soms is, en dat ze hun gezinnen hebben verwaarloosd door hun hebzucht naar roem en geld. Vaak besluiten ze om hun leven drastisch om te gooien.

Dit programma is één van de weinige mooie Parels van de commerciële zenders op de tv, tussen al die bakken met immorele vuilnis die ze dagelijks de huiskamers in strooien.Waar geld, glamour, glitter en vermeende roem de boventoon voert.En waar de meeste films alleen maar bestaan uit moord en doodslag.

Gelukkig zijn er nog heel veel mensen die zich in willen zetten voor hun medemens, zonder enig winstbejag.En daar gaat het om in het leven.Je hoeft geen miljonair te zijn om een ander blij te maken.

Als mijn gezondheid het toelaat, probeer ik eens per week een bosje bloemen weg te geven in het winkelcentrum aan een wildvreemde. De reacties zijn ontroerend mooi en erg positief.Er ontstaan vaak fijne gesprekken. En het kost maar zo weinig moeite. De wereld een beetje mooier maken begint altijd bij jezelf.


maandag 31 oktober 2016

Heimwee...

Heel af en toe kan ik  verlangen naar dingen, waarvan ik weet dat ze voor altijd voorbij zijn. Over het algemeen ben ik niet iemand die veel achterom kijkt, want dat bezorgt me alleen maar heel veel verdriet en pijn. Ik heb geleerd samen om samen met God vooruit mogen te mogen kijken.

Toch had ik eigenlijk al jaren een wens om nog één keer terug te gaan naar die plek waar ik heel veel dierbare herinneringen aan heb. Maar ik kon het gewoon nooit aan en wilde me tegen mezelf beschermen, ook al ga ik over het algemeen confrontaties nooit uit de weg , hoe zwaar en moeilijk deze soms ook kunnen zijn. Problemen en verdriet durf ik meestal recht in de ogen te kijken ,en daarom ben ik ook zo ver gekomen als ik nu ben.

Toch voelde ik gistermiddag tijdens een klein fietstochtje ineens de behoefte om de confrontatie met dat dierbaar plekje tóch aan te gaan, en het voelde (goed). Kostbare en dierbare herinneringen kwamen naar boven, en ik liet zittend op een bankje mijn gevoelens en emoties even toe.Emoties van vreugde en verdriet.Toen kon ik het afsluiten en nu hoef ik er ook nooit meer naar toe.

Ik heb weer een paar zeer nare weken achter de rug van pijn, misselijkheid en vermoeidheid. Bijwerkingen van de glivec en morfine deden daar nog een schepje bovenop.

Vandaag weer een nare dag, waardoor ik pas laat in de middag uit mijn bed kwam. Zo zit ik de ene dag op de fiets en lig de andere dag in bed. Dat is wat kanker met je doet. Me ertegen verzetten is zinloos, want dat maakt het alleen maar erger. En opgeven is voorlopig ook (nog) geen optie, alhoewel ik het soms spuugzat ben. Mijn enige hoop is God die me kracht geeft. Zonder Hem had ik de moed allang opgegeven.






woensdag 26 oktober 2016

Vervolg op mijn vorige blog

Soms lijken sommige dingen misschien heel toevallig. Alleen geloof ik niet in toevalligheden, maar in leiding.
Vandaag ontving ik de rondzendbrief van Rob Favier, de christelijke cabaratier. Hij verwees naar een link op youtube, wat precies aansloeg op mijn laatste blog. Echt de moeite waard om te bekijken, ook al is het erg confronterend. En kijken we misschien liever naar leukere dingen op youtube.

Hoofdgast hierin is Jane Lasonder, die op een verschrikkelijke manier is misbruikt en gedwongen werd om in de prostitutie te gaan werken.Gelukkig werd ze daaruit bevrijdt. Ze schreef het boek: JANE. Ik had het boek vorig jaar al gelezen, en het is haast niet te geloven en te verschrikkelijk voor woorden wat zij heeft meegemaakt.

Dat ze nu een blij en een vrolijk mens is die nu een fijn gezinnetje heeft, is wel een heel groot wonder van Gods genade.

Ze helpt nu samen met anderen, om vrouwen  in de prostitutie bij te staan, maar ook zij die eruit willen stappen.Op  youtube is te zien wat voor en geweldig mens Jane is,  klein van gestalte, maar met een heel groot hart!

Youtube: Benefietconcert Rood Licht Boek.

maandag 24 oktober 2016

miljoenen kinderen worden misbruikt voor de seks-industrie...

Momenteel worden er miljoenen kleine kinderen misbruikt als seks -slaven, maar ook voor kinderporno-video's. Het is te verschrikkelijk voor woorden dat daar baby's bij zijn van nog maar enkele maanden. Ik kan daar alleen maar om huilen en voel een machteloze woede. (Mensen) die tot zoiets in staat zijn, zijn geen mensen meer. Maar wat te denken van hen die daar naar kijken ,of die deze kinderen persoonlijk verkrachten?

Gelukkig zijn er organisaties die zich met hart en ziel inzetten om deze kinderen uit hun posities te bevrijden, en proberen deze viespeuken achter de tralies te krijgen. Mensen die hun leven op het spel zetten door undercover te gaan, en kijken hoe ze deze kinderen kunnen redden. Bij de organisatie van IJM kwamen kortgeleden daardoor drie medewerkers om het leven.
IJM Nederland: NL37INGB0004961389

Gistermorgen was er een kerkdienst op de tv die helemaal in teken stond van deze kinderen.
EO Metterdaad: NL88INGB0000300300

Laten we deze kinderen a.u.b. steunen met een gift!

p.s. laten we in ons gebed ook niet de mensen vergeten bij de Nederlandse politie en ver daar buiten, die dagelijks bezig zijn om kinderporno op te sporen. Een enorm zwaar beroep.


vrijdag 21 oktober 2016

Verdrietig...

Dinsdag overleed A, na een verschrikkelijke lijdensweg. Hij was nog maar 62 jaar.Zijn overlijden heeft me diep geraakt, ook al ben ik blij voor hem en zijn dierbaren dat zijn lijden voorbij is.Hij is vanmiddag begraven op een natuur -begraafplaats.

In gedachten ben ik bij zijn vrouw - kinderen - en kleinkinderen.
Om hem te gedenken heb ik vandaag  een paar keer het nummer, Wings Of Gold van Verdi gedraaid. Bij onze laatste ontmoeting hebben we daar nog samen naar geluisterd. Ik had diep respect voor hem, voor de manier waarop hij met zijn naderende dood omging.

maandag 17 oktober 2016

Humor en ernst....

Soms kom ik op één dag verschillende mensen tegen waar ik een praatje mee maak, maar die zo heel verschillend kunnen zijn. Dat bleek vandaag maar eens weer.

Vanmorgen sprak ik bij een supermarkt met een voor mij onbekende vrouw, die nogal wat problemen had en in een rouw-proces zat. Ik heb geprobeerd om haar wat te bemoedigen met een bloemetje en haar gewezen op God, ook al ben ik daar meestal wel erg voorzichtig in. Mensen die in rouw zijn zitten zeker niet te wachten op vrome praatjes. Ik heb haar mijn visitekaartje gegeven en haar gewezen op mijn blog.

Vanmiddag tijdens een fietsritje maakte ik een stukje humor mee.Ik zag een ouder echtpaar lopen met een wandelwagen die helemaal was afgesloten met plastic, dus ik kon niet zo goed zien wat erin zat. Daarnaast liepen twee kleine hondjes. Ik riep: 'waar ben u nu blijer mee, met uw kleinkind of met uw hondjes?'De man riep: 'met allebei, kom maar eens kijken.'

Ik stapte van mijn fiets af, en zag tot mijn verbazing dat er geen kleinkind in de wandelwagen zat, maar  nóg twee hondjes. Ik lag dubbel van het lachen en het echtpaar ook.Als dat geen humor is......

Even daarvoor werd ik staande gehouden door een paar kinderen die langs de kant van de weg zaten op een kleedje om (onduidelijke) stukken glas te verkopen. Ze probeerden mij te overtuigen dat het voor een goed doel was. Ook dat doel werd me niet helemaal duidelijk. Ik zei dat ik geen glas hoefde, maar wel hun goede doel wilde ondersteunen, wat dat dan ook mocht zijn. Dolblij namen de kinderen mijn kleine bijdrage in ontvangst, want een kinderhand is immers gauw gevuld.

Verder kwam ik nog een stalletje tegen met groente.Bij elk stalletje die ik tegen kom stop ik altijd even, of ik nu in de auto of op fiets zit,want ik ben daar erg gek op. Ik kocht een bos prei, en raakte daardoor ook nog in gesprek van de eigenaar van het stalletje.

Daarnaast nog twee waardevolle gesprekken over het geloof kunnen voeren met een dierbare vriendin en een goede kennis.

