maandag 18 september 2017

Laatste blog....

Omdat ik nu op Facebook zit, is mijn blog overbodig geworden.En het kost het me ook wat minder energie.Schrijven is en blijft mijn lust en leven, en dat blijf ik dan ook gewoon doen op Facebook. Wel blijven beide blogs gewoon bestaan,want er staat veel informatie op en leuke foto's. Op Facebook zullen maar weinig foto's van mij te zien zijn, omdat ik daar geen behoefte (meer) aan heb.

Hartelijk dank voor alle bezoekjes en steun.

Ik wens jullie allen de liefde en zegen van God toe!

Shalom

Frea

mail: schriever1@hotmail.com
www.altijdhoop.blogspot.nl
www.deregenboog.bloggertje.nl
twitter: @Frea Timmerman


vrijdag 15 september 2017

Leuk bezoek.....

Ondanks alle ellende, kan ik me toch verheugen op de namiddag. Want dan krijg ik bezoek van iemand die ik meer dan 50 jaar niet heb gezien. Via Facebook kwamen we elkaar weer tegen. Morgen vertel ik meer.

Ook mailde mijn dierbare leasedochter Martine me vanmorgen ,dat ze volgende week hier in het noorden moet zijn ,en even langs komt. Ook daar zie ik naar uit!

Hopelijk voel ik me dan een beetje (redelijk)Want af en toe is het huilen met de pet op....

maandag 11 september 2017

Moed....

Om er altijd maar weer de moed erin te houden, valt niet altijd mee. Ondanks dat ik erg positief in het leven sta, dankzij Gods genade, zijn er soms dagen van verdriet en lijden.

Momenteel  ga ik weer door dalen van diepe duisternis. Nergens zin in. Eetlust erg minimaal. Naast de pijnklachten, vaak  misselijk  en vermoeid. En er komen steeds meer nieuwe klachten bij (maag en darm) Dan rest alleen nog maar mijn bed. Dan slapen -heel veel slapen.

Het zou het begin van het einde kunnen zijn, maar dat heb ik al zo vaak meegemaakt de laatste jaren. Alleen wordt het nu allemaal wat heftiger.

Soms ben ik het lijden zo zat, dat ik verlang naar mijn hemelse woning. Maar ik hang ook nog zo erg aan het leven, en opgeven is voorlopig voor mij (nog) even geen optie.Maar die tijd gaat ongetwijfeld komen.

Gelukkig ben ik er klaar voor om God te ontmoeten, maar dat ben ik al jaren. Elke nieuwe dag is voor mij nu nog zéker de moeite waard.

Ik blijf mijn hoop en vertrouwen dan zeker ook op God stellen, hoe zwaar en moeilijk het ook is. Ik ken zoveel mensen die niets met God hebben ,en hier ook doorheen moeten. Dan voel ik me een heel bevoorrecht mens! Maar ik gun het zo aan iedereen......

Zelfs in de duisternis ben U daar
ook al begrijp ik U niet
Toch geeft u moed en kracht
in mijn diepste onmacht en verdriet

(gedichtje zomaar spontaan gemaakt)



vrijdag 8 september 2017

Eenmalige informatie omtrent mijn ziek zijn.

Ongelooflijk verhaal.....

Ik kreeg drie soorten kanker: Baarmoeder - Borst en Gistkanker.
De eerst twee soorten zijn met succes behandeld. Maar tijdens de bestralingsperiode in 2007 van mijn borstkanker in het UMCG, gaf ik steeds bij de bestralingsarts aan dat er nog meer aan de hand was, gezien mijn klachten.

Helaas werd ik niet serieus genomen. Dat gebeurde pas na een jaar. ?????En zo kon het gebeuren dat er zich een tumor van 11 cm kon ontwikkelen tussen mijn maag en de alvleesklier. (Gistkanker)

Maar dat kwam pas aan het licht na veel gedram van mijn kant en de vraag om een echoscopie.
Misschien was het anders gelopen als eerder was ingegrepen.

Twee voormalige huisartsen hebben zich op dit gebied dan ook schandalig naar mij toe gedragen. Ik heb even overwogen om een klacht in te dienen, maar dat leek me verspilde energie. De weg van vergeving kiezen leek mij verstandiger.

Een zeer zware en vreselijke operatie volgde in het UMCG, waarbij 3/4 van mijn maag werd verwijderd. En omdat er complicaties optraden, moest ik veel langer in het ziekenhuis blijven dan verwacht. Vooral de maandenlange neus-sondevoeding vond ik verschrikkelijk.Vanaf toen werd ik trombosepatiënt. Hartpatiënt was ik al, maar de klachten zijn wel verergerd. (regelmatig hartritmestoornissen)Vele mensen, inclusief ikzelf, dachten dat ik het ziekenhuis niet levend zou verlaten. Maar God had gelukkig nog andere plannen.....

Een woord van excuus heb ik nooit gehad. Maar omdat ik geen verbitterd mens wilde worden, heb ik in mijn hart opnieuw de weg van vergeving gekozen.

Maar wist wel één ding: mocht de kanker weer terug komen, dan wilde ik niet opnieuw deze operatie ondergaan, want dat kon ik mentaal niet weer opbrengen. Gezien ook de ellende die mij en ons gezin overkwam, in de jaren daarvoor.

Ongeveer een jaar later kwam de kanker inderdaad terug. Ik heb toen duidelijk aangegeven dat ik niet weer een operatie wilde ondergaan. Later bleek dat niet eens meer te kunnen, omdat de tumor op een plaats zit, waar de doktoren niet bij kunnen. Deze drukt nu af en toe tegen mijn linker nier aan, wat best pijnlijk is.

Ik ging eens per jaar in een scan om te weten of de tumor gegroeid of stabiel is gebleven.. Maar dat doe ik niet meer, want wat schiet ik ermee op? Met af en toe een chemo kuurtje in pilvorm en morfine kom ik een heel eind.Mijn optimisme en mijn gevoel voor humor zijn onveranderd gebleven.

Vanaf die tijd heb ik ook besloten dat ik geen enkele behandeling in het ziekenhuis meer te willen ondergaan, omdat ik nog kwaliteit van leven wilde. Ik wilde ook geen controles meer in het ziekenhuis, waar de doktoren het niet mee eens waren. Daar had ik geen boodschap meer aan. Ik was al die ziekenhuizen, onderzoeken en behandelingen spuugzat. En het zou vanaf nu gaan op mijn manier.

Heel nuchter heb ik alles klaargemaakt voor mijn uitvaart. De liturgie - rouwkaart enz. zijn klaar. Grafsteen is uitgezocht en alle adressen liggen klaar.Ik ben daar heel open over. Het was best moeilijk om mijn eigen rouwkaart te lezen.(maar weinig mensen zullen hun eigen rouwkaart kunnen lezen, ik dus wel.) Maar daar ben  ik niet te lang bij stil blijven staan.

Ik wilde nog uit het leven halen wat ik kon. En de dood was ik zeker niet mee bezig. Ik wilde LEVEN  met een hoofdletter.Ik kon alles overgeven aan God ,en lag en er dan ook seconde wakker van. En dat is nog steeds zo.....Onbegrijpelijke genade.....


In 2009 gebeurde er iets heel wonderlijks. God sprak op een avond tot drie keer toe heel duidelijk de volgende woorden tot me: :"Frea, je zult nog niet op korte termijn overlijden, want ik wil je nog voor vele mensen tot een zegen stellen."

Ik dacht in eerste instantie dat het mijn eigen gedachten waren, omdat ik natuurlijk graag wilde leven, want ik zei nog tegen God: "Ja, dat zal wel." Maar het was wel degelijk Gods stem die sprak. En het is precies zo uitgekomen zoals Hij gezegd heeft. In al die jaren zijn er zijn onvoorstelbare mooie dingen gebeurd. Ik heb in mijn ziekteperiode nog nooit zoveel mensen de weg naar Christus mogen wijzen. Amazing Grace!!!!!!! Ook heb ik nog duizenden kilometers kunnen fietsen.

Inmiddels leven we in het jaar 2017 ,en ik leef nog steeds! En ook al zijn daar soms hele zware dagen bij van veel pijn, lijden en vermoeidheid. Ik blijf geloven in de kracht van het gebed ,en dat God geneest, ook nu nog. Door het hele land heen wordt er voor mij gebeden. (hartelijk dank daarvoor!)Maar aan de andere kant raak ik er steeds meer van overtuigd dat God mijn ziekte heeft willen gebruiken tot eer van Zijn naam. Hoe moeilijk en onbegrijpelijk het soms ook is.

Ik stel allang geen waarom vragen meer. Ik neem het leven zoals het komt.....

Ik heb een heel goed contact met mijn huisarts, maar kom er maar heel weinig.

Ik schreef in mijn ziekteperiode twee boekjes: Leven met God én met kanker en Gods droom komt uit.Overal verkrijgbaar, ook in bieb in Stadskanaal. Ongetwijfeld kan deze ook in een andere bieb worden aangevraagd.

Ongelooflijk, maar dit is een écht gebeurd verhaal. Ook al had ik het liever niet mee willen maken.

Maar desondanks ben ik een blij en gelukkig mens, die elke dag intens en positief van het leven wil genieten. Tot aan die dag dat God mij thuis komt halen,waar ik af en toe ook best naar kan verlangen, vooral als het lijden weer erg zwaar is. Maar mijn tijden zijn in God hand,want in leven en sterven ben ik van Hem!Wat een heerlijk vooruitzicht!


dinsdag 5 september 2017

Onvoorstelbare avond gehad.....

Gisteravond bezocht ik voor het eerst sinds vele jaren, weer een zangrepetitie van het koor Polyfhonie, waar ik vele jaren in had meegezongen. Ik heb het zingen al die jaren zo verschrikkelijk gemist. Maar je schikt je er in als het niet meer gaat. En 's avonds weggaan was al jaren geen optie meer, omdat ik altijd heel vroeg in bed lig, vanwege vermoeidheid.

Maar ik kreeg ineens een enorm verlangen om weer te gaan zingen, terwijl ik in mijn achterhoofd wel wist dat het eigenlijk niet kon. Juist ook, omdat ik weer midden in een chemo- pillen periode zit.

Toch heb ik met Gods hulp een hele grote stap in het geloof gezet, en met Zijn hulp en steun in de rug,ben gisteravond toch weer gaan zingen. Enorme emoties kwamen los. Maar dat mag toch? De hele avond had ik ze in bedwang, maar ik brak, toen er aan het eind op mijn verzoek een dierbaar lied werd gezongen.

Ik kon van opwinding niet in slaap komen, maar dat is niet zo belangrijk.  IK HEB WEER HEERLIJK KUNNEN ZINGEN, EN DE REST DOET ER EVEN NIET TOE.

Ik heb ook geen idee hoe het verder zal gaan, maar daar maak ik me niet druk over. God weet ervan en Hij is erbij.

MAAR IK BEN ZO INTENS DANKBAAR!!!!!




zondag 3 september 2017

Het zijn de kleine dingen die het doen.....

Vaak weten we niet van elkaar waar we mee bezig zijn, en dat hoeft ook niet.Maar laatst las ik iets in een tijdschrift, wat me aansprak en graag wil delen.

Een paar jonge meiden hadden bedacht om wekelijks een bosje bloemen aan te bieden aan een willekeurige voorbijganger in het centrum van hun stad. Ze wilden met dit gebaar de wereld een beetje mooier maken.Dat sprak me gelijk aan, en ben daar sinds een half jaar geleden gelijk mee begonnen.Ook al was daar wel wat lef en moed voor nodig, vooral de eerste keer.....

Elke maandag of dinsdag koop ik (als mijn gezondheid het toelaat) bij Appie H. een bosje roosjes, en geef deze dan aan iemand, waarvan ik denk dat die persoon het nodig heeft. En het is zo onvoorstelbaar mooi om te doen! Ik stop mijn visitekaartje er wel bij in, voor het geval dat....

Dan zie en hoor ik het volgende:

Verbaasde mensen...
Blije mensen...
Verdrietige mensen...
Huilende mensen...
Wantrouwende mensen...
Sombere mensen...
Schrijnende levensverhalen...

Een kleine greep uit de vele reacties.....

Waarom doet u dit?
Wat lief van u.
Mag ik u een knuffel geven?
Ik krijg nooit bloemen, dank u wel!
U moest eens weten hoe ik dit nou net nodig had.
Ik zal ze een heel mooi plaatsje geven.
Ik ben net op weg naar mijn moeder, mag ik ze aan haar geven?
Oude man: "wat zal mijn meissie daar blij mee zijn."
Ik ben zo blij, dat ik ervan moet huilen.
Welk geloof zit erachter?
Afwijzing: "Ik hou niet van deze bloemen, en daarom wil ik ze niet." (1 keer voorgekomen)
Mevrouw u ben van boven gezonden, want ik heb zoveel verdriet achter de rug.
Via de mail: Nagenietend van uw spontane bloemengroet nogmaals hartelijk dank daarvoor.

Deze (baan) is me op het lijf geschreven. En word er heel erg blij van.Maar soms ga ik ook wel eens jankend naar huis, vanwege alle schrijnende verhalen.






woensdag 30 augustus 2017

Terugslag....

Nadat  het enkele maanden zo fantastisch ging, is het best verdrietig dat het weer wat minder gaat. Momenteel slik ik weer chemo pillen, in de hoop dat de klachten weer wat verbeteren.

Maar kanker is erg grillig, je weet nooit waar je aan toe bent. Toch probeer ik positief van het leven te blijven genieten. Ook voel ik me geborgen in Gods liefde en kracht. Want bij Hem ben ik immers veilig, in leven en in sterven.

Zonder deze hoop zou er voor mij geen toekomst zijn.

Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen
Omdat Hij leeft, mijn angst is weg.
Omdat ik weet, Hij heeft de toekomst.
En het leven is het leven waard omdat Hij leeft!



woensdag 23 augustus 2017

Vakantie.....

Vanwege het prachtige weer en de zomertijd, zet ik even mijn blog op een laag pitje. Want de buitenlucht inademen doe ik veel liever. Ik ben een echt buitenmens, en wil daar zolang mogelijk van genieten....Zonde om binnen te zitten.....

Ik heb elke dag vakantie als ik met God wandel. Hij geeft rust, vrede en ontspanning. Daar hoef ik geen verre reizen voor te maken.

zaterdag 12 augustus 2017

Ik blijf me verwonderen.....

Elke dag opnieuw blijf ik me verwonderen dat het zo goed blijft gaan. Regelmatig val ik dan ook helemaal STIL.... Dan weet ik ook geen woorden te vinden voor mijn dankbaarheid.

Mijn agenda begint al weer aardig (vol) te lopen. Al probeer ik dat wel in de gaten te houden, want heel af en toe bemerk ik dat ik teveel doe en wil doen. Mijn lichaam geeft dat direct aan. En dan luister ik daar ook naar.

Omdat ik nu ook op Facebook zit, bemerk ik dat als ik niet oppas, deze soms mijn gedachten kan gaan beheersen, en dat is iets wat ik beslist niet wil.

Normaal word ik elke dag wakker met een lied in mijn hart. En begin ik elke dag met God door gebed en Bijbelstudie. Maar er zaten dagen tussen dat ik eerst mijn laptop aanzette om op Facebook te kijken. Daar ben ik direct mee gestopt, want het moet toch niet zo worden dat eerst Facebook en dan pas God mijn gedachten gaan bepalen.

Daarom heb ik besloten om zeker niet voor tien uur mijn laptop aan te zetten. En soms de hele morgen of dag niet.Want een slaaf worden van de sociale media, is voor mij zéker geen optie.

Mijn (Gods) tijd is kostbaar, en deze tijd wil ik graag op andere en nuttige manieren  besteden. Facebook moet daar een bijzaak in zijn en geen hoofdzaak, ook al is het ontzettend leuk om mensen van vroeger tegen te komen.

Vooral van de zang en muziekgroep Blijde Geluiden uit Muntendam, waar ik jarenlang in mee heb gezongen.En dat is dan ook al meer dan 30 jaar geleden.Mijn muzieksmaak is inmiddels allang veranderd, maar een stukje nostalgie blijft altijd leuk.

dinsdag 8 augustus 2017

Prachtige route....

Afgelopen zondagmiddag erg genoten met een vriendin, van een route door Sellingen/Sellingerbeetse. Elk jaar is daar weer veel kunst en exposities te zien. Vele kunstenaars laten dan zien wat ze in huis hebben.

Daarnaast zijn er ook gezellige terrasjes.

Boerderijen en een kerkje stellen zich hier voor open. Elk jaar is het weer anders. Ik sta er altijd versteld van, hoe creatief mensen zijn.

Het was een drukte van belang. Ook heel veel fietsende mensen, want de omgeving daar is prachtig!

Helaas moeste wij het per auto doen.Maar het plezier en de verwondering was er niet minder om!

dinsdag 1 augustus 2017

Vrij Zijn Zomerweek......

Gistermiddag een workshop bijgewoond tijdens een Vrij Zijn Zomerweek in Stadskanaal.
Erica Duenk sprak over het werk van de Heilige Geest. Ze deed dat op een voortreffelijke wijze.Gods Geest was dan ook merkbaar en voelbaar aanwezig. Mensenlevens werden vernieuwd en bemoedigd.

Er werd gehuild en gelachen. Niemand schaamde zich voor zijn tranen. Ik mocht zomaar spontaan voor een volle tent getuigen van wat God doet en heeft gedaan in mijn leven.Velen gaven aan daardoor erg bemoedigd te zijn. Ook een jonge weduwe, die een paar jaar geleden haar geliefde man verloor, en achter bleef met twee kleine kinderen.Wat een intens verdriet. Samen hebben we gehuild en voor elkaar gebeden. (ik zou graag haar mailadres willen hebben: mijn mailadres:schriever1@hotamail.com

Er was een sfeer van warmte en onderlinge verbondenheid.Wildvreemde mensen sloegen zomaar een arm om je heen. Dat kan alleen op plaatsen waar mensen zich openstellen voor de werking van Gods Geest.

Helemaal VOL fietste ik weer naar huis.

vrijdag 28 juli 2017

Facebook....

Sinds twee dagen zit ik op Facebook. Ik heb er nooit zo'n behoefte aan gehad, want ik heb mijn mail, blog en twitter. Maar soms wilde ik informatie over bepaalde zaken, en dan wordt er vaak verwezen naar Facebook.

Alleen daarom heb ik een account aangemaakt.  Nou, dat heb ik geweten. Vele namen kwamen voorbij, die mij uitnodigden om vriend te worden. Natuurlijk is het erg leuk om weer met mensen in contact te komen die je al jaren niet meer gezien of gesproken hebt.

Inmiddels ben ik in die korte tijd al (bevriend) geraakt met meer dan 50 mensen, (inmiddels 64)en het loopt nog steeds door... Natuurlijk kan ik weigeren, maar al met al is het best leuk en spannend.

Met een paar mensen was ik al echt bevriend, en de rest is natuurlijk nep. Want onder échte vrienden versta ik heel iets anders. Maar gezellig is het wel, juist ook omdat ik zo ontzettend veel mensen ken(de)en een echte mensen mens ben.Daarom heb ik zelf ook mensen uitgenodigd.Zo kwam ik er achter dat mensen in mijn eigen straat opa en oma zijn geworden. Leuk toch, om ze dan via Facebook even te feliciteren?

Omdat ik een mens van diepgang  ben, kwam ik er wel al heel snel achter dat Facebook naast veel leuke dingen, ook veel oppervlakkigheid bevat.Daarom wil ik er niet al te veel energie in steken.

Want de opdrachten die ik van God krijg, moeten eerst vervuld worden.Dáár ligt mijn missie en passie. Om mij heen gaan mensen ten onder aan eenzaamheid,ellende en verdriet.Mijn taak is om mensen te vertellen van Gods oneindige liefde.Dat kost veel tijd en energie. Energie, die bij mij beperkt is.

De velden zijn wit om te oogsten, maar er zijn te weinig arbeiders. Helaas....en misschien wel, omdat er momenteel zoveel tijd wordt gestoken in de sociale media. (beslist niet moraliserend of veroordelend bedoeld) Want ieder mens mag gelukkig zijn eigen keuzes maken in het leven.

Ik blijf daarom gewoon op mijn blog en twitter schrijven. Dan hoef ik ook geen informatie en foto's over mijzelf op Facebook zetten ,want dit is voor mij meer dan genoeg.

Ik weet dat er mensen zijn die honderden vrienden op Facebook hebben, maar als het er op aan komt, zich erg eenzaam en alleen voelen, als ze in de ellende komen.En waar zijn dan al die z.g.vrienden?

En ook al geniet ik momenteel van alle (vrienden) op Facebook. Geef mij maar het één op één contact......


maandag 24 juli 2017

Het zal Frea ook weer niet wezen.....

Jaarlijks wordt er rondom het hunebed centrum in Borger een markt georganiseerd, waar je allerlei biologische hapjes kunt proeven, maar ook kopen. Altijd erg gezellig.

Met veel moeite vonden we een parkeerplaatsje, vlak bij de ingang. Helaas hadden we niet in de gaten dat er twee ingangen waren. Want toen we weer weg wilden, konden we met geen mogelijkheid mijn auto terug vinden, omdat we naar de verkeerde uitgang liepen.

Tot overmaat van ramp begon het keihard te regenen. Natuurlijk lag mijn paraplu in de auto.
Gelukkig had mijn vriendin nog een jas aangetrokken en stond onder een boom te schuilen,maar ik liep in heel  dun bloesje in de stromende regen, naar mijn auto te zoeken.

Ik klampte op het laatst maar een verkeersregelaar aan, en even later  waren er maar liefst vier mannen op zoek naar mijn auto, via hun portofoons. Mijn kenteken wist ik niet uit het hoofd, omdat ik de auto nog maar twee dagen heb, en kon deze ook niet zo snel vinden. Ik wist alleen twee voorletters. Ook het merk wist ik even niet meer. De mannen hebben wel 20 minuten lopen zoeken naar mijn autootje. En ik liep er maar wat achter ze aan als een verzopen kat.haha

Ineens zag ik mezelf lopen en kreeg toen de slappe lach. Mijn vriendin zag er de humor niet van in, dat zag ik aan haar gezicht.Maar ik kon haast niet stoppen met lachen, en zelfs de mannen werden daar vrolijk van.We waren dolblij dat de auto gevonden werd, ook al geneerde ik me best wel een beetje dat we naar de verkeerde uitgang waren gelopen, en daardoor (ongewild) voor wat overlast zorgden.Want een beetje dom was het wel natuurlijk....