Heerlijk, om daar even weer de energie voor te hebben. Want zo'n dag als vandaag, waar ik zoveel mensen mocht ontmoeten, is wel al heel lang geleden.Omdat ik een echte mensen-mens ben, die heel graag een praatje maakt en overal op af stapt, kan ik daar heel erg blij van worden. Mijn dankbaarheid naar God toe is groot voor deze heerlijke dag!






Carpe Diem!

Tot mijn grote vreugde bemerk ik dat de Glivec (chemo-pillen) zijn vruchten beginnen af te werpen. Mijn energie komt langzaam weer wat terug, ondanks dat vele klachten blijven.

Omdat het gisteren zulk prachtig weer was, heb ik dan ook weer een heel stuk kunnen fietsen. (10 km) Intens dankbaar heb ik daar dan ook  van genoten. Onderweg dacht ik een paar keer: WAT IS HET LEVEN TOCH PRACHTIG, ondanks alles.

Toen ik thuis kwam heb ik een zomerstoel gepakt en heerlijk een paar uur in het zonnetje zitten lezen. Ik had de tuinstoelen al opgeruimd en de kussens al in plastic verpakt.Maar ik haalde ze graag weer tevoorschijn....

Ik was bezig met het lezen van een boek, dat me verbaasde en verbijsterde. Het boek is geschreven door Petra Pelties. Beter bekend als de vrouwelijke rapper Queen P. Zij vertelt daarin hoe zwaar ze werd mishandeld door haar ex-vriend.

Maar ze vertelt ook hoe ze gered werd door God op het moment dat haar vriend haar af wilde slachten met een mes. Op het moment dat hij het mes ophief om haar keel door te snijden, zag ze een groot Licht en een stem die zei: ".Kijk niet naar hem, maar kijk naar Mij." (God)

Op een wonderlijke manier werd ze gered.  Ze getuigt nu overal van de Gods liefde. Zelfs bij Pauw en Witteman gaf ze een schitterend Rap-getuigenis,(God maakt vrij) waar zelfs de beide rode mannen niet om heen konden.Je zag aan hun gezichten dat ze zich er niet helemaal raad mee wisten. Maar Petra kreeg een daverend applaus!

Voor mij was deze dag wéér een dag met een gouden randje. Dankbaar en heel tevreden ging ik naar bed. Hopelijk blijf ik me voorlopig wat beter voelen.

Ook vandaag  gaat redelijk goed.

zaterdag 15 oktober 2016

College Tour

Afhankelijk van wie de gast is, kijk ik graag naar College Tour. Gisteravond was Geert Mak te gast. (wie kent zijn boeken niet?)Wat hij te vertellen had was erg boeiend en leerzaam. Twan Huys is een  integere en deskundige interviewer.(blijkt ook telkens weer in Nieuwsuur) De vragen van de studenten zijn meestal verbazingwekkend en boeiend. Ik heb dan ook met veel genoegen naar het programma gekeken.

vrijdag 14 oktober 2016

Gezondheid....

Omdat mensen graag willen weten hoe het met me gaat even het volgende: Ik schrijf niet zo graag over mijn ziekte, want  daar zit ik al de hele dagen in, maar ik bagatelliseer het zeker niet. Ik schrijf liever over andere dingen die mij bezig houden. Mensen begrijpen maar niet dat mijn ziekte me niet zo erg bezig houdt. En toch is het zo.... ( daarom schreef ik het boekje: 'Leven met God én met kanker')

Toch kan ik er niet om heen dat ik ernstig ziek ben. Momenteel kan ik niet zo veel. Ik heb veel pijn, ben erg moe en heb hartklachten. (nog geen uitslag gehad van het het kastje, die 24 uur mijn hartslag registreerde) Slaap heel veel.(gebruik momenteel weer Glivec en af en toe morfine)En heb nog heel veel andere klachten, waar ik liever even niet op in wil gaan

Dankzij de inzet van  oncoloog-verpleegkundige van het UMCG in Groningen, wordt de Glivec, (€2400,- per 30 stuks)mij nu per bode toegestuurd, en hoef ik niet helemaal naar Groningen te reizen, wat me normaal een hele dag kost en erg vermoeiend is. Ik kom nog maar zelden in dat ziekenhuis kom voor controle.Wel moet mijn oncoloog deze medicijnen voorschrijven en verantwoorden.Dan wil ze me even zien, wat me erg logisch lijkt. Maar dit is een veel betere oplossing, waar ik erg blij mee ben.

En zo geef ik mezelf al jarenlang af en toe een chemo-kuurtje als ik denk dat het nodig is, omdat ik weet dat het werkt.Ik voel dat feilloos aan.Voor de buitenwereld is dit niet uit te leggen, en dat doe ik dan ook al lang niet meer.Ik denk wel dat ik (mede) daardoor nog steeds leef!

Desondanks probeer ik toch met de kracht van God, positief te blijven, ook al is dat soms best zwaar. Als ik in bed lig en lichamelijk niet veel kan, kan ik altijd nog bidden. Daar word ik dan erg blij van. Want er is nog zoveel om voor te bidden.......

Toch ben ik er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die over ons (mij) geopenbaard zal worden.(Romeinen 8:18) In zware dagen kan ik soms zo verlangen naar deze heerlijkheid!

God brengt nog steeds mensen op mijn weg, die ik mag vertellen van de liefde van Christus. En soms denk ik  wel eens dat mijn ziekte ter ere Gods is, ook al weet ik dat Hij kan genezen. Juist in mijn ziek zijn bereik ik meer mensen, dan in al die jaren toen ik nog gezond was.Omdat ik zo positief in het leven sta, is dat een mooie gelegenheid om te vertellen hoe dat komt.

Als het even kan, pak ik mijn fiets en ga en stukje fietsen. Soms moet ik na korte tijd alweer naar huis omdat het niet gaat, maar ik blijf het proberen. Afgelopen week had ik op een middag de fiets al buiten gezet, maar moest deze weer binnen zetten omdat het niet ging. Ik leg me daar gelijk bij neer, want anders zou ik wel eens gefrustreerd en verbitterd kunnen raken. En dat is wel het laatste wat ik wil.

In al die jaren dat ik ziek ben, fietste ik meestal zo'n 4 of 500 km. Maar ik zag tot mij verbazing dat er dit jaar al 1000 km op de teller staat, (????) terwijl het afgelopen jaar één van de slechtste jaren is, wat mijn gezondheid betreft.Het is niet te verklaren, maar ik kan er alleen maar erg dankbaar voor zijn.

En hoe raar het misschien ook klinkt, maar  nog steeds word ik elke morgen wakker met een lied in mijn hart.Want de vrede en vreugde van God is en blijft mijn kracht!!!!!!En wat er dan ook nog staat te gebeuren:
IK BEN VEILIG IN GODS ARMEN!!!!!!!


donderdag 13 oktober 2016

Verbijsterd filmpje op youtube....

Bij het afsluiten van mijn laptop zag ik ineens op youtube een filmpje staan onder de noemer: 40 tekenen die de komst van Jezus aantonen, door Christine Darg. Als je op youtube  haar naam intikt, verschijnen de meeste teksten in het Engels. Je moet even naar beneden scrollen, dan zie je in het Nederlands de 40 tekenen staan. Echt een aanrader!!!!Want hieruit blijkt maar eens weer hoe wáár de Bijbel is, en ook ongelovige mensen daar niet om heen kunnen als ze dit filmpje bekijken.

Teken de petitie voor de vrijlating van Asia Bibi

Beste mensen,

De Pakistaanse vrouw Asia Bibi, (moeder van 5 kinderen)zit al 2671 dagen in een dodencel om te worden opgehangen,alleen omdat ze christen is. islamitische extremisten oefenen zware druk uit om de straf te handhaven. Er wordt al heel lang actie voor haar gevoerd. En mocht ze vrij komen, dan is ze haar leven nog niet zeker, want men zal alles op alles zetten om haar dan alsnog te doden. Vandaag werd het vonnis voor de zoveelste keer uitgesteld. Het is allemaal te verschrikkelijk voor woorden!!!!!  (kijk voor informatie op internet)                                                                                                                                                              

Doe mee en teken de petitie.
Google: Petitie Red Asia Bibi.

donderdag 6 oktober 2016

Herhaling Café Tinto Special....

Onlangs is Family 7 op de digitale  zender (kanaal 230) , begonnen met de herhalingen van Caféa Tinto Speciaal, om 18.10 uur.

Het is een programma van een half uurtje waarin mensen over hun passie praten, of hun levensverhaal vertellen. Omdat ik aan twee uitzendingen heb meegedaan is de kans groot dat ook deze worden herhaald. Helaas weet ik niet wanneer dat zal zijn.En natuurlijk is er ook nog de mogelijkheid dat het niet wordt herhaald.Maar dan is het zeker de moeite waard om te kijken naar wat andere mensen hebben te vertellen.

dinsdag 20 september 2016

(voorlopig)Laatste blog......