Maar toch kan ik er met een grote glimlach aan terug denken, omdat ik de humor en wel van in kan zien, ook al dacht ik wel even:Ja hoor, het zal Frea ook wel weer niet wezen, die dit overkomt.










vrijdag 21 juli 2017

donderdag 20 juli 2017

Mijn autootje....

Ik was altijd erg blij met mijn autootje, want deze betekende veel voor me. Een stukje zelfstandigheid, maar ook om snel even wat boodschapjes te doen, als ik me niet goed voel (de)

Maar helaas....heeft hij het met een grote knal begeven. Ik schrok me wild. Gelukkig was ik vlak bij huis, maar het hele dorp kon me horen aan komen. (de uitlaat lag eraf)

Ik zat daar niet op te wachten, omdat ik hoopte dat ik geen andere auto meer zou hoeven kopen, in mijn omstandigheden. Maar de garagehouder vond dat ik er geen geld meer in moest steken, vanwege het bouwjaar.

Omdat ik meestal nooit ergens meer een probleem van maak, heb ik hem dus bij de garage achter gelaten en een andere gekocht. Ik noem dit altijd luxe problemen. Niet iets om je druk over te maken.

Het is even wennen, maar ik ben heel erg blij met mijn (nieuw) karretje.

Hopelijk mag ik er nog een hele tijd van genieten.......

En dat ik me nu al zoveel weken zo goed voel, beschouw ik nog steeds als een groot wonder van Gods genade. Onvoorstelbare genade.......


maandag 17 juli 2017

MH 17....

Vandaag rouw ik mee met de nabestaanden die hun dierbaren verloren bij de ramp met de MH 17, vandaag drie jaar geleden. Opnieuw zal er naast het grote  gemis en leegte, het verdriet weer intens worden aangewakkerd.....In gedachten en in mijn hart, geef ik ze allemaal een rouwknuffel......

Heer, ontferm U.....want elk goed bedoeld woord is overbodig

Vanmiddag werden de namen voorgelezen van alle slachtoffers. Kippenvel moment.
Ook God ken ze allemaal bij naam, en huilt mee met alle nabestaanden......

zaterdag 15 juli 2017

Libelle....

In libelle nr 31 staat deze week een artikel dat ik had ingezonden.

Ik vond het helaas wat te kort door de bocht en onvolledig, maar begrijp ook heel goed dat het ingekort moest worden. Want er zijn meer mensen die hun verhaal kwijt willen.

MOOI WOORD

Een tijdje geleden stuurde ik een condoleance berichtje naar een dierbare vriendin.Maar wat een naar woord toch, 'condoleance'. Tijdens het schrijven kwam er spontaan een mooi woord naar boven. 'Rouwknuffel'. Een rouwknuffel geef je aan nabestaanden na een begrafenis of crematie, of gewoon thuis, met of zonder omhelzing.Ik had contact gezocht met de redactie van De Dikke Van Dale. Zij vonden het ook een mooi woord.Ik zou graag willen dat dit woord in De Dikke Van Dale komt te staan.Hun voorwaarde is alleen dat het woord geregeld wordt gebruikt in de media. Vandaar mijn brief. Wie weet pikken anderen het woordje op.

Wat er helaas niet in stond was:
Dat je een rouwknuffel ook gebruiken bij andere vormen van verlies: huwelijk -baan etc.
Je kan het woord ook gebruiken in een afscheid toespraak of gedicht.
Je kan een rouwknuffel meegeven aan een overleden kind of volwassene.
En er zijn nog tal van andere mogelijkheden, die men naar eigen inzicht in kan vullen.

Om stil van te worden.....

Al jarenlang heb ik een intensief mailcontact met een jonge predikant. We woonden in het zelfde dorp. Hij is elders in het land gaan werken, en heeft naast zijn fantastisch gezinnetje, een kerkelijke gemeente waar hij wekelijks in voor gaat.

Kortgeleden stuurde hij mij een foto van een kruis. (zie foto) Dit heeft me zo diep geraakt, dat ik heb hem gevraagd of ik deze op mijn blog mocht zetten. Heel graag zelfs. Hij had me al eens verteld dat hij daarmee bezig was.Deze week kreeg ik wat meer informatie over dat kruis.Het zou te ver voeren om de hele informatie (4 A4 vellen) op mijn blog te zetten.Vandaar deze korte versie.

Mensen die meer informatie willen, kunnen even een mailtje naar mij sturen, dan krijgen ze het complete verhaal toegestuurd. (schriever1@hotmail.com


Omdat ik het verhaal toch niet helemaal juist heb weergegeven, stuurde Egbert mij een verkorte versie van het verhaal achter het kruis.

Witte Donderdag: en vlak glas, helemaal schoon: beeld van Jezus zondeloosheid. Als zondeloze stierf Hij voor onze viezigheid. Viering avondmaal.

Goede Vrijdag: mensen kwamen binnen over gebroken glas.Een groot stuk geschilderd glas werd door mij stuk geslagen en mensen mochten daar zelf ook op slaan: beeld van de gebroken Jezus voor onze zonden; wij sloegen Hem aan het het kruis! Na de dienst namen twee mensen de glasscherven, (gewikkeld in linnen doeken) mee naar een aparte ruimte om het 'te begraven'. Deze ruimte werd afgesloten met een rolluik.

Stille zaterdag: de zaal was in tweeën door een groot kleed = is voorhangsel, dat gescheurd is. De glasscherven werden naar binnen gedragen door twee mensen en vooraan in de kerk gelegd. We stonden stil bij het lijden, (want het was nog geen Pasen).

Pasen: de gekleurde glasscherven van Goede Vrijdag werden in bakjes vooraan in de kerk gezet. Iedereen mocht een stukje nemen om het te drukken in kruisvormige mal. Het kruis is zo een beeld van Jezus die onze gebrokenheid draag en het zelfs tot iets moois kan maken.

Tot zover de wat meer overzichtelijke versie van Egbert.

Je zal maar zo'n predikant hebben, die dit allemaal heeft uit bedacht.....samen met wat gemeenteleden.Het hele verhaal heeft mij tot op het bot geraakt.











maandag 10 juli 2017

Gedicht...

Van mijn dierbaar nichtje Thera uit Amersfoort kreeg ik dit prachtig gedicht. Het geeft precies weer hoe ik mij af en toe voel.....

ONBEGREPEN

'k Ben onbegrepen
omdat ik onzichtbaar ziek ben
en zo doet doet men
mijn pijn vermeerderen
men kan het immers niet beredeneren
helaas moet ik dit onderstrepen!
't Is ook zo moeilijk  in te schatten
en al helemaal niet te bevatten
totdat.....Men het zelf heeft
en er niet meer aan voorbij streeft
Onzichtbaar ziek
wat moet men ermee?
in de zee van vertwijfeling
en....je voelt je een éénling
totdat....ja totdat:
Het Licht doorbreekt!
Dat Licht dat bevat
het beste medicijn
waarbij de angst verbleekt;
Maar voor we zover zijn
zijn we van strijden zo moe
zijn heel veel dingen voor ons taboe
Toch komt ook hieraan een eind
het zij straks of hier in deze tijd,
want mijn leven is door Christus bloed omheind
hoe ziek ik ook ben
hoe ik ook lijd Hij is er altijd
zoals Hij is en ik Hem ken.

Drikus van Engelenhove

woensdag 5 juli 2017

Humor...

Toen ik vanmiddag terug naar huis fietste, fietste er voor mij een jonge man met een klein kindje voorop. Hij babbelde nogal wat af met het kind, en boog zich daardoor nogal ver voorover, zodat zijn broek wat naar beneden zakte ,en een groot stuk van zijn bilnaad te zien was. Inwendig moest ik lachen,en wilde de man zo snel mogelijk voorbij fietsen.

Toen ik tegen de man was riep ik heel spontaan: "Meneer, u fiets wel een beetje voor joker, want de helft van uw billen is te zien." Ik heb niet op zijn reactie gewacht, en ben heel snel door gefietst, want ik vond het best wel wat génant.Ik had natuurlijk ook mijn mond kunnen houden, maar ja, zo steek in nu eenmaal in elkaar.
Zo wordt maar weer eens bewezen dat er veel humor op straat ligt.Tenminste, als je dat wilt zien.....

Even verderop werd ik staande gehouden door een groepje kinderen. Eén van de kinderen vroeg of ik zijn veters wilde strikken. Omdat hij daar zelf groot genoeg voor was, vond ik het een vreemde vraag, die ik pas later begreep. Hij was namelijk met het groepje kinderen bezig om zoveel mogelijk punten te verdienen, door mensen te vragen om dingen te doen, die ze normaal niet zouden doen. Als ik zijn veters zou strikken, zou hij 5 punten verdienen. Omdat ik altijd wel in ben voor een geintje, heb ik zijn veters van zijn ene sportschoen gestrikt.Het kind was dolblij met zijn 5 punten, en ik fietste tevreden naar huis.haha.


maandag 3 juli 2017

Het kan niet op!

Omdat ik nu de smaak te pakken heb en het ook kan, heb ik gisteren alweer een uitstapje gemaakt.
Samen met een vriendin ben ik naar het vestingsdorpje Bourtange geweest. Daar is altijd wel wat te beleven. Er zijn leuke winkeltjes en terrasjes, en andere bezienswaardigheden. Het is er altijd gezellig druk.

Het dorpje ligt nogal ver verwijderd van de parkeerplaatsen. Gelukkig is er de hele dag vervoer, middels een open elektrisch karretje.Op de heenweg hebben we daar gebruik van gemaakt, maar ik had gelukkig nog genoeg energie om weer terug te lopen. Onvoorstelbaar! Het kan niet op........

Gisteren was er weer het kanon schieten, maar we hadden geen zin om daar getuige van te zijn. Er kwamen veel mensen op af. Het is een grote trekpleister.

Ook staat er een Joodse synagoge, waar regelmatig lezingen of diensten zijn.

Kort geleden werd er ook nog een Hagenpreek gehouden in het kader van Kerkendag. Een groepje Oost-Groningse protestanten ontmoeten en bemoedigden die dag elkaar.

Ik ben al veel vaker in Bourtange geweest, maar ik geniet er altijd weer opnieuw van.

Voor mensen die er nog nooit zijn geweest is het een echte aanrader.

zaterdag 1 juli 2017

Uitstapje.....

Gisteren, zomaar heel spontaan een uitstapje gemaakt met een vriendin. Doel: Wildlands dierenpark in Emmen. Toen we daar liepen had ik af en toe het gevoel dat ik droomde....Want dat dit nog eens mogelijk zou zijn, daar had ik nooit meer op durven hopen.

En ook al viel het nieuwe dierenpark ons hier en daar wel wat tegen, vergeleken bij het oude park, hebben we toch intens genoten van alles wat wél mooi was.Ook heerlijk gegeten en gedronken en gekletst.

Ik had wel een rolstoel gehuurd, waar ik gewoon achter ben gaan lopen als steun.Ik wilde beslist niet geduwd worden. Al met al hebben we wel een paar uur gelopen. Want er ging een heleboel mis met de taxi, zodat we niet bij de ingang werden afgezet, maar een heel eind verderop. En dat gebeurde ook toen we weer werden opgehaald met een taxi-busje.We reden niet rechtstreeks weer naar huis, want via vele omwegen moesten er ook nog verschillende mensen worden afgezet, of worden opgehaald.Heel veel verspilde energie dus....al begrijp ik heel goed dat ook andere mensen recht hebben op taxi-vervoer.En dan is het geven en nemen.