Dit zal (voorlopig)mijn laatste blog zijn, want het kost mij te momenteel  te veel energie. De chemo-pillen en de morfine zijn daar zeker debet aan, vanwege de nare bijwerkingen.Omdat schrijven mijn lust en leven is, heb ik het altijd met  heel veel plezier gedaan! Bij deze wil ik dan ook al mijn volgers hartelijk bedanken!!!! En ik ga er zeker niet al te dramatisch over doen. Het is nu even zoals het is....Maar het is zeker niet uitgesloten dat ik opnieuw ga schrijven.Mocht er toch iets belangrijks te melden zijn, dan kun je het op deze blog vinden.

Mijn blog wordt maar liefst gelezen in 23 landen! Wat een genade en voorrecht om over de hele wereld te mogen vertellen van Gods oneindige liefde. Ik kan daar alleen maar heel stil en nederig van van worden. Dat er momenteel maandelijks 1700 pageviews zijn maakt mij zeer dankbaar.

Landen waarin mijn blog wordt gelezen zijn: Brazilië - Duitsland - Nederland - Ierland - Oekraïne - België - Spanje - VS - Syrië - Singapore - Polen - China - Frankrijk - Mexico - Roemenië - Maleisië - Letland - Rusland - Verenigd Koninkrijk - Portugal - Saoedi Arabië - Thailand -Litouwen.

Soms vraag ik me wel eens af hoe al mensen op mijn blog terecht komen. Ik hoor het graag.(oprecht bedoelde nieuwsgierigheid)

Ik blijf voor zover mogelijk wel actief op Twitter.  (@Frea Timmerman) Mensen die op de hoogte willen blijven van de laatste ontwikkelingen, mogen een mailtje sturen. En deze intieme kring van mensen krijgen dan regelmatig een gezamenlijk berichtje van mij.Maar je mag me daar tussendoor natuurlijk ook altijd gewoon blijven mailen: schriever1@hotmail.com.

Ik wil jullie allemaal de zegen en liefde van God toewensen voor de toekomst!

En wees ervan verzekerd, dat wat je ook overkomt in het leven: Dat er een God is die om je geeft. Die Zijn Zoon Jezus Christus voor jou liet sterven aan het kruis op Golgotha, zodat jij weer verzoend met Hem kon worden. Iemand die er altijd voor je wil zijn, en mee wil gaan in je diepste duisternis. De voorwaarde is wel,dat je je leven aan Hem overgeeft.

Ik ervaar Gods liefde, kracht en steun al meer dan 60 jaar! Zonder Hem zou mijn leven één hele grote puinhoop zijn geworden, want ik weet nog heel goed dat ik in mijn puberjaren het leven al niet meer zag zitten. Maar door God heb ik een (prachtig) en waardevol leven mogen leiden, zij het soms door dalen van diepe duisternis -rouw - pijn en lijden. Dankzij Hem werd ik een vrolijk -  optimistisch en humoristisch mens, die haar problemen en zorgen aan kon, door ze neer te leggen bij God, maar ze daar ook te laten. En daarom ook haast nergens wakker (meer) van lig. WAT EEN ONVOORSTELBARE GENADE!

SHALOM! BID VOOR DE VREDE VAN JERUZALEM!

EN HOPELIJK EENS TOT ZIENS IN DÁT NIEUWE JERUZALEM!

Met een liefdevolle en warme groet van Frea

woensdag 14 september 2016

Erg ziek...

Lieve mensen,

Voorlopig even geen blog, omdat ik nogal ziek ben. Ook mijn mail kan ik daarom even niet beantwoorden.
Willen jullie voor me bidden om kracht? Ik weet dat velen door heel Nederland heen, dat al jarenlang doen. Hartelijk dank daarvoor!!!Maar het is af en toe best zwaar om vol te houden. Het is niet zo dat ik in de put zit of zo, want dat laat ik niet toe. Mijn rotsvaste vertrouwen in een God die weet waarom Hij dit toelaat, (al begrijp ik het niet)en mijn optimisme, blijven zeker overeind staan!!!!!!!

Shalom en liefs,

Frea

donderdag 8 september 2016

Wisselvallige dagen....

Momenteel gaat het weer redelijk (goed) Vanwege mijn klachten en het prachtige weer had ik geen zin om achter mijn laptop te gaan zitten. Heerlijk naar buiten en genieten van de zon is dan even belangrijker.

Wel kreeg ik verontruste mailtjes en telefoontjes van mensen die zich ongerust maakten, omdat ze een tijdje niets van me hadden gehoord. Erg lief hoor, maar af en toe even geen blog is ook geen ramp.

Helaas blijft de pijn aanhouden en gebruik ik meer morfine dan me lief is, Maar het is helaas niet anders. Tegen de vermoeidheidsklachten is maar weinig te doen.Veel rusten en slapen wil nog wel eens helpen, maar soms ook niet.

Toch is het zeker niet allemaal kommer en kwel hoor. Redelijk veel bezoek gehad en ook bezoekjes afgelegd. Heerlijk, om mensen te ontmoeten en waardevolle gesprekken te voeren.Ook de contacten via de mail zijn voor mij van grote waarde.

Om af en toe mensen te mogen bemoedigen blijft mijn grote passie. Gelukkig kan dat af en toe ook nog.
Inmiddels brengt God nog steeds weer (nieuwe)mensen op mijn weg.Onvoorstelbaar eigenlijk... Helaas kan ik niet op de details ingaan, maar ik blijf het heerlijk vinden, dwars door alle pijn en vermoeidheid heen.

En met verlangen kijk ik weer uit naar elke nieuwe dag!  Meestal verloopt deze heel anders dan ik had gedacht. Maar dat houdt het juist zo spannend en past helemaal bij mij, gezien mijn avontuurlijke karakter.

Elke nieuwe dag
ben ik dankbaar
dat ik er nog mag zijn
ondanks de vermoeidheid
ondanks de pijn
Elke nieuwe dag
een kostbaar geschenk
van Gods liefde en trouw
de sterke Rots
waar ik altijd weer op bouw!


maandag 29 augustus 2016

Zingen.....dwars door pijn en tranen heen

Gisteren verliep heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik werd wakker met veel pijn. Dan pak ik een meestal een minimale dosis morfine, nog voor ik op sta. Toch doe ik dat niet zo snel, want ik wil zo weinig mogelijk daarvan slikken als het kan. Gisteren deed ik dat dus wel. De dag zag er niet al te rooskleurig uit.......

Meestal sta ik dan tegen 8 uur op, maar ik had helemaal geen zin om op te staan, omdat ik me zo naar voelde.
Ik zette de kerkdienst van Hour of Power aan, en daar preekte Nick Vujicic. Nick is een  man die  geboren is zonder armen en benen. Maar zijn optimisme en humor werken erg aanstekelijk. Hij had een preek waar ik heel blij van werd. Hij vertelde over de tegenslagen in zijn leven, en had heel vaak momenten gehad dat hij een einde aan zijn leven wilde maken.

Gelukkig is dat niet gebeurd, want hij wordt op een geweldige manier door God gebruikt over de hele wereld. Hij is gelukkig getrouwd en heeft een kind. God tilde hem ver boven zijn verdriet en ellende uit. Hij gaf Nick weer hoop en levensperspectief!

Tijdens het luisteren werd ik ineens erg blij! Ik merkte dat God mij bemoedigde en aanraakte met Zijn hoop-blijdschap en vreugde. De pijn deed er even niet meer toe. Mijn hart vulde zich met een enorme vrede, toen ik merkte dat God mij dwars door mijn tranen en pijn heen weer kracht gaf. En net als Nick, ervoer ik hoop en vertrouwen.

Daarna heb ik keihard in bed meegezongen met Nederland Zingt. Er werden prachtige liederen gezongen. O.a. 'Hoe groot zijt Gij.' En toen besefte ik maar weer eens hoe Groot God is, en hoe Hij mij telkens weer de kracht en moed geeft om door te gaan.

Zingend liep ik de trap af. Net toen ik mijn (late) ontbijt klaar wilde maken, belde mijn (lease)dochter Martine uit Biddinghuizen.We hebben wel een uur gepraat, en ze werd helemaal aangestoken door mijn vreugde. Heerlijk, om deze vreugde van het geloof samen te mogen delen.

En zo werd mijn zondag, ondanks de pijn, een stralende dag!!!!!!!

Ik kon vanmorgen zelfs weer even naar de bieb en wat boodschappen doen. Ook een eindje fietsen zat er vanavond na het eten er nog in. Helaas blijft de pijn en vermoeidheid aanhouden. Daarom duik ik straks dan ook lekker mijn bedje in met een heerlijk boek! En morgen is er DV weer een nieuwe dag!

p.s. binnenkort komt Nick Vujicic naar Nederland.(zie internet) De preek van gisteren is terug te beluisteren op internet bij Hour of Power.

vrijdag 26 augustus 2016

Opnieuw het gevecht aan gaan.....