Ik was dan ook verschrikkelijk moe toen ik thuis kwam. Zo moe, dat ik niet helder meer kon denken. Ik ben dan ook gelijk een paar uur in slaap gevallen.

En toch had ik deze dag voor geen goud willen missen! Vanmorgen bij het opstaan was ik weer zo fris als een hoentje! Ik ben dan ook onvoorstelbaar DANKBAAR!



dinsdag 27 juni 2017

Blijdschap.....

Ik kom maar zelden bij de huisarts, ondanks dat ik heel goed met haar overweg kan. Want als ik erg ziek ben, heeft het weinig zin om contact op te nemen, want dan kan ze maar zo weinig doen. Ze had me een paar maanden geleden voor het laatst gezien, toen het zo slecht met me ging.

Vanmorgen moest ik even bij haar zijn voor een kleinigheid ,en ze was zeer verbaasd dat ik er zo goed uit zag! Ze zei dat wel een paar keer. Ik heb eerlijk tegen haar gezegd, dat deze genezing het werk van God is geweest op het gebed, door een vriendin.Hoe ze daar tegenover stond weet ik niet niet, maar ze nam me daarin wel serieus.

Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik een heel ander gezicht, dan een paar weken geleden. Toch voel ik wel dat de tumor niet weg is, maar daar zal God Zijn bedoeling mee hebben. Een bedoeling, die ik toch nooit zal kunnen begrijpen. En dat hoeft ook niet. Als ik God zou begrijpen, zou Hij net zo klein zijn als ik.....

Samen verheugden de huisarts en ik ons over deze onverwachte wending.......


Verder ben ik enorm dankbaar dat ik in een land leef, waar ik mijn geloof mag belijden en beleven in alle vrijheid. Ik kreeg een boek in handen die me enorm raakte: (zie boeken)
Het gaat over een moslim- meisje die zich tot het christendom bekeert. Daar moest ze een zeer hoge prijs voor betalen.En ook al wordt ze door haar vader met de dood bedreigd, ze blijft volharden in de God van de Bijbel.Onvoorstelbaar moedig meisje......

Ik weet echt niet of ik wel zo moedig zou zijn.....

vrijdag 23 juni 2017

Speciaal voor S......

Lieve S.....

Speciaal voor jou is dit berichtje: Bij deze wil ik je bemoedigen en zeggen dat ik voor je blijf bidden om kracht,en  om vol te houden! Vorige week kwamen we in gesprek bij Albert Heijn.Je was erg verdrietig en emotioneel om alles wat je had meegemaakt in je leven. Om je privacy te beschermen kan ik niet in details treden, maar jij zag onze ontmoeting als van boven gegeven. Ik ook. Hopelijk heeft het bosje bloemen je wat weten op te vrolijken. Ik wens jullie het allerbeste voor de toekomst!

liefs,

Frea

Het gaat nog steeds goed....

Elke nieuwe dag ben ik dankbaar dat het weer zo goed gaat, ondanks alle beperkingen. Ook de sociale contacten worden worden weer groter. Heerlijk, om weer bezoekjes te kunnen afleggen, maar  ook om bezoek te kunnen ontvangen.

Ook geniet ik elke dag weer van een fietstochtje. Inmiddels staat er alweer 300 km op te teller.

Ik fietste laatst langs een groepje pubers, die aan me vroegen of ik mee wilde doen aan een wedstrijdje fietsen. Wie het eerst aan de snelweg was, die had gewonnen. Ze vonden het maar niks dat ik met de eer ging strijken, want ik zette het op een sprinten met mijn electrische fiets. Maar ik kreeg wel een felicitatie van ze. Dat ik wel een half uur nodig had om bij te komen, heb ik ze natuurlijk niet laten merken.haha.

Verder verwijs ik nog even naar een paar prachtige boeken die ik heb gelezen. (zie boeken)




vrijdag 16 juni 2017

Foto's Máxima

Per toeval stond er een mevrouw achter mij die een foto van  koningin Máxima wilde maken, waar later mijn arm op bleek te staan,omdat  ik stond te zwaaien, toen ze even in onze richting keek. Deze foto was natuurlijk niet de bedoeling, maar ik vond hem best leuk.

De andere foto stond in een plaatselijke krant.


dinsdag 13 juni 2017

Koningin Máxima

Het overkomt me natuurlijk niet elke dag dat Koningin Máxima in mijn dorp komt. En dan ook nog zo dichtbij, op 2 minuten fietsafstand. En dan ga je natuurlijk wel even kijken.
Máxima was daar i.v.m. het startsein van Burendag.Vanavond wordt er verslag van gedaan op RTV Drente.

Toen ze arriveerde stond ik op een verkeerde plek om haar goed te kunnen zien, en ben weer naar huis gegaan. Omdat ik wist op welke tijdstip ze weer zou vertrekken, ben ik een tijd later nog even weer terug gegaan,omdat ze zo dichtbij was. Toen had ik meer (geluk)

Ik stond naast een paar kinderen die haar bij haar vertrek nog graag even een hand wilden geven, en  riepen allemaal naar haar. Omdat ze natuurlijk al de hele morgen handen had geschud, en de chauffeur de deur al voor haar los had,om haar te laten instappen, koos ze toch nog één kind uit, die een hand van haar kreeg. Anders had ik ook vast en hand van haar gekregen, want ze stond nog geen halve meter bij mij vandaan.

Dat het een lief en hartelijk mens is, weten we allemaal, want toen ze de auto in wilde stappen, zag ze dat een mevrouw van de stoep af viel. Dan heeft ze lak aan het protocol, want ze snelde op die mevrouw af, om haar samen met anderen haar weer op de been te helpen.Typerend Máxima.

Toen ik  naar huis wilde fietsten, realiseerde ik me, dat Máxima daar ook langs zou komen met de auto. Ik ben aan de kant gaan staan, en toen ze me zag staan,  zwaaide ze vanuit de auto even heel enthousiast naar me. Omdat er verder niemand in de buurt was, had ik haar aandacht dus even een paar seconden helemaal voor mij alleen. Mijn dag kon niet meer stuk.

Terwijl ik normaal nooit ga kijken bij vooraanstaande of beroemde mensen, vond ik het deze zeker de moeite waard.

Foto's volgen nog.

vrijdag 9 juni 2017

Het gaat nog steeds goed....

Elke nieuwe dag beleef ik als een groot wonder, want het blijft nog steeds redelijk goed gaan. Stond ik de laatste maanden haast elke dag vaak hondsberoerd op, momenteel is dat niet meer zo vaak het geval.......

En zomaar kunnen doen waar ik zin in heb, is soms zo onwerkelijk, dat ik af en toe het gevoel heb dat ik droom.Vooral het fietsen vind ik heerlijk. Het aantal kilometers groeit weer gestaag.

Nog fijner is weer de ontmoeting met mensen. Bezoek krijgen en bezoekjes afleggen kan weer. Heerlijk, om weer eens bij te kletsen. Afgelopen maandag belde Aly uit Assen spontaan op, die een kopje koffie wilde halen. Fijne en gezegende gesprekken gevoerd.

Afgelopen dinsdag belde spontaan een man aan die altijd de streekpost in mijn buurt bezorgt. Ik ken hem en zijn vrouw nog niet zolang, maar hij zag vorige jaar mijn stickers op de deur en vroeg of ik christen was. Afgelopen maandag belde hij aan met de mededeling dat God hem op het hart had gelegd om voor mij te bidden. We hebben wel een uur gepraat en daarna gebeden voor elkaar. Mijn dag kon niet meer stuk, want zoiets maak je niet elke dag mee.

Vanmiddag weer een heel stuk wezen fietsen. En steeds overheerst dan weer de dankbaarheid.
Er gebeurt haast elke dag wel weer wat bijzonders, in welke vorm dan ook......

Waarom ik (nog wel) mag leven en anderen om mij heen moeten sterven, daar  heb ik geen antwoord op. En dat hoeft ook niet....

Gisteren was ik bij iemand die net haar man had verloren, 62 jaar oud. En juist omdat er af en toe hoop leek te zijn, overleed hij toch nog vrij onverwacht. Zij en de kinderen, en vele anderen blijven met grote vraagtekens achter.De enige zekerheid was, dat ze wist dat haar man geborgen bij God was, maar dat neemt de leegte en het gemis natuurlijk niet weg.

En dan is het niet op zijn plaats om te getuigen van het grote wonder wat God met mijn eigen gezondheid heeft gedaan.

Ze wilde het wel weten, maar ik vond dat niet de tijd en de gelegenheid om daarover te beginnen.
Ik kwam voor háár om te delen in het enorme verdriet, dat haar en de kinderen is overkomen.

Ik kon haar alleen maar rouwknuffel geven en naar haar verhaal luisteren...... Wel ben ik met dubbele gevoelens naar huis gefietst.....

maandag 5 juni 2017

Boeken.....

De afgelopen week weer drie prachtige boeken gelezen, die ik graag wil delen.

Dochter van de Jungle/ Terug in de Jungle, door Sabine Kuegler. Waargebeurd

Sabine brengt haar kinderjaren door in de jungle, waar haar ouders missie en pionierswerk doen.
Ze voelt zich er helemaal thuis. Met allerlei soorten dieren  speelt ze graag. Vooral spinnen zijn haar favoriet, ze geeft ze zelfs namen. Onvoorstelbare boeiende boeken, wat betreft de verschillende stammen, die elkaar in het verleden probeerden te doden. Dankzij de inzet van haar ouders komt er onderlinge vrede.

Later vertrekt Sabine naar de bewoonde wereld om een gezin te stichten, maar ze wil nog één keer terug naar de jungle.

Deze twee prachtige boeken vond ik voor bij een tweedehandsboekenwinkeltje voor maar €4,50. Niet te geloven, want ze zien er ook nog eens als nieuw uit......

Gebroken Licht, door Kim Edwards. Een wereldwijde bestseller. (400 blz)

 Een arts brengt zijn vrouw onder narcose tijdens een bevalling van een tweeling. (jongen en meisje)Hij ziet dat het meisje een mongooltje is, en geeft een bevriende verpleegster de opdracht om dit kindje naar een inrichting te brengen. Aan zijn vrouw vertelt hij dat het meisje dood geboren is.

De verpleegster brengt het kindje niet naar een inrichting, maar neemt het mee naar huis, om haar op te voeden als haar eigen kind. De man komt daar pas jaren later achter, en hij de verpleegster moeten leven met deze leugens.

(ik kon haast niet stoppen met lezen, zo spannend en prachtig geschreven)

Toegevoegd op vrijdag 23 juni 2017

Kind van 4 miljoen: Victoria Schuurman.

Confronterend fictie-roman op basis van de actualiteit.
In 2050 is het verplicht om een zwangerschap af te breken als het om een kindje met het Downsyndroom gaat. Maar een vrouw besluit om haar baby te houden.

Toen ik het boek uit had, dacht ik bij mezelf: Dit zou ook best eens in de toekomst kunnen gaat gebeuren met andere gehandicapten, oude en zieke mensen, die niet meer productief zijn in de maatschappij, maar ook vanwege de hoge kosten. Een verschrikkelijk toekomstbeeld.

Het niemandsland van een moeder: Geertje Paay  Als je kinderen je doodverklaren.

Autobiografisch verslag van een moeder die contact probeert te houden met haar dochters, waarvan één schizofenie heeft en de ander verslaafd is aan drugs.

De leugenboom: Hebrina Blok.

Liesbeth groeit op in een zeeuws dorpje als dochter van een bovenmeester.Voor de buitenwereld moet in dat gezin alles volmaakt lijken. Daarom is er een kille afstand tussen haar en haar ouders, en probeert ze tevergeefs van alles om dat te doorbreken. Maar als haar vader ziek wordt, laat ze van haar kant wél  liefde en genegenheid zien. (prachtig boek)

Ademhalen: Lucy Clark. Vanaf de eerste bladzijde een spannend en psychologische thriller.

Schuilen in het licht: Rifqa Bary Waarom ik alles riskeerde om de islam te verlaten en christen te worden.

Een moslima-meisje moet een zeer hoge prijs betalen als ze christen wordt. En zelf als ze door haar vader met dood wordt bedreigd, blijft ze volharden in de God van de Bijbel.Waar ze doorheen moet is nauwelijks te geloven.......

Toegevoegd op vrijdag 21 juli 2017

Margie: Jillian Cantor

Een liefdevolle verbeelding van wat er had kunnen gebeuren als de zus van Anne Frank de oorlog had overleefd.' Mooi en boeiend geschreven.

Toegevoegd op zondag 23 juli 2017

Geleerd & Gelovig: Cees Dekker.

22 wetenschappers over hun leven, werk en God.

Erg boeiend boek, maar leest af en toe niet zo gemakkelijk, omdat het door wetenschappers is geschreven. Maar het is zéker de moeite waard om het te lezen. Ik heb er zelf veel aan gehad en van geleerd. Juist ook, omdat het wel eens goed is om te weten wat er in het brein van een wetenschapper om gaat.




Zo intens dankbaar!

Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik weer terug ben in de (gewone) wereld. Dat ik weer dingen kan doen, die ik maandenlang niet meer kon.

Dat ik weer in mijn autootje, samen met een vriendin, kan rijden door de bossen van Drente, om te genieten van alles wat daar te genieten valt. Onderweg weer even een softijsje kopen.(de lekkerste die er bestaan)

Heerlijk even zitten op een bankje in het bos, en genieten van de natuur en het geluid van de vogels.

Voor we weg gingen, overviel me ineens een intens gevoel van dankbaarheid, dat ik moest huilen. Want ik had er echt niet meer op gerekend dat ik mijn dierbare natuurplekjes nog weer terug zou zien.

Voor gezonde mensen zijn deze uitstapjes heel normaal, maar voor mij zeker niet. VANDAAR MIJN INTENSE DANKBAARHEID NAAR GOD TOE!

dinsdag 30 mei 2017

De kracht van het gebed.....

Waarom God onze gebeden de ene keer wel en de andere keer niet verhoort, kunnen wij als mensen niet bevatten.En God is ons ook geen verantwoordelijkheid schuldig, voor wat Hij wel of niet doet. Daar is Hij God voor. Miljarden keer groter en wijzer dan wij.Wel weet ik dat er altijd KRACHT uitgaat van elk gebed, of deze nu wel of niet in vervulling gaat.Ik heb dat meerdere malen ervaren.

Vorige week maandag is er door een vriendin met mij gebeden, terwijl ik zo erg ziek was. En het is wonderlijk om te zien en te ervaren hoe God dit gebed verhoorde.Terwijl in het hele land en soms ook persoonlijk met mij gebeden wordt, en er dan helemaal (niets) gebeurt.

Ik zit haast elke dag weer op de fiets en heb regelmatig weer meer sociale contacten.Vanmorgen boeken ingeleverd bij de bieb. Deze bieb staat niet in mijn eigen dorp, omdat deze hier een stuk kleiner is. Ik wilde naar huis fietsen en kwam onderweg een vriendin tegen, die tijdelijk met haar man op een naburige camping staat. (hebben ze nota bene hun boerderij verkocht en kunnen nu niet in hun nieuwe woning, vanwege onduidelijke procedures met de makelaar en de notaris, waar ze buiten hun schuld om in verstrikt zijn geraakt)Ze vroeg of ik even mee wilde naar de camping.

Natuurlijk wilde ik dat, want het was maar een kwartiertje om fietsen.En zo zat Frederika zomaar heerlijk even op een camping. Onvoorstelbaar, dat ik daar de energie weer voor heb. Dacht ik een paar weken geleden nog dat het EINDE IN ZICHT WAS, kon ik vanmorgen genieten van een prachtig UITZICHT op een camping.

Vele (pijn) klachten blijven,en af en toe is het best een beproeving om steeds weer om te moeten schakelen. Juist in die momenten als ik me er helemaal bij heb neergelegd. Maar hoe het ook zij:

DIT KAN NIEMAND ME MEER AFPAKKEN, EN ZIJN MIJN AARDSE TAKEN SCHIJNBAAR NOG NIET VOLTOOID!

Ja, Gods wegen zijn inderdaad ondoorgrondelijk........

maandag 22 mei 2017

Niet te geloven!


Wat ik niet meer voor mogelijk had gehouden, is toch gebeurd! Heel langzaam komt er weer wat nieuwe energie terug, nadat deze maandenlang achteruit ging. En ondanks dat  er nog heel veel klachten zijn, heb ik al twee keer weer een paar rondjes kunnen fietsen.

Ik had er voor de zoveelste keer terdege rekening mee gehouden, dat ik zou komen te overlijden, want daar zag het wel naar uit. Ik had me er ook bij neer gelegd.

Ik weet dat kanker een grillige ziekte is, waarvan je niet van te voren weet hoe de dag zal verlopen, maar dit had ik zeker niet meer verwacht. Natuurlijk kan het zomaar weer omslaan, maar reken maar, dat ik zal genieten van elke seconde dat ik me weer wat beter voel. Dat zich weer een blaasontsteking aan het ontwikkelen is, deert mij dan ook totaal niet.

Omdat het allemaal zo onverklaarbaar is, is het aan de buitenwereld ook niet uit te leggen. Maar dat hoeft ook niet......Ik ben allang blij dat ik me weer een beetje mens voel!

zaterdag 6 mei 2017

Nieuwe supermarkt....

Sinds kort is er in ons dorp Nieuw-Buinen, dankzij de inzet van een groep fantastische mensen, weer een nieuwe supermarkt. (Thats Fresh) Deze was een jaar geleden opgeheven, door allerlei omstandigheden.Voor vele mensen was dit een ramp, vooral voor oudere mensen.

Persoonlijk ben ik er erg blij mee. Je zou denken dat alle dorpsgenoten dat zouden zijn, maar dat is helaas (nog) niet zo.Hopelijk gaat dat veranderen. Een buurt-supermarkt is altijd een beetje duurder dan de grotere supermarkten. Mensen schijnen niet te beseffen dat deze winkel wat hogere prijzen moet handhaven om hun bestaansrecht te kunnen garanderen. De vorige supermarkt was ook niet goedkoop, maar je had wel de keuze tussen dure en goedkope artikelen. Dat is nu nu ook weer het geval.

Ook kunnen er (voorlopig) geen grote voorraden worden aangelegd, omdat  er dan teveel moet worden weggegooid. Zoveel temeer klanten er gaan komen, zoveel te groter zullen de de voorraden zijn.
De directie en het personeel van deze nieuwe winkel doet er van alles aan om de mensen het naar de zin te maken. Zo ligt er b.v. een gastenlijst voorin de winkel , waar je in aan kan geven wat de wensen zijn.Het assortiment kan dan worden aangepast.

Sommigen maken daar gebruik van, maar sommigen ook niet, en vooral deze laatste groep loopt constant te zeuren tegen het personeel.Voor hen is dat erg frustrerend, want ze zetten zich met hart en ziel in.

Ik kan niet zo goed tegen dit soort mensen. Blijf dan weg uit de winkel, maar val het personeel daar niet mee lastig. Vaak kopen ze alleen maar een pakje sigaretten, om dan bij de kassa te zeggen dat ze de winkel te duur vinden. Momenteel wordt er alles aan gedaan om de prijzen zo laag mogelijk te maken, maar dat heeft even tijd nodig. Gun de mensen van de supermarkt dan ook even die tijd.

Dorpsgenoten  moeten heel goed beseffen dat dit de laatste kans is om gebruik te kunnen maken van deze supermarkt. Want als de klandizie uitblijft, zal het opnieuw gesloten worden, en zal er ook nóóit meer een nieuwe in ons dorp komen. Dan moeten we o.a. weer voor één postzegel een heel eind reizen. Dat moeten we toch niet willen?

En bij deze wil ik dan ook het personeel even een hart onder de riem steken voor hun geweldige inzet!Hopelijk gaat de buurtsuper, dankzij hun inzet en die van de de klanten zijn bestaansrecht bewijzen!

Frea

dinsdag 2 mei 2017

Nieuw woord.....

Tijdens het versturen van een condoleance-mail kreeg ik ineens een ingeving! Ik heb altijd al moeite gehad met het woordje gecondoleerd, omdat het zo'n cliche is.

In plaats daarvan kwam zomaar spontaan het woordje: ROUWKNUFFEL in mijn gedachten. Een woord dat (nog) niet bestaat.

Een ROUWKNUFFEL geef je aan iemand die een dierbare heeft verloren.
Een ROUWKNUFFEL kan je geven na afloop van een begrafenis of crematie.
Een ROUWKNUFFEL kan je verwerken in toespraken of condoleance-post
Een ROUWKNUFFEL kan je mee geven aan een overleden kind, of iemand anders.
En verder zijn er tal van mogelijkheden.

Iemand die verstand heeft van taal, gaf mij het advies om hier iets mee te doen, maar omdat mijn energie momenteel maar heel beperkt is, is dat nog een hele opgave.

Omdat ik graag wil dat het woord in de Dikke van Dale terecht komt, heb ik contact met ze gezocht.Zij vonden het ook een prachtig woord. Maar er zijn voorwaarden, en dat is, dat het woord regelmatig moet verschijnen in de media of internet.

En ook al schrijf ik voorlopig niet meer op mijn blog, toch wil ik graag het woord ROUWKNUFFEL onder de aandacht brengen, zodat het bekend gaat worden in heel Nederland.

woensdag 5 april 2017

Voorlopig stoppen met mijn blog.....

Vanwege mijn gezondheid die veel te wensen overlaat, ga ik voorlopig opnieuw een tijdje stoppen met mijn blog. Of ik nog weer ga beginnen is maar de vraag, want ik voel steeds minder de behoefte om mijn gevoelens te delen met mensen die zo ver van me af staan.

Dat heeft natuurlijk te maken met het stukje kwetsbaarheid wat mijn  gezondheid betreft.Momenteel heb ik meer behoefte aan mensen die een stukje intimiteit
met me willen delen.Persoonlijk, maar ook via internet.......

Toch heb ik mijn blogs heb ik altijd met veel liefde en enthousiasme geschreven, maar momenteel kost dat even teveel moeite.

Bij deze wil ik dan ook al die honderden mensen bedanken ,die mijn blog de moeite waard vonden om te lezen! Deze blijft wel gewoon op internet staan, samen met mijn vorige blog: www.deregenboog.bloggertje.nl Want op beide staat nog genoeg informatie te lezen.

Wel zal ik proberen om eens per drie weken een mail te sturen naar mensen die op de hoogte willen blijven van mijn wel en wee.

Stuur dan even een mailtje naar:

schriever1@hotmail.com

Ik blijf voor zover mijn gezondheid dit toelaat,wel actief op Twitter.
@Frea Timmerman

Ik wens jullie veel  gezondheid toe, maar bovenal  de liefde, zegen en genade van onze hemelse Vader.