Na een paar fantastische weken, waarvan ik zo intens heb genoten, begint de kanker opnieuw zijn tol te eisen. Dinsdagavond voelde ik me fit genoeg om nog een eindje te fietsen met dit prachtige weer.

Diezelfde nacht werd ik doodziek wakker. Het is soms onbegrijpelijk hoe snel mijn lichaam zo kan veranderen. Ik had die dag daarvoor gelukkig al boodschappen gedaan, en een grote stapel boeken uit de bieb gehaald. Juist ook omdat het zulk mooi weer is, had ik me zo verheugd op het lezen achter in mijn tuintje.

Vermoeidheid en pijnklachten had ik al, maar als ik me dan ook nog zo intens ziek voel, geeft dat af en toe een gevoel van machteloosheid. Gelukkig blijf ik daar niet lang in hangen, want dit gaat al jaren zo.Toch is en blijft het een gevecht. Dat ook mijn eetlust minder wordt is een slecht teken, want ondanks alles, smaakte me het eten altijd heerlijk. Toch heb ik me voorgenomen om goed te blijven eten, (zin of geen zin)want anders verzwakt mijn lichaam. Ook wil ik zo lang mogelijk blijven bewegen  (fietsen)als het kan. Twee heel belangrijke dingen voor een ziek lichaam, om je weerstand op peil te houden.


De volgende dag ben ik toch maar weer met de Glivec en morfine begonnen. De bijwerkingen zijn erg naar. (o.a. de misselijkheid) Maar hoe naar de middelen ook zijn, het werkt  (gedeeltelijk)wel. Ook al kan ik momenteel niet zo veel, ik kan toch heerlijk buiten zitten lezen. En daar ben ik al erg blij mee.

Binnenkort ga ik weer een scan aanvragen, maar momenteel heb ik daar even nog geen zin in. Ik wil even niet weten wat die tumor aan het doen is.

Toch geniet ik ook nu weer van elke nieuwe dag! Niet kijken naar wat niet kan, maar wat wél kan! Ik leef al zoveel jaar in genadetijd, terwijl er zoveel mensen om me heen overlijden aan kanker. Dus blijft de dankbaarheid  overheersen!

CARPE DIEM!!!!!!




zaterdag 20 augustus 2016

Verdrietig gesprek.....

Soms moet je gesprekken voeren die erg verdrietig en heftig zijn. Dat deed zich gisteren voor toen ik iemand bezocht die niet lang meer te leven heeft.

Hij leek nog kerngezond toen ik ziek werd, en nu ziet er het naar uit dat hij nog voor mij zal overlijden. Ik kende hem en zijn vrouw nog maar een paar jaar en het zijn fijne en integere mensen.

Ik kreeg van hem regelmatig een stapel Elseviers om te lezen. Gisteren kreeg ik de laatste paar, want hij heeft het blad opgezegd. En dan zitten daar twee mensen tegenover elkaar. Allebei ongeneeslijk ziek. (A... is nog maar 62 jaar)

De een gelooft in God en de ander haalt zijn kracht ergens anders vandaan. Met wederzijds respect hebben we naar elkaar geluisterd. Op de achtergrond hoorde ik heel zacht de klassieke muziekzender aan staan. Ineens hoorde ik een prachtig stuk van Verdi: Wings Of Gold.

"Zal ik hem wat harder zetten?"vroeg A.... Ja graag, dan kan jij even op adem komen. (hij hapte af en toe naar lucht) Hij zette de radio op volle sterkte en daar kwamen mijn tranen, want die waren niet meer tegen te houden bij dit prachtig stukje  muziek.

A... had de kerk en het geloof vaarwel gezegd. Maar de moed, kracht en rust die hij uitstraalde ontroerde me.Hij was dan ook helemaal niet bang voor de dood. Heel voorzichtig en onder tranen heb ik hem verteld dat ik hoopte hem terug te zien in de hemel. Maar dat laat ik aan zijn keuze en aan God over.

Nog een laatste knuffel en daarna heel verdrietig naar huis gefietst. Heer, ontferm U over A....en zijn dierbaren.

Ik hoop dat mijn zelfgemaakte pruimenjam hem toch nog een beetje smaakt..

donderdag 18 augustus 2016

Het gaat goed....


Ondanks de momenten van pijn en vermoeidheid, gaat het onvoorstelbaar (goed) Daar geniet ik dan intens van! Ik kan er nooit helemaal goed achter komen of dat nu van de Glivec (waar ik even weer mee gestopt ben)of van God komt. Want Hij geeft immers ook deze  middelen.

Waar ik wel voor moet waken is, dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem, want die neiging heb ik wel....
Maar wat is het dan heerlijk om te fietsen, en dan de zon en de wind te voelen. Mijn dankbaarheid kent dan geen grenzen naar God toe.Soms zou ik dan wel eens heel hard over de straat willen schreeuwen: 'MENSEN IK LEEF!IK LEEF!!!!!

Maar ik ben bang dat mensen dan 112 gaan bellen.Daarom ga ik dan maar in stilte zingen om mij te uiten, en groet ik iedereen die ik tegen kom. Soms mompelen mensen wat terug, of kijken verstoord op en zeggen niets terug, omdat ze mij niet kennen. Maar dat kan me helemaal niks schelen. Onze vriendelijkheid moet toch bij alle mensen bekend zijn? (zegt mijn Bijbel)

Ik las in een tijdschrift dat iemand een bosje bloemen weggaf aan een wildvreemde, als ze voor zichzelf  ook bloemen kocht. Ik ben zeker van plan om dat ook te gaan doen.Daar is wel wat lef voor nodig, maar ik denk dat ik dat wel in huis heb.......




vrijdag 12 augustus 2016

Twee interviews - Twee meningen....

Afgelopen week las ik twee interviews met wel heel verschillende gedachtes en uitspraken.

Het eerst interview was van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Enkele citaten uit dat interview:

'Een zegen  is vermomming Juist omdat het leven zinloos is, genieten we het voorrecht om er zin aan te geven.De voorbije veertig jaar is religie in onze westerse wereld naar de achtergrond verdwenen, de christelijke cultuur is ziek en vermoeid.Want het antwoord ligt niet in ons zelf  maar in de ander. Daar draait het om.Op de tast zullen we verder moeten. Zoekend.Want we blijken wel degelijk behoefte te hebben aan een groter verhaal, aan een gedachtegoed waarin we ons geborgen voelen. Laat ons het leven ten volle ervaren en onze driften bevredigen want we zijn bevrijd van alle moraliteit, en daar ligt de sleutel tot ons geluk.'

(hier kan ik me natuurlijk totaal niet in vinden)


Het tweede interview was van Ronald Westerbeek. Enkele citaten uit dat interview:

'Het is zinloos aan sociale gerechtigheid te werken buiten Jezus om.
Want Jezus zegt: 'Zoek eerst het koninkrijk van God.'Dat wil niet zeggen dat het aardse er niet toe doet, integendeel Het gaat om God Zijn schepping. Maar laat je niet in beslag nemen door de schijnwerkelijkheid van deze wereld. Het gaat niet om het plan met mijn leven, maar meer: waar nodigt God mij uit om aan te sluiten bij wat Hij doet?'

Waar zou je a.s zondag over willen preken?

"Over het Koninkrijk van God natuurlijk!Dat Jezus ons uitnodigt ons toe te vertrouwen aan de Vader, die onvoorwaardelijk van ons houdt. Dat we niet hoeven te leven uit eigenbelang en zelfbehoud, maar vrije mensen mogen worden die vrijheid brengen aan anderen. Jezus nodigt ons uit te dansen met God, mee te bewegen op Zijn toekomstmuziek en nu alvast leven te leven vanuit Zijn toekomst."






maandag 8 augustus 2016

Atelierroute...

Met grote dankbaarheid kijk ik terug op gistermiddag, toen ik samen met twee vriendinnen een atelierroute heb gemaakt. Onvoorstelbaar mooi!!!!! Ik had me er echt op verheugd, want in het begin van de week zag het er naar uit dat ik het lichamelijk niet aan zou kunnen. Maar gelukkig begon ik vrijdagavond ineens wat op te knappen, dankzij de Glivec.

De route voert door een prachtig stuk natuurgebied, met heerlijke fietspaden.  (Sellingerbeetse in de omgeving van Sellingen (Gr) Wij waren met de auto, ook al had ik de route heel graag willen fietsen.Het was er erg druk.We kwamen heel veel fietsende mensen tegen. Ook het prachtige weer speelde natuurlijk mee.

Onderweg waren er overal exposities te zien van diverse kunstenaars.Hier en daar was er ook muziek te beluisteren. Mensen die daar in de buurt wonen staan vrijwillig hun boerenschuren af voor dit doel. Ook in een kerkje was kunst te zien.Het waren niet alleen de prachtige schilderijen waar we van onder de indruk waren, maar ook van andere kunstvormen. Natuurlijk spreekt het een je meer aan dan de ander, omdat kunst heel persoonlijk is.

Zo was er een oude stoel te zien van een mevrouw die in het verleden 5 kinderen verloor aan ALS. Er stond een ontroerend verhaal bij. Ondanks al haar verdriet was ze altijd positief en zat ze  vaak bij te komen in de bewuste  (versleten)stoel. Zeer indrukwekkend.

Dan was er ook nog en stoel met op de zitting een ronde bos rozen, met als titel: Op rozen zitten.

Deze exposities is een jaarlijks terugkerend evenement. Dit keer was het extra feestelijk, i.v.m. het tweede lustrum.

Doodmoe kwam ik thuis, maar ik heb zo inténs genoten dat ik dat voor lief nam. Opnieuw een dag met een gouden randje!

vrijdag 5 augustus 2016

Oude boeken....

Meestal lees ik een boek nooit voor de tweede keer. Maar af en toe kom ik nog wel eens boeken tegen in een tweedehands-boekwinkel- of op een boekenmarkt, die ik meer dan dertig jaar al eens heb gelezen.

Zo kreeg ik het boekje in handen van Lydia Buksbazen: De wonderen houden nooit op. De naam van de schrijfster kwam me bekend voor. En ineens wist ik weer dat ik dit boek in een ver verleden al eens had gelezen. Ik wist er niet zoveel meer van. Het boek was een vervolg op: Zij zochten een stad. Inmiddels heb ik beide boeken aangeschaft en opnieuw gelezen. Het laatste boekje werd is in 1972 uitgegeven door de Internationale Raad Van Christelijke kerken. Maar het had ook in deze tijd geschreven kunnen zijn. Het gaat over vluchtelingen - Jodenhaat -Jodenvervolging  en Antisemitisme. Maar ook vonden vele Joden  de Messias als hun persoonlijke Redder. Een zeer actueel boek dus......

Zo wilde ik ook het boek van Catherine Marshall nog wel eens opnieuw lezen: Morgen zie ik je weer, waarin ze het levensverhaal vertelt van haar man, de predikant Peter Marshall. Maar het bleef er steeds bij. En gisteren zag ik op de markt bij een boekenstand het boek ineens liggen voor een paar euro.Het zag er nog netjes uit. Dolblij heb ik het meegenomen.

Helaas bleek later tijdens het lezen dat dit boek me minder boeide dan ik had gedacht, omdat het erg langdradig is. Ik heb dan ook veel bladzijden overgeslagen.En als ik in een boek begin met bladzijden over te slaan, weet ik wel waar het eindigt. Daarbij wil ik zeker niets afdoen aan de geweldige bediening van Peter Marshall.

Dat wordt heerlijk lezen in het weekend. Daarnaast heb ik ook nog andere plannen, maar ik weet niet of dat door kan gaan.

Want mijn gezondheid laat wel wat te wensen over.Moest vanmorgen een verjaardag afzeggen, want ik niet zo gauw doe. Ben af en toe erg moe - slaap veel  -  heb pijn  - en ben af en toe misselijk -  daarnaast aanvallen van vervelende transpiratie. Het zijn de nare bijwerking van de morfine en Glivec.Ook heb ik niet meer  zoveel zin in eten als normaal. Maar daar verzet ik me tegen, want goed blijven eten en bewegen (fietsen) heeft bij mij een hoge prioriteit. En ondanks alles, heb ik dit jaar toch veel meer gefietst dan het jaar daarvoor.Terwijl ik me toen stukken beter voelde.

Maar mijn geloof -optimisme en humor blijven mij volgen al de dagen van mijn leven! En ik zal in het huis des Heren verblijven tot in lengte van dagen!





maandag 1 augustus 2016

Vakantie-gevoel...

Ik ben geen vakantie mens. Nooit geweest ook. Als ik al die drukke en reizende mensen om me heen zie, krijg ik het soms wat benauwd. Ik besef heel goed dat voor vele mensen dit niet geldt,en menigeen verlangend uitzien naar de vakantie. En dat is iedereen van harte gegund.

Rust vinden kan op elke plaats en op elke dag. Maar deze rust is helaas ver te zoeken bij menige vakantieganger. Als je thuis geen rust in je hart hebt, is het meestal ook op geen andere plek te vinden, ook al reis je nog zover.Iets anders is als je even los wilt breken uit de sleur van elke dag en wilt genieten van een mooie reis, en alles wat daarbij hoort. Heerlijk genieten van alles wat de natuur of een land biedt.

Toch er is ook nog prachtige plek waar mensen échte rust kunnen vinden, en dat is dicht bij het hart van God! Erg jammer dat daar zo weinig gebruik van wordt gemaakt. Deze rust is helemaal gratis en je hoeft er geen lange reis voor te maken. Ik bedoel dit beslist niet moraliserend, want mensen mogen natuurlijk zelf beslissen hoe ze het woordje RUST in willen vullen.

In het Leger des Heils werd vroeger een lied gezongen, wat mij altijd is bijgebleven:

DAAR IS EEN PLAATS VAN WARE RUST
DICHT BIJ HET HART VAN GOD.

Ik wens iedereen een hele fijne en rustige vakantie, en een veilige thuiskomst!

vrijdag 29 juli 2016

Gezellig bezoek....

Afgelopen week kreeg ik bezoek van de schrijfster Saskia Schouten. Saskia is niet alleen schrijfster, maar ook boeken recensent van o.a. Boekenmening.nl.

Ik leerde Saskia kennen op een Evangelische Camping hier in de buurt,waar ze momenteel  verblijft met haar man. Zij was ook degene die mij aanspoorde om mijn laatste boekje te schrijven.

Heerlijk om onze liefde voor het schrijven en het lezen van boeken te kunnen delen. Maar ook andere onderwerpen die ons bezig houden. Het werd een zeer gezellige avond, die we helaas wat vroeger moesten afsluiten i.v.m. mijn vermoeidheidsklachten.Maar dat wisten we van tevoren.

Volgende week is op dezelfde camping een braderie, waar Saskia haar boeken gaat promoten.Volgend jaar januari komt een nieuw boek uit van haar uit.Als ik me goed voel ga ik zeker even naar die braderie, ook al ben ik daar niet zo'n liefhebber van. (erg vermoeiend)

Inmiddels ben ik begonnen met de Glivec, in de hoop dat mijn klachten wat afnemen. Een van de klachten is misselijkheid, en daar ben ik niet zo blij mee. Maar als het mijn leven weer een tijd kan rekken, wil ik daar niet teveel over zeuren. Ik ben blij met elke nieuwe dag, en met de ontmoetingen van mensen.

Ik heb net bramenjam gemaakt.En kan haast niet wachten tot de pruimen rijp zijn, om ook daar heerlijke jam van te maken. Maar ook om ze zo op te eten, want ze zijn heerlijk!Ik denk dat de pruimen met drie weken wel rijp zijn. Omdat jam zoet moet zijn, en suiker zeer schadelijk voor kankerpatiënten is, heb ik het voor het eerst op een andere manier klaargemaakt.

De vorige keren deed ik het ook al met veel minder suiker, maar deze keer helemaal zonder, terwijl de jam toch heerlijk zoet is. Hier volgt het recept: Neem een zakje geleipoeder van Van Gilse voor ongezoete jam.
Meng dat door de vruchten, en doe daar wat biologische Agavesiroop bij. (van Aldi) Agavesiroop is een suikervervanger. Doe dat naar behoefte en je hebt een heerlijke jam zonder suiker! Ik maak ook regelmatig gebruik van de  Agavesiroop voor andere gerechten, omdat dit in tegenstelling van andere suikervervangers, geen nare bijsmaak heeft.

Ik deed nog een andere ontdekking, en vond het stom van mezelf dat ik daar niet veel eerder aan had gedacht.Ik besefte ineens dat er het hele jaar door diverse diepvries-vruchten beschikbaar zijn om jam van te maken. Alleen even ontdooien, het recept toepassen en klaar is Kees.

Als de pruimenjam klaar is over een paar weken, kun je rustig langskomen voor een potje jam, als je in de buurt bent. haha.

maandag 25 juli 2016

Nieuwe chemo-pillen

Ik had gehoopt dat ik voorlopig geen nieuwe chemo-pillen (Glivec) zou hoeven te gebruiken. Helaas is dat niet zo, want de korte kuur heeft op langere termijn geen effect. Terwijl ik in het begin weer bruiste van de energie, toen de pillen op waren.