Shalom

En moge alvast de boodschap van Goede Vrijdag en Pasen, jullie in het hart raken.

liefs,

Frea

donderdag 30 maart 2017

Bemoediging....


Afgelopen week werd  maar weer eens duidelijk hoe belangrijk mensen voor je kunnen zijn. Toen ik maandag terug kwam van de bieb lag er een briefje in de deur, dat er een pakje was afgeleverd bij de overbuurvrouw. Ik verwachtte helemaal geen pakje.

Tot mijn grote verrassing had iemand mij zomaar een mooi boek gestuurd, via Bolcom. Er zat er mooie kaart bij met een bemoedigend schrijven. Aan de voorkant stond: Speciaal voor jou.... Ik was diep geroerd en heel erg blij met dit gebaar van Annelot. Zij betekent veel voor me, (andersom ook) En ook al is ze nog maar 19 jaar, ze is erg wijs en sociaal voor haar leeftijd.En ze houdt zelf ook veel van lezen.

Diezelfde middag kwam er en dierbare vriendin een kopje thee drinken. Ook zij had een lief cadeautje meegenomen in de vorm van een prachtig gekleurd conservenblik,gevuld met chocolade-eitjes. Versierd met gekleurde linten. Tot mijn verbazing stond daar dezelfde tekst op: Speciaal voor jou.

Daarnaast kreeg ik nog een heel lief en waardevol telefoontje van mijn dierbare zoon Edwin. Mijn dag kon niet meer stuk! Juist ook, omdat ik die dag een topdag had gehad met weinig pijn. Dat ik de volgende dag weer een hele slechte dag zou hebben, kon ik toen nog niet weten.

Omdat ik er niet ziek uit zie en maar weinig laat merken hoeveel pijn ik soms heb, denken mensen vaak dat het wel goed met me gaat. Maar ze moesten af en toe eens weten.....Om nog maar te zwijgen van de nare bijwerkingen van de medicijnen. Meestal laat ik  mensen maar in die waan, want ik heb weinig behoefte om over mijn ziekte te praten met mensen, die na een paar minuten alweer over zichzelf beginnen.

Mensen die écht om me geven blijven oprecht meeleven, ook al heb ik niet zo vaak de behoefte om over mijn ziekte te praten. Andersom blijf ik ook energie in hen steken als het kan, want eenrichtingsverkeer werkt niet in een vriendschap.

Een paar (vriendinnen) laten het om onduidelijke redenen totaal afweten. Erg verdrietig, maar ik kan ze gelukkig steeds beter los laten.

En als ik dan aan afgelopen maandag denk, en daarnaast aan al die lieve mailtjes en telefoontjes van al die dierbare mensen die er wél voor me zijn, dan voel ik me een zéér rijk en gezegend mens!!!!!!!!

p.s. In het nieuwe Paasnummer van de Elisabethbode staat een interview van mijn dierbare vriendin en (lease-dochter )Martine. Wel heel toevallig dat ikzelf met Pasen twee jaar geleden, ook in datzelfde blad een interview heb gegeven. Martine en ik zijn allebei ijdel en trots genoeg hoor, toen we onze hoofden levensgroot op de voorkant zagen afgebeeld.haha.

En dat daarnaast de hoofdredacteur van datzelfde blad, ook nog eens een dierbare vriendin van me is geworden in de loop der jaren, maakt  het plaatje helemaal compleet!

donderdag 23 maart 2017

Wel of niet aan de morfine-pleisters?

Omdat de pijn af en toe niet meer te harden was (is),heb ik een gesprek met de huisarts gehad. Omdat de pijn op meerdere plaatsen zich manifesteert, zou het kunnen dat de kanker zich aan het uitzaaien is. Mijn huisarts Karin en ik hebben het er wel over gehad om een scan te laten maken, maar ik schiet er maar zo heel weinig mee op. Want of ik nu wel of niet weet dat de tumor is gegroeid en eventueel is uitgezaaid, de kanker is toch niet meer te behandelen.Dat betekent zeker niet dat ik mijn kop in het zand steek.

Maar waarom zou ik dan in een scan gaan, waarvoor ik vanwege mijn claustrofobie een enorme angst heb. Eerder kreeg ik nog wel eens een roesje voor een scan, maar dat dat wordt niet meer gedaan, vanwege bijkomende risico's.

Daarom hebben we afgesproken om eerst de pijnbestrijding aan te pakken d.m.v. morfine-pleisters.
Daar werden we het over eens. Maar nu ik er een nachtje over heb geslapen, zie ik daar toch maar van af. De reden is dat ik er weer twee nieuwe soorten medicijnen bijkreeg om de bijwerkingen van deze pleisters tegen te gaan.

Ik reageer vaak heel naar op nieuwe medicijnen, en gebruik ze daarom ook maar heel minimaal. En ik wil  al die chemische (troep) liever niet in mijn lichaam. Ik denk dat ik nog steeds leef,omdat ik mijn eigen weg heb gevolgd in mijn ziek-zijn en het gebruik van medicijnen.Maar bovenal door de wonderlijke genade van God.Een combinatie van beide......

Omdat Karin niet de hele week in de praktijk werkt, moet ik haar volgende week nog bellen over mijn besluit. Hopelijk leest ze deze blog niet voor die tijd, want ik wil niets achter haar rug om doen, want we hebben een uitstekend contact met elkaar. Ik heb in haar een fantastische huisarts gevonden.Ook al kom ik maar heel zelden meer bij haar.

Een heel verschil met de drie huisartsen die mij jarenlang lieten tobben met mijn klachten - me niet serieus namen- waardoor er tot drie keer toe kanker over het hoofd is gezien. (3 soorten wel te verstaan)Waardoor ik lange tijd onnodig heb moeten lijden, en de laatste tumor daardoor kon uitgroeien naar een lengte van 11 cm. Misschien had ik gered kunnen worden als ik direct serieus was genomen.Gelukkig kan ik zonder rancune naar deze huisartsen kijken, doordat ik ze het met Gods hulp kon vergeven, want ik wil in geen geval in bitterheid leven

Om de pijn toch aan te kunnen heb besloten om de OxyContin (morfinepillen) te verhogen. Dan kunnen de pleisters later altijd nog.

maandag 20 maart 2017

Boeken...

Soms krijg ik een boek in handen, die ik het liefst in één adem zou willen uitlezen. Maar dat lukt helaas niet altijd. Toch had ik met het volgende boek de grootste moeite om deze weg te leggen.Zo ontroerend -spannend en ongelooflijk mooi.

MIJN LANGE WEG NAAR HUIS: Een waargebeurd verhaal, geschreven door Saroo Brierley.

Hij vertelt zijn verhaal toen hij als jongetje van 5 jaar verdwaalde bij het spoor. Zijn broertje moest op hem passen, maar verloor hem uit het oog. Omdat hij nog zo klein is, weet hij niet de straat en de omgeving waar hij woont.

Uit pure angst springt hij op een trein in de hoop dat deze hem weer thuis zou brengen. Helaas gaat de trein een heel andere kant op. Hij woont in India, maar komt helemaal in Australië terecht.Onvoorstelbaar om te lezen hoe dit dappere jochie weet te overleven, en pas na 25 jaar weer thuis komt......

Henri Nouwen: Liefs, Henri -brieven over vriendschap, geloof en spiritueel leven.
Na zijn dood zijn er een groot aantal brieven gebundeld uit de correspondentie die Henri jarenlang onderhield met mensen die hem brieven schreven. Henri oordeelde nooit, maar gaf hele wijze adviezen. Leerzaam boek. Henri was een katholieke priester, die zijn status en rijkdom opgaf om zijn medemens te helpen.

Het volgende boek werd geschreven door een jonge gehuwde vrouw- moeder van drie kleine kinderen - schrijfster en journaliste. Ze krijgt de diagnose ALS te horen. Tot aan haar dood blijft ze positief, door steeds maar plannen te blijven maken. Onvoorstelbaar dappere vrouw.

VOOR IK AFSCHEID NEEM: Susan Spencer-Wendel /Bret Witter.

vrijdag 17 maart 2017

Afscheid van Gerda....

Gisteren kon ik gelukkig toch aanwezig zijn bij het afscheid van Gerda.Met gebed en wat extra morfine kon ik het gelukkig volhouden.

Tekst rouwkaart:

Want U komt mij te hulp.
Onder Uw veilige vleugels
Zal ik weer juichen.
Nooit raak ik van U los,
U houdt mij vast. Psalm 63: 8 - 9


Heel bijzonder was de prachtige potlood-tekening op de voorkant van de liturgie, waar Gerda als meisje van 5 jaar stond afgebeeld. Deze tekening was gemaakt door  haar inmiddels overleden vader of opa. (dat verstond ik even niet goed)Maar zo onvoorstelbaar mooi.....

In een overvolle Baptisten kerk werd het leven van Gerda herdacht door een paar kinderen en kleinkinderen. Later sloot de predikant aan met een preek. De liederen die we zongen krijgen tijdens een begrafenis altijd een andere en vollere betekenis. Groot is Uw trouw o Heer - Vast rots van mijn behoud - Als ik maar weet, dat hier mijn weg door U, Heer wordt bereidt - 'k Ben reizend naar die stad.....

Ik hield het niet droog toen het koor Polyphonie, waar we samen in hebben gezongen twee liederen zong: Leg maar stil je hand in Zijn Handen en O, wat een dag zal dat zijn.

Aan het einde van de preek las de dominee een getuigenis voor  van Gerda, die haar man had gevonden op een briefje. Tijdens het voorlezen kwam me dit bekend voor, maar wist het even niet thuis te brengen.Later bleek dat dit het getuigenis was van een interview, dat ik bijna 20 jaar geleden had met Gerda voor onze zondagsschool-krant. Deze krant gaf ik uit voor mijn buurtzondagsschool, waaraan ik veertien jaar verbonden ben geweest. Vorig jaar bij het opruimen van wat papieren kwam ik dit getuigenis-briefje van Gerda tegen, en heb het toen aan haar gegeven.

Tijdens het condoleren vroeg de man van Gerda , of het voorgelezen getuigenis me ook bekend voorkwam. Toen wist ik het weer. Het was een prachtig getuigenis van wat Gerda na 20 jaar niet alleen op papier, maar ook in haar leven achterliet over Gods liefde en genade.

Ik zal haar erg gaan missen, maar weet ook dat we elkaar eens weer zullen zien . Dat is de troost en hoop van al Gods kinderen!

maandag 13 maart 2017

Verdrietig......

Zaterdagmorgen werd ik gebeld door de man van Gerda, met de mededeling dat ze tijdens haar nier-dialyse in het ziekenhuis plotseling is overleden aan een hartstilstand. Ik ben diep geschokt.

Gerda en ik hebben jarenlang meegezongen in een koor. We stonden als sopranen naast elkaar en hadden een klik. Buiten het koor om hadden we een goed contact. Helaas moesten we beiden afscheid nemen van het koor vanwege onze gezondheidsklachten. Gerda heeft het nog iets langer vol gehouden dan ik.

We mochten beiden zo heel graag zingen, en dan is zo'n besluit om te moeten stoppen erg verdrietig.Gelukkig stonden we beiden erg positief in het leven, ook in ons ziek zijn.Maar we begrepen elkaar als geen ander.