Ik zag er erg tegenop om helemaal naar Groningen af te moeten reizen, omdat mijn oncoloog deze dure medicijnen niet zomaar mag voorschrijven, zonder mij gezien te hebben. En dat is heel redelijk en begrijpelijk.

Dus heb ik geprobeerd om een afspraak te maken. Helaas werd ik niet terug gebeld, zoals  afgesproken was.Na een week maar eens opnieuw gebeld. Bleek mijn oncoloog met vakantie te zijn.Ik heb aangegeven dat ik de medicijnen dringend nodig had, en wel naar een vervanger wilde.

Tot mijn grote vreugde stond  op mijn antwoordapparaat, dat ik de Clivec voor deze keer op kon halen bij mij eigen apotheek.

Zo zie je maar weer dat het in mijn voordeel heeft gewerkt, nu mijn specialist met een welverdiende vakantie is! Juist ook omdat ik een enorme hekel aan reizen heb.En nu met die warmte komt dit natuurlijk helemaal goed uit.

En ik kan voorlopig (hopelijk)weer een jaartje vooruit!

p.s. een dag later bleek dat ik de Glivec toch niet af kon halen bij mijn eigen apotheek. Dat kon wel bij een apotheek in Groningen. Ja, dan kon ik net zo goed naar het UMCG gaan. Na heel veel telefoontjes naar mij en  diverse instanties, heeft een oncoloog-verpleegkundige uit het UMCG het voor elkaar te krijgen dat de medicijnen a.s donderdag thuis bij mij worden bezorgd vanuit een Groninger apotheek.( met dank voor de inzet van deze verpleegkundige)

p.s. Na verschillende telefoontjes bleek dat de medicijnen niet vanuit Groningen, maar vanuit Meppel werden bezorgd. ??????? Nou ja, wat maakt het uit.Ik heb ze in ieder geval en hoefde er niet voor te reizen. Alleen jammer dat er wat minder in zaten dan gewoonlijk. Als ze op zijn, zien we dán wel weer verder.


dinsdag 19 juli 2016

Even geen blog......

Omdat ik een echte buitenmens ben, en het jammer vindt om met dit prachtige weer achter mijn laptop te zitten, een paar dagen geen nieuwe blog. Heerlijk genieten in mijn tuintje met een stapel boeken en tijdschriften heeft even voorrang. Ik denk dat ik zaterdag wel weer present ben....

zaterdag 16 juli 2016

Gebedsverhoring....

Een moeilijk onderwerp om te begrijpen. Waarom verhoort God soms wel en soms niet. Ik heb daar geen antwoord op. Want Gods wegen zijn niet mijn wegen, maar ik wil zo graag mijn gebeden in vervulling zien gaan. Toch  roept God altijd weer op om te blijven volharden in het gebed, ook al zie ik soms daar de zin niet (meer) van in.

In mijn leven zijn vele gebeden verhoord, maar velen ook niet. En ik heb daar meestal vrede mee. God weet wat goed voor mij is, en Zijn genade moet dan genoeg voor mij zijn.

Toch waren er een paar gebeden die ik al jarenlang opzond tot Gods troon. Eigenlijk had ik de moed hiervoor al opgegeven, terwijl ik niet zo gauw opgeef. En toch gingen ineens deze gebeden de afgelopen week in vervulling! Omdat het erg persoonlijk is, kan ik daar niet verder op ingaan, maar ik kon het haast niet geloven.....

De blijdschap hierover is met geen pen te beschrijven. Waarom ik zolang moest wachten weet ik niet, maar dat hoeft ook niet. God zag wel mijn volharding. De rest deed Hij op Zijn manier en op Zijn tijd.

Ik wil hier maar mee aangeven dat volharding in het gebed toch erg belangrijk kan zijn.

donderdag 14 juli 2016

Gezellig op een terrasje...

Onderweg naar de trombosedienst kwam ik een klasgenoot tegen uit het voortgezet onderwijs.We waren geen vriendinnen, maar als we elkaar tegen kwamen hadden we altijd wel een klik. Ze stelde voor om even op een terrasje te gaan zitten voor een kopje thee.(met wat lekkers erbij natuurlijk) Ik wist dat ze weduwe was geworden en veel had meegemaakt. We hadden elkaar in jaren niet meer gezien, en wat is het dan fijn om weer even bij te praten. Juist ook omdat we veel raakvlakken hebben, wat onze karakters betreft. We zaten gelijk weer op één lijn.

Jaren geleden hadden we van diezelfde klas een reünie. We vonden het allebei erg leuk om onze klasgenoten van vroeger terug te zien.Vijf jaar later was er weer een, maar zonder dat we dat van elkaar wisten, hadden we niet de behoefte om weer te gaan. En nu kwamen we elkaar zomaar tegen.

Toen we daar zo samen heerlijk in het zonnetje zaten, en van een heerlijk gebakje smulden,voelde ik me zo intens dankbaar dat ik me zo goed voelde, en dat ik het vol kon houden.Samen hebben we genoten en heerlijk zitten kletsen. We hadden geen van beide de behoefte om diep in te gaan op alles wat ons was overkomen.Heel even hebben we van beide kanten er wel even over gehad. We vonden het veel belangrijker om te vertellen hoe we nu in het leven staan en omgaan met onze tegenslagen. Gesprekken met diepgang vinden we allebei heerlijk,maar we hebben ook veel gelachen. Kortom: het was reuze gezellig!

Voor velen is dit misschien heel gewoon, maar voor mij was het weer een dag met een gouden randje!

dinsdag 12 juli 2016

Chemo-pillen slaan aan!!!!

Het is onvoorstelbaar dat ik weer zoveel energie heb! Gisteren en vandaag waren voor mij topdagen.
Volgens mijn oncoloog, waar ik maar eens per jaar kom, werken de pillen niet, zoals ik ze gebruik. In de loop der jaren is het tegendeel wel bewezen. En eigenlijk kan het me ook niet zoveel schelen, wat zij er van vindt. Suggestie kan het niet zijn, want kanker is kanker.Gelukkig ook nog geen last weer gehad van hartritme-stoornissen.

De chemo-pillen zijn inmiddels op, en ik hoop dat ik me goed blijf voelen, dan hoef ik voorlopig niet naar het UMCG) Voorafgaande aan dat bezoek, ga ik op eigen verzoek, eerst in een scan, dan bekijken de oncoloog en ik samen de uitslag. Maar daar ben ik mentaal nog even niet aan toe. Als het echt niet anders kan, dan moet het wel, want ondanks dat ik me zo goed voel, bemerk ik wel dat de tumor weer actief is.

Als ik me zo goed voel, doe ik zoveel mogelijk boodschappen. Dan hoef ik anderen niet lastig te vallen als er weer mindere periodes zijn. Zo ook vandaag. Helaas maakte ik de fout door mijn tassen vol te stoppen met teveel flessen schoonmaakmiddelen -zeeppoeder - wasverzachter - etc.

En zo kon het zijn dat ik boven aan een roltrap stond, met tassen die zo zwaar waren, dat ik ze niet kon dragen. Ik kon ook niet met mijn winkelwagentje in de lift, want ik ga daar niet graag in. (claustrofobie)
Help......dacht ik. Want de afstand naar de parkeerplaats was een behoorlijk eind.

En zie het wonder gebeurde: Een vriendelijke mevrouw stond samen met mij boven aan de roltrap. Ik heb haar gevraagd of ze een tas van mij wilde overnemen. Maar die lieverd nam alle drie zware tassen van mij over, nadat ik uitgelegd had dat ik ziek was.Ik had best zelf ook een willen dragen, maar dat wilde ze niet.Samen liepen we naar de parkeerplaats en hadden een leuk gesprek

Lieve mevrouw, mocht u dit lezen, (u heeft mijn visitekaartje) dan wil ik u bij deze nogmaals HARTELIJK BEDANKEN voor uw spontane hulp, anders had ik daar nu nog boven aan die roltrap gestaan. (grapje)
(inmiddels weet ik dankzij jouw mailtje,dat je Wiepie H.heet)

Hulp vragen is niet mijn sterkste kant. Maar af en toe moet ik me daar echt over heen zetten, zoals nu. Afhankelijk zijn van andere mensen wil eigenlijk niemand. Maar ik heb in de loop der jaren wel geleerd dat sommige mensen graag helpen, maar dan moet ik het af en toe wel even vragen. Eigenwijs als ik ben, heb ik daar nog steeds moeite mee.Ik help duizendmaal liever een ander........Of ik het ooit zal leren, blijft maar de vraag....

donderdag 7 juli 2016

Chemo-pillen

Vanwege nare (kanker) klachten, ben ik deze week toch maar weer begonnen met chemo-pillen in te nemen, en hopelijk slaan ze aan. De pillen zijn bijna op, en voor nieuwe moet ik helemaal naar het UMCG in Groningen. (kosten van de pillen 2400 euro) Hopelijk is dat voorlopig even nog niet nodig. Want alleen al bij het woord ziekenhuis, gaan mijn haren recht overeind staan.

Wat mij telkens weer verbaasd is het feit, dat de kanker op zich me maar heel weinig bezig houdt, en ik er niet onder gebukt ga. Terwijl er toch vanaf 2009 al een bom in mijn lichaam zit, die elk moment tot een explosie kan komen. Dat deze (bom) zich nog steeds niet heeft uitgezaaid, is wel een heel groot wonder. Juist ook omdat deze op een plek zit, waar zoveel organen samenkomen.

Ik vind het een groot wonder dat ik (haast) elke dag met  vreugde, en een lied in mijn hart de dag mag beginnen, en erg positief in het leven sta. En maar weinig angst of zorgen ken. Terwijl er toch veel redenen tot bezorgdheid zijn.

En al heb ik in de loop der jaren veel moeten inleveren wat veel pijn heeft gedaan, maar wat ik niet meer kan doen. O.a. het zingen in een koor - mensen bezoeken - pastoraal en maatschappelijk werk, en nog zo heel veel meer, toch probeer te kijken naar wat ik nog wel kán! En via mijn laptop kan ik nog heel veel doen.Zij het dan in een wat trage tempo. Een tempo die helemaal niet past bij deze wipstaart. Maar God gaf hierin steeds weer moed - kracht en geduld om het aan te kunnen.

Mijn belangstelling voor alles wat er in deze wereld gebeurt, duurt onverminderd voort. Ik lees twee kranten-opiniebladen en natuurlijk heel veel boeken. (ik heb zelfs nog een halfjaarlijkse abonnement genomen op een christelijk opnieblad, en een nieuw woordenboek aangeschaft, omdat de oude niet meer voldeed)) Dit zeg ik niet om te laten zien hoe flink ik toch wel ben. Beslist niet! Maar ik wil hiermee aangeven dat het leven nog de moeite waard kan is, ook al lijkt de dood misschien heel dichtbij te zijn.

Uitspraak van Maarten Luther: "Als morgen de Here Jezus zou komen, zou ik vandaag nog een boom planten."

Intens genieten zolang het nog kan.......probeer ik dagelijks met Gods hulp in praktijk te brengen.Niet met de dood, maar met het leven bezig zijn, zonder de waarheid uit het oog te verliezen.

Dat ik nog zoveel genadejaren mag ontvangen, ben ik natuurlijk erg dankbaar voor! En daar zijn maar een paar woorden voor nodig: DE VREUGDE DES HEREN IS MIJN KRACHT!


dinsdag 5 juli 2016

Wijze woorden....

Ik las de volgende wijze uitspraken van Wilkin v.d. Kamp:

Let op je gedachten
want je gedachten worden woorden

Let op je woorden
want je woorden worden daden

Let op je daden
want je daden worden gewoontes

Let op je gewoontes
want je gewoontes vormen je karakter

Let op je karakter
want je karakter bepaalt je bestemming

vrijdag 1 juli 2016

Kanker en voedsel

Ik ben geen deskundige op het gebied van voedsel en het krijgen van kanker. Toch ben ik er al heel lang van overtuigd dat het wel degelijk verband heeft met elkaar. Het is al vele jaren geleden dat de omstreden dr. Moerman in beeld kwam. Hij werd toen voor kwakzalver uitgemaakt en kreeg heel wat kritiek over zich heen. Toch had ik toen al het gevoel dat die man wel eens gelijk kon hebben......

Mijn eigen ervaringen op dit gebied bevestigen mijn vermoedens. Wel ben ik er in de allereerste plaats heilig van overtuigd dat God Zijn hand heeft in het feit dat ik nog steeds leef, ondanks dat ik in 2009 al was uitbehandeld voor kanker.

Maar ik heb zelf ook heel veel stappen ondernomen om mijn lichaam gezond te houden.

Ik ben begonnen met zoveel mogelijk biologische producten te eten. ( niet alles)
Eet elke vers voedsel en heel veel groenten en fruit.
Daarnaast ben ik gestopt met het eten van zuivel-produkten  en varkensvlees. (dit laaste ook uit Bijbelse overtuiging) Toch sla ik een gezellig barbercue zeker niet over, want zo vaak komt dat niet voor.
Ook gebruik ik maar weinig suiker en zout. Verder bak en braad ik in olijfolie. Dat deed ik eerder in biologische kokosolie, maar dit blijkt niet zo gezond ze zijn als wel wordt beweerd, bleek uit een documentaire over dit onderwerp.

Ik probeer elke dag te bewegen door te fietsen.
Ook heb ik maar weinig last van stress. Ik slaap heerlijk, en kan alles aan God overgeven. Neem op gezette tijd rust als mijn lichaam dat aangeeft.Ik sta erg optimistisch in het leven, lach graag en veel, ondanks mijn omstandigheden.(natuurlijk is het niet elke dag zo, maar ik blijf nooit ergens lang in hangen).En ik weiger om in een slachtofferrol te kruipen.

Ik rook niet en gebruik geen alcohol of frisdrank.Drink wel veel water.

Laat me graag omringen door mensen waar ik me prettig bij voel, en bij wie ik mezelf mag zijn.
Vriendschappen die me te veel moeiten opleverden, heb ik langzaam af laten vloeien.
Ik mag graag andere mensen blij maken, en laat mezelf ook graag verrassen.
Elke morgen begin ik de dag met God en Zijn woord, en vraag om kracht en moed voor die dag.Meestal word ik met een lied in mijn hart wakker, hoe ziek en naar ik me die dag ook voel.
Ook mijn slechte dagen kan ik overgeven aan God.

Ik gebruik maar heel weinig medicijnen, omdat ik bemerkte dat veel medicijnen me meer kwaad dan goed doen, omdat ik ze niet goed  verdraag.In het verleden heb vaak medicijnen geweigerd, waarvan later bleek dat ik er ook zonder kon.Zelfs de jaarlijkse griepprik sla ik altijd over.Al die chemische troep kan nooit goed zijn voor een lichaam, denk ik dan maar. Jaarlijks overlijden er veel mensen aan medicijn-vergiftiging, of komen daardoor in een ziekenhuis terecht.

Vanwege de pijn gebruik ik heel af en toe morfine. Maar deze hebben nare bijwerkingen.( o.a. verstoppingen) De huisarts en apotheek hebben er al een paar keer op aangedrongen om hiervoor iets in te nemen. Ik los dit liever op een natuurlijke manier op, wat vaak nog lukt ook.Ik zie om me heen zoveel mensen van mijn leeftijd grote bergen medicijnen slikken, zonder zich af te vragen of ze deze wel écht nodig hebben. Ik ga daar zelf heel bewust mee om, en slik zeker niet alles voor zoete koek. Tenzij het écht nodig is natuurlijk.Maar wat is écht nodig.

Op mijn twintigste kreeg ik te horen dat ik een erfelijke longafwijking had, van mijn moeders kant. Ik kreeg twee soorten pufjes mee. Ik heb er nooit gebruik van gemaakt,en heb later maar weinig klachten op dit gebied.En anders had ik vijftig jaar lang al die rommel in mijn lichaam gehad. Zelf nadenken en mijn gevoel volgen, bleek ook deze keer weer de juiste keuze te zijn.

Ik denk dat  door al deze maatregelen, mijn immuunsysteem een enorme boost heeft gekregen. Maar ik wil beslist niet beweren dat dit de waarheid is. Het is mijn eigen waarheid, en heel misschien een tip voor andere mensen.Maar ik ben er wel van overtuigd, dat ik mede door mijn levensstijl nog steeds leef, ook al is het Gods grote genade die hierin voorop gaat!

En in de uitspraak: We gaan niet voor onze tijd, kan ik me niet helemaal in vinden. Als we er een heel ongezonde levensstijl op na houden, kunnen we vast en zeker eerder overlijden dan de bedoeling was.


maandag 27 juni 2016

Boeken....

Omdat ik zo heel veel boeken lees, verwijs ik in mijn blog altijd naar het onderwerp boeken. Toch wil ik bij deze een uitzondering maken voor de twee boeken die ik de afgelopen week heb gelezen.

Het eerste boek: Als Christus verschijnt, geschreven door Bertine v.d. Zwaag gaat over mensen die Jezus hebben gezien of het Licht van Hem. Bertine heeft een groep mensen hierover benaderd, die aan haar oproep gehoor gaven om hier over te praten.( vrij oud boek)

Omdat ikzelf al twee keer deze ervaring heb gehad, boeide me dat natuurlijk enorm.Ik dacht altijd dat ik twee keer het Licht van engelen had gezien, maar na het lezen van het boek kwam ik tot de ontdekking dat ik het het Licht van Christus zelf heb gezien en mogen ervaren.