En nu is ze me voorgegaan naar het Vaderhuis. Daar waar geen ziekte, pijn en tranen meer zijn.Ik kan het nog maar nauwelijks bevatten. Met liefde en respect zal ik aan haar blijven denken, maar haar ook erg gaan missen.

Ik weet niet eens of ik wel naar haar begrafenis kan, want momenteel ben ik zelf weer erg ziek, terwijl het eerst zo goed leek te gaan.

Gelukkig kan ik af en toe wel een uurtje buiten zitten lezen. Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts om te kijken wat er aan die enorme pijn kan worden gedaan...

woensdag 8 maart 2017

Verbetering....

Gelukkig gaat het weer wat beter. Mijn energie komt langzaam weer wat op gang. Daar ben ik dan zó blij mee, dat ik dan wel weer van alles wil gaan doen. Dat doe ik dan dus ook, zij het in beperkte mate. Waarom de dagen bij kanker patiënten zo wisselend zijn heb ik geen antwoord op, en ik zoek er ook niet meer naar. Gewoon genieten van de dagen dat het (goed) gaat is voor mij veel belangrijker.

Afgelopen zondag hoorde ik via internet een preek waar ik veel aan heb gehad. Er werd gepreekt over de stormen die ons leven soms zo kunnen beheersen. Vaak zien we dan teveel op de omstandigheden, en niet op God. Dan kan je wegzinken in de golven,en kopje onder gaan. Ons levensbootje schommelt vaak alle kanten op. Terwijl we weten dat als God aan boord is, we niets hebben te vrezen.En we overeind  kunnen blijven in de zwaarste storm.

Ik denk dat ik (onbewust) ook teveel bezig was om meer naar de golven te kijken dan naar God. (hoe begrijpelijk misschien ook) En het was net of God mij door die preek heen mij liet zien, dat ik niet teveel naar de golven (omstandigheden) moest kijken, maar meer naar Hem. En mijn vertrouwen nog veel meer moest richten op Zijn beloftes, liefde en kracht.

Deze preek heeft mij erg bemoedigd, en ik ben zeker van plan om de woorden van de preek in de praktijk te brengen. Mijn omstandigheden kan ik niet veranderen, maar mijn houding en vertrouwen naar God toe wel....





vrijdag 3 maart 2017

Ongerust....

Het is logisch dat de trouwe lezers van mijn blog wat ongerust zijn, omdat ik al een tijdje niets van me heb laten horen.Ik was daar even niet toe in staat vanwege pijn, vermoeidheid en hartklachten. En had daarom maar weinig energie.

Begrijpen doe ik het niet helemaal, juist ook omdat God mij een belofte had gedaan. Mijn geloof is daardoor wel op de proef gesteld, maar kon het later toch wel overgeven aan Hem.

Ik hoop mijn conditie langzaam weer wat op te bouwen. Ik heb een zeer nare tijd achter de rug. En helaas heb ik nog steeds maar weinig energie, ook al gaat het wel ietsje beter. Ik heb zelfs geprobeerd om een stukje te fietsen, maar dat was (nog) geen succes.Natuurlijk hou ik er ook rekening mee dat er een tijd gaat komen dat alles verder achteruit zal blijven gaan. Maar dat zien we dan wel weer. Opgeven is nog steeds geen optie!!!

Ik ben even tijdelijk gestopt met de chemo-pillen, omdat ik denk dat het invloed heeft op mijn hart.
De laatste tijd nog nooit zoveel last van hartritmestoornissen gehad.

Ik slaap nog steeds vrij veel. (Pluspunt) is wel het lezen van vele boeken. Televisie is niet echt mijn ding, op wat uitzendingen na die mij wel boeien. Ook kijk ik graag naar Family7.

Wat mij al die tijd erg heeft verbaasd was en is, dat ik elke morgen met een lied in mijn hart wakker werd, en dat is nog steeds zo. Onvoorstelbare kracht haal ik daar uit.Wat een genade!

Als ik niet te moe ben, heb ik natuurlijk alle tijd om te bidden. Er is zo heel veel om voor te bidden.Want ondanks alles wil ik mijn kostbare tijd nuttig besteden. Ik pas ervoor om in een slachtofferrol te kruipen.

Ik wil alle mensen bedanken voor hun steun en gebed. Gelukkig zijn dat er heel veel. En de paar (vriendinnen) die het om onduidelijk redenen af lieten weten, heeft mij verdrietig gestemd, maar gelukkig kan ik ze loslaten. De kostbare vrienden die over zijn gebleven zijn goud waard!

Blijf voor me bidden, want dat heb ik hard nodig. En al die mensen die niet gelovig zijn, en me op een andere manier steunen, zijn voor mij ook van onschatbare waarde!

Shalom

Frea

mail: schriever1@hotmail.com
twitter: @FreaTimmerman

Vanmiddag kreeg ik via CIP (Christelijk Informatie Platvorm) een filmpje binnen van een jonge vrouw. (Rachel Barkey)Ze is 38 jaar en ongeneeslijk ziek. Ze weet dat ze nog maar kort te leven heeft en nog een vreselijke lijdensweg moet ondergaan. Ze heeft leverkanker, maar in het filmpje getuigt ze van haar geloof. Het is haast niet te geloven hoeveel moed en kracht ze uit straalt.
Ik was er even helemaal stil van.....






maandag 20 februari 2017

Medicijnen....

Helaas slaan de medicijnen (nog) niet aan. Heb veel klachten en lig regelmatig weer een dagje op bed. Erg vervelend dat ik niet kan doen wat ik wel graag zou willen. Gelukkig kan ik me er wel bij neerleggen, en met steun van God en mijn positieve levenshouding,kan ik het allemaal wel aan.


donderdag 16 februari 2017

Boeken....

Soms grijpt een boek me zo aan, dat ik haast niet kan geloven dat het echt gebeurd is. Helaas...is het verhaal van RIFQA BARY wel waar. De titel van het boek: Schuilen in het Licht.

Het gaat over een meisje dat opgroeit  in een zeer streng (gelovig) moslim gezin en regelmatig geslagen, vernederd en mishandeld wordt.  Als ze nog maar heel klein is, heeft ze een ervaring met de God van de Bijbel, die haar hele leven zal veranderen. (ook al wist ze toen nog niet dat deze ervaring van God kwam)

Later komen er mensen op haar weg, die haar vertellen over God en de Here Jezus. Ze besluit om Hem te gaan volgen. Maar voor haar zijn de gevolgen daarvan verschrikkelijk. Alles moet in het geheim gebeuren. En wanneer haar ouders er na een paar jaar achter komen, wil haar vader haar doden.

Ze vlucht, maar omdat ze nog minderjarig is, moet ze alles op alles zetten om niet terug te hoeven naar haar ouders. Want ze weet dat ze dan zal sterven.Ze komt zelfs in de gevangenis terecht.Het is echt niet te geloven wat ze voor haar geloof  over heeft gehad.

Als je op You Tube haar naam in tikt, zie je verschillende interviews van haar, en een heel dapper, sterk en lief puber meisje.


Het tweede boek dat ik las, is geschreven door Carla van Dokkum.
Eigenlijk heet ik Tsiwja - Leven met een geleende naam.

Om het leven van hun kind te redden, terwijl ze zelf op weg zijn naar de gaskamers, geven de ouders van Carla hun kind mee aan wildvreemde mensen. Na de oorlog proberen familieleden Carla (Tsiwja) terug te krijgen, maar dat loopt niet goed af.


dinsdag 14 februari 2017

Wisselend bewolkt....

Helaas gaat het mijn gezondheid momenteel erg heen en weer. Gelukkig heeft een koerier de chemo-pillen (Glivec)bezorgt, en nu maar hopen dat ze  (weer) aanslaan.De bijwerkingen zijn erg vervelend.

Wilt je voor mij blijven bidden, want af en toe is het best zwaar, omdat ook de hartritme-stoornissen af en toe weer de kop op steken.Toch probeer ik mobiel te blijven. Gisteren toch nog een  een eindje wezen fietsen.

Frea

zaterdag 11 februari 2017

Bijbelstudie.....

Groeien in het geloof kost moeite en inspanning. Daar moet je wel wat voor doen.
Er zijn mensen die zich daar naar uitstrekken met heel hun hart. Maar er zijn ook mensen die tevreden zijn met hun wekelijkse kerkgang en zich daar prettig bij voelen, en helemaal niet de behoefte voelen om te willen groeien in hun geloof.En daardoor de vrede -vreugde en de kracht van het geloof missen in hun leven, zonder dat ze dat door hebben.

Toch is dat niet wat God wil. Hij wil dat we dagelijks meer en meer naar Hem toe groeien, en steeds meer gaan lijken op de Here Jezus, zodat mensen om ons heen gaan zien wie Hij is.
In Romeinen 12 : 2 lezen we dat we niet gelijkvormig aan deze wereld moeten zijn, maar hervormd moeten worden door de vernieuwing van ons denken. (groeien naar God toe)

Dat vernieuwde denken kan alleen plaats vinden als we onze gedachten af gaan stellen op God. Door dagelijks in Zijn woord te lezen en Hem te zoeken in gebed. Als we daar maar weinig tijd voor nemen, kan God ook nooit echt tot Zijn recht komen in ons leven. En blijven we kwakkelende gelovigen, die niet tot hun  recht komen in datgene wat God bedoeld heeft.

Want zoveel te meer we op zoek gaan naar Gods wil, zoveel te meer zal Hij zich naar ons toe openbaren. Dan zal Hij het plan dat Hij met ons leven heeft, zichtbaar gaan worden. Vele gelovigen kennen niet eens het plan dat God met hun leven heeft, omdat ze Hem daarvoor niet de tijd en de gelegenheid geven.Vaak hebben we het te druk met van alles en nog wat, en schiet het Bijbellezen en het gebed er bij in. Terwijl er zoveel tijd wordt gestoken in internet en ons mobieltje.

In mijn eigen zoektocht hierin ontdekte ik dat mijn geloofsleven erg onstabiel was. Als ik me goed voelde, voelde mijn geloof ook goed. Maar als ik me niet zo goed voelde, werd mijn geloof ook minder.

Ik heb  moeten leren dat mijn geloof  niet alleen een gevoel is, maar een zeker weten, vanuit de beloftes van God in Zijn woord. En dat mijn geloof niet afhankelijk is van mijn omstandigheden. Toch werd ik daarin vaak heen en weer geslingerd. En was ik zeker geen stabiel christen.

Dat veranderd toen ik regelmatig de Bijbel ging gaan lezen, en dit telkens bij God neerlegde in gebed. En Hem ging vragen om Zijn wijsheid en inzicht over alles wat ik las. Soms begreep ik het , maar soms ook niet. Maar dat was niet zo erg. God is geduldig. En zo langzamerhand ontdekte en begreep ik de woorden die opgetekend staan in de brief aan de Epeziërs. ( 4 : 14 -16)Dat is een lang proces geweest. Maar het heeft me wel tot grote hoogte gebracht naar God toe.

In mijn Bijbelstudies verwijs ik alleen maar, want  naast Bijbelstudie in je kerk of gemeente, zijn er tal van mogelijkheden op internet om Bijbelkennis op te doen, waarin je zult groeien in je geloof. En je dan gaat ontdekken dat heel veel teksten uit de Bijbel, waarheid voor je gaan worden.

Het ligt aan jezelf hoeveel tijd je daaraan wilt besteden.....

dinsdag 7 februari 2017

Wankelende Herder.....

Onvoorstelbaar dat je als predikant, een paar uur na het overlijden van je kind van 25 jaar, de preekstoel opklimt om te preken over Gods liefde.

Toch gebeurde dat afgelopen zondag. Dominee S. Otten uit de Elim kerk in Papenvoort, kreeg van God de moed en de kracht om daar te staan, ondanks zijn enorme verdriet, rouw en pijn.

Hij vertelde dat hij tijdens het maken van deze preek, zich steeds afvroeg waarom hij zo vaak moest huilen. Niet wetende dat zijn zoon vermoord zou worden.

Zijn zoon was een paar uur voor deze kerkdienst, in het ziekenhuis overleden aan de vele steken met een schaar. Toegebracht in een TBS - kliniek door een agressieve man. ( afgelopen maandag stond het bericht in alle kranten)

Hij begon de dienst met de woorden: Hier staat een wankelende herder. Af en toe was hij zijn emoties niet de baas, en tijdens het beluisteren van deze preek huilde ik in mijn hart af en toe met hem mee, omdat het me zo diep raakte.


De preek is terug te beluisteren via CIP.nl nieuws van maandag 6 februari.


maandag 6 februari 2017

Weer een terugslag.....

Ondanks mijn optimisme en de bemoedigen van God, ervaar ik momenteel veel pijn en vermoeidheid. Vandaag in bed doorgebracht en veel geslapen. Mijn chemopillen zijn op en helaas heb ik ze niet tijdig bijbesteld.

Het UMCG zou terug bellen. Nu maar hopen dat ik ze opnieuw krijg toegestuurd, want ik zie het momenteel niet zitten om af te reizen naar mijn oncoloog in Groningen.

Ik ben even van bed af om wat te eten, maar daar moet ik me wel toe zetten, want mijn eetlust laat veel te wensen over. Toch maak ik me geen zorgen, want daar schiet ik niet zoveel mee op.

We zien wel weer wat de dag van morgen brengt.


donderdag 2 februari 2017

Complimentje...

Hoe belangrijk het is om af en toe iemand eens een complimentje te geven, kwam ik vanmiddag achter. Vanwege het mooie weer ben ik een eind gaan fietsen. Ik had maar een paar boodschapjes nodig, en geen zin om daarvoor naar een grote supermarkt te gaan.

Zo kwam ik terecht in een kleine supermarkt, waar ik in het verleden regelmatig mijn boodschappen deed, maar vanwege een verhuizing maar sporadisch meer kwam. Een van de cassiere's herkende me direct, en ik haar ook.

We kwamen aan de praat, en ze vertelde me dat ze nooit was vergeten dat ik haar eens een complimentje had gemaakt, wat ze nooit was vergeten. (wel  meer dan tien jaar geleden denk ik) Omdat ze altijd heel vriendelijk en spontaan mijn boodschappen in pakte, (wat ze echt niet hoefde te doen)had ik daarom een soort oorkonde voor haar gemaakt. Ze zei dat ze deze altijd had bewaard en het gebaar nooit was vergeten.Dat raakte me. We vonden het fijn om elkaar even weer te ontmoeten.

Zo zie je maar dat een klein gebaar, zo groots kan zijn. Want een complimentje maken en een beetje vriendelijkheid kost maar zo weinig moeite. Vooral in winkels, want het personeel krijgt vaak al genoeg gezeur over zich heen per dag.Laten wij daarom het verschil maken.....

vrijdag 27 januari 2017

Bijbelstudie....

De vorige keer hebben we het gehad over de vraag of God bestaat. Dat is natuurlijk niet zomaar duidelijk, of met enkele Bijbelteksten te beantwoorden. Via mijn blog wil ik proberen om je daarbij te helpen en te stimuleren om zelf op zoek te gaan.

Het enige wat je daarbij nodig hebt is een Bijbel en het gebed. (gebed=praten met God)  Geen ingewikkelde toestanden dus....

Je mag God vragen of Hij je daarbij wil helpen. Als een kind geboren wordt, heeft het voedsel nodig dat op dat moment bij hem of haar past. Je geeft het immers geen zware kost omdat ze dat nog niet verdragen.

Zo is het ook als je pas tot geloof komt. Dan heb je licht verteerbaar voedsel nodig, onder leiding van bekwame mensen die je daarbij kunnen helpen. Vandaar ook dat ik je daarvoor enkele tips gaf over het christelijke geloof, om mensen op te zoeken die je daarbij kunnen helpen. Voel je er (nog) niet zoveel voor om dit met andere mensen te delen, bouw het dan heel langzaam voor jezelf op.

Gun je daarvoor zelf de tijd.
Lees elke dag kleine stukjes uit de Bijbel.
Als je dingen (nog) niet begrijpt, stel dan je vragen.
Vraag God om de wijsheid van Zijn Heilige Geest,
ook al weet je misschien nog niet zo goed wie de Heilige Geest is.



Lees vandaag:

Johannes 1 tot vers 18.
Psalm 1.

Gods liefde en inzicht daarbij toegewenst.

vragen? schriever1@hotmail.com



woensdag 25 januari 2017

Documentaire over medicijngebruik....

Gisteravond een boeiende documentaire bekeken over het gebruik van medicijnen. (RTLZ - ZDoc) Hierin was een Britse arts te zien die zich verdiepte in het gebruik van medicijnen, door mensen die veel pijn hadden of psychische klachten.

Hij was van mening dat mensen te veel en te snel naar medicijnen grepen, terwijl er ook goede alternatieven zijn. Maar constateerde ook, dat ook veel huisartsen en specialisten te snel waren met het geven van medicatie.

Omdat ikzelf ook geen voorstander ben van (teveel) medicijnen, heb ik 2 uur lang met stijgende verbazing gekeken.

De arts kreeg natuurlijk veel tegenwerking van huisartsen en specialisten. Toch wilden sommigen wel meewerken, om hun patiënten mee te laten doen met zijn experiment. Het resultaat was verbijsterend!Deze arts was zeker geen tegenstander van medicijnen, maar wilde laten zien dat er daarnaast veel betere en goedkopere methodes zijn.

  • Hij volgde twee vrouwen: één met erge rugklachten, die daarvoor al meer dan 20 jaar diverse soorten (gevaarlijke)pijnstillers slikte. De ander was al jaren depressief en slikte daarvoor antidepressiva.

Na heel veel onderzoek van zijn kant ,bleek dat geen van beide patiënten hun medicijnen ook daadwerkelijk echt hielpen. Hij zocht de vrouwen thuis op om hun situaties daar te bekijken, vroeg ze uitgebreid naar hun bezigheden en hobbies voordat ze ziek werden.

Daar ging hij mee aan de slag. Hij stimuleerde ze om langzaam hun medicijnen af te bouwen, onder toezicht van hun eigen huisarts of specialist, en weer aan de slag te gaan met datgene wat ze voor die tijd leuk vonden. Daardoor richten ze zich veel minder op hun klachten. De zwaar depressieve vrouw ging weer zwemmen en andere dingen weer oppakken, en de vrouw met veel pijn ging oefeningen doen voor haar rug en zocht een sport op die bij haar paste. Beide vrouwen gebruiken maar weinig medicijnen meer. En kropen langzaam uit hun slachtofferrol.

(p.s. natuurlijk begrijp ik best dat het niet altijd zo simpel ligt bij alle mensen)

Telkens kwam weer naar voren dat BEWEGING in de frisse buitenlucht, één van de belangrijkste dingen in het leven is.Gezond eten, en zorgen dat je dagelijks je vitamines binnen krijgt, speelt ook een grote rol. Dat verse groente en fruit belangrijk is, weten de meeste mensen wel.

De arts ging ook aan het werk met een groep ouderen die o.a. leden aan hoge bloeddruk en suikerziekte. Hij moest heel veel moeite doen om ze in de buitenlucht in beweging te krijgen, want ze zaten de hele dag in huis achter de geraniums. Toen dat lukte, bleek na een paar weken al, dat hun gezondheid met sprongen vooruit was gegaan. Daardoor raakten ze zo gemotiveerd, dat ze elke dag gingen wandelen en bewegen. En sleepten daar weer anderen in mee.

Als in alle landen dit geweldig initiatief wordt overgenomen en mensen mee willen werken, zullen vele zorg en medicijnkosten met sprongen naar beneden gaan...... Vele mensen klagen (soms) terecht, maar om zelf in actie komen denken ze helaas (nog) te weinig over na.






maandag 23 januari 2017

Beroemd zijn......

Veel mensen willen beroemd worden. Als dat gelukt is ze en op de top van hun roem zijn, zie en lees je zo vaak dat ze ten onder zijn gegaan  aan drugs -drank en stress.

Een voorbeeld daarvan las ik in het boek: Morgen dans ik weer, waarin Femke van Wiggen het leven beschrijft het van de eens zo beroemde Olga de Haas. Ze was een zeer talentvolle  Nederlandse ballerina, die aan haar eigen roem ten onder ging.

Een week voor haar vierendertigste verjaardag overleed ze aan uitputting - drank en anorexia. Ze wilde mooi, slank en beroemd zijn. De strijd die ze daarvoor leverde moest ze met de dood bekopen.

Zeer aangrijpend boek van een prachtige vrouw, die de druk van het beroemd zijn niet aan kon.

Vaak wordt tegen sterren en beroemde mensen opgekeken, maar de werkelijkheid is vaak zo heel anders dan we zien of denken, want Olga is helaas niet de enige die daar aan ten onder ging.





vrijdag 20 januari 2017

Bijbelstudie...

Omdat de Bijbelstudies voor zowel gelovigen als ongelovigen is, wil ik het de ene week voor ongelovigen en de andere week voor gelovigen doen. Dat houdt het wat overzichtelijk voor beide partijen., maar ook voor mezelf.

Omdat het deze keer voor gelovige mensen is, wil ik vooraf eerst wat informatie geven. Alles wat ik op ga schrijven heeft te maken met mijn eigen zoektocht naar een vast en stabiel geloofsleven. Ik was wel christen, maar in mijn doen en laten was dat lang niet altijd zichtbaar. En leefde meer vanuit mijn gevoel dan uit mijn geloof. Als ik me goed voelde vertrouwde ik meer op God, dan wanneer dat niet het geval was.

Ik heb moeten leren om ten állen tijden op God te vertrouwen, en niet op mijn gevoel of omstandigheden.
Dat is een heel proces geweest, maar door heel veel gebed en Bijbelstudie heeft God van mij kunnen maken zoals Hij wilde,wie ik zou zijn.

En door Zijn genade kan ik zeggen dat zeggen me dat gedeeltelijk gelukt is. Niet dat ik het reeds verkregen zou verkregen  hebben of volmaakt zou zijn, maar ik jaag er naar, of ik het ook grijpen mocht. (Phil. 3 vers 12)

Omdat ik om me heen zoveel gelovige mensen zie die elke dag worstelen met zichzelf en de kerk, wil ik ze graag een eindje op weg helpen.De kerk mag een plaats zijn waar mensen veranderen en groeien in hun geloof, en dat ontbreekt er hier en daar helaas aan.

Gelukkig is dat niet overal zo! Want in het hele land zijn kerken en gemeentes waar dat wel het geval is.

Daarom zijn deze studies bedoeld voor mensen die graag  willen veranderen en een betere band met God willen opbouwen, of willen groeien in hun geloof, maar niet weten hoe ze dat moeten doen.

Ik besef heel goed dat je op internet vele goede voorbeelden staan die over deze onderwerpen gaan. En er mensen zijn