Net als de mensen uit het boek, heb ik daar nooit zoveel over gepraat, omdat mensen dat niet begrijpen en er zo over heen praten. En ook omdat je niet voor gek wilt staan. Maar het is toch écht gebeurd!

Wat mij wel opviel in het boek was dat sommige mensen te maken ook hebben gehad met een (schijnlicht) van de machten der duisternis, terwijl zij het als van God zagen. Daar wil ik zeker niet over oordelen. Maar soms komt de satan als een engel van het licht.Daarom is het zo belangrijk dat we bidden en vragen om onderscheidings-vermogen, om te verstaan wat echt of onecht is, en of het van God komt.

Het tweede boek: Zal God mij genezen?, van Ron Dunn heeft mij veel geleerd. Juist ook omdat er veel voor mij is gebeden voor mijn genezing, maar ook voor berusting en kracht. In het boek komt zo heel duidelijk naar voren dat God echt geneest, maar vaker niet dan wel.

En dat het soms zo kan zijn dat God iemand juist wil gebruiken ,dwars door ziekte heen.Dat is iets wat ik ook ervaar. En is het dan al geen heel groot wonder, dat ik in 2009 al uitbehandeld was, en nog steeds leef?
Maar ook dat God mij juist in deze tijd wil (de) gebruiken op een manier die ik nooit zelf bedacht zou hebben. De raadsels rondom het lijden blijven bestaan, maar door het boek ben ik toch anders tegen mijn ziekte en het lijden aan gaan kijken.......Een  leerzaam boek om te lezen, vooral voor  mensen die te maken hebben met deze problematiek.


vrijdag 24 juni 2016

Leven zonder buitenwereld

Het eerste wat ik 's morgens doe is alle ramen zover mogelijk los zetten. Daarnaast zet ik mijn keukendeur los en stap even naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Ik ben een echte buitenmens en vind het heerlijk om zo lang mogelijk buiten te zijn.

Toen ik vorige week dan ook de documentaire , Leven zonder buitenwereld op NPO 2 zag, benam me dat compleet de adem. Daarin is een gezin te zien met 6 kinderen, (5 jongens en 1 meisje) die inmiddels jong volwassen zijn,maar die van hun vader niet naar buiten mogen, en de hele dag opgesloten zitten in een klein flatje.Hun moeder is ook aanwezig, maar kan niet tegen de vader op. De buitenwereld kennen ze alleen van de vele films die ze elke dag bekijken, en de muziek die ze beluisteren.

Toch is er tussen de kinderen onderling een goede band en zijn ze daadkrachtig en zachtmoedig. Eén van de jongens kan het niet langer aan en vlucht naar buiten. En ziet voor het eerst van zijn leven een winkelstraat in het echt.Wel droeg hij een masker, want hij wilde niet herkend worden. Deze uitbraak wordt later gevierd door het hele gezin, behalve de vader. Dan breekt de vrijheid aan voor alle broers en hun zusje, maar ook voor de moeder.

De moeder had haar kinderen graag zien opgroeien op een plek met  groene velden. Ineens zie je het gezin daarin lopen, maar ook op het strand zijn ze uitgelaten blij!

Met de vader komt het niet meer goed, en blijft de band koel en afstandelijk.Ondanks alle dramatiek heb ik aan de documentaire een positief gevoel overgehouden. Want het blijkt dat je met familie, liefde en vriendschap héél ver kunt komen!

Echt een aanrader om naar te kijken.





woensdag 22 juni 2016

Domie Duck en zijn parochie-eenden...

Soms krijg ik  leuke post toegestuurd vol humor, maar waar ook een boodschap in zit.

Er waren  eens eenden die vergaten dat ze konden vliegen. Ze waggelden de hele dag rond en redden zich daar ook prima mee. En elke zondagmorgen waggelden ze naar de kerk, schuiven in de kerkbanken, liefst op hun vast plekje. Ze kwaakten en luisterden goed naar Domie Duck.

Domie Duck is een goede dominee, een eend met charisma en iedereen hangt aan zijn lippen. Elke zondag weer heeft hij een mooie nieuwe preek, hoewel het altijd ongeveer over hetzelfde gaat. Hij roept met passie zijn parochie-eenden toe: "We hebben vleugels we kunnen vliegen, beminde gevleugelden.

Hij legt uit hoe vroegere eenden-geslachten van sloot naar sloot vlogen, hoe je je vleugels kunt spreiden en hoe vliegen moet. Hij vertelt van de verhalen van eenden die ver waren gevlogen en met verhalen thuiskwamen. Dan klinkt het Amen.

Domie Duck waggelt van de spreekstoel af en waggelt samen met de goedgelovige eenden weer naar huis. "Ja, kwaken ze tevreden onderweg. "Ja, Domie Duck heeft het weer mooi gezegd!"

Waggelend pakken ze hun leven weer op.......

En niemand lijkt op het idee te komen dat ze ook daadwerkelijk zélf kunnen gaan vliegen.

(schrijver onbekend)

vrijdag 17 juni 2016

Dankbaar voor de boodschappen...

Als ik me goed voel, sla ik zoveel mogelijk boodschappen in. Dan hoef ik geen andere mensen (lastig)  te vallen, alhoewel iedereen dat met liefde voor me wil doen.

Het wordt me wel gemakkelijk gemaakt in de winkel. Ik hoef de boodschappen alleen maar te scannen en dan hoef ik ze niet allemaal weer bij de kassa uit en inpakken. Ik kan ze zo in de auto zetten.

Toen ik de laatste keer thuis kwam met een zware tas met boodschappen, besefte ik ineens ten volle hoe goed ik het toch wel heb. Ik kan maar pakken en halen wat ik nodig heb. Wat een onvoorstelbare rijkdom, en ik vind het zo heel gewoon.

Nu ben ik van nature een dankbaar mens, die heel gauw tevreden is. Maar een extra bedankje naar God toe lijkt me in het vervolg wel op zijn plaats, als de boodschappen weer netjes in de kast-koelkast of diepvries liggen. Wat anderen daar van vinden? Och, dat kan me niet zoveel schelen........

Ik ben ook zo ontzettend dankbaar dat ik in een vrij land leef zonder oorlog.Dat ik vrij mijn geloof mag geloven. Dat ik in mijn Bijbel mag lezen, wanneer ik dat wil. Zoveel mensen mogen en kunnen dat niet. Ze worden vervolgd, gemarteld of opgesloten, omdat ze openlijk hun geloof in Jezus Christus belijden..

Dank U God voor al deze vrijheden. Laat me dat nooit als vanzelfsprekend beschouwen.......

woensdag 15 juni 2016

Nog geen oplossing voor mijn hartklachten...


Ik hoopte zo dat de cardioloog met wat oplossingen zou komen, wat betreft mijn hartklachten. Helaas is dat nog niet zo. Ik krijg eerst nog een oproep voor het plaatsen van een kastje, dat 24 uur mijn hartslag registreert. Dat stelt op zich niet zoveel voor, maar naar aanleiding daarvan kunnen misschien de medicijnen worden aangepast.

Ik had gehoopt dat ik toch  iets mee zou krijgen om de aanvallen van de hartritme-stoornissen wat te verminderen. Dat kon volgens de cardioloog niet, omdat mijn bloeddruk te laag is, en medicijnen daar averechts op konden reageren. Dus eerst maar weer afwachten wat het kastje laat zien.

Gisteren ook weer een heftige aanval gehad, en dan is het best moeilijk om niet in paniek te raken. Gelukkig blijf ik meestal rustig en zakt het na enkele uren weer af, maar soms ook niet. Dan is de enige optie bidden, maar ook dat helpt soms wel of niet, want God is natuurlijk geen automaat, die mij op mijn wenken gaat bedienen.

Om mijn conditie op peil te houden heb ik vandaag toch weer een eindje gefietst. Eerst durfde ik dat niet zo goed vanwege de vermoeidheid en de pijn, maar omdat ik me beslist niet door angst wil laten leiden, moest ik me wel eerst weer wat moed inspreken. Maar het is bekend dat ik aar een kanjer in ben. haha.

Ik wil proberen om weer dagelijks te fietsen, want ik wil niet steeds met mezelf bezig zijn, ook al doe ik dat over het algemeen maar heel weinig.

Afwachten maar weer........En tijdens dat (wachten) ga ik zéker leuke dingen doen als het kan.....

p.s. Inmiddels heb ik besloten om voorlopig geen behandelingen meer te willen ondergaan, en niet meer naar het ziekenhuis wil. Want ik bemerk dat ik dat mentaal  even niet aan kan. Ik heb de cardioloog en de huisarts daarvan op de hoogte gebracht, en ze hadden er begrip voor, gezien de nare en traumatische  ziekenhuis-ervaringen uit het verleden.                                                            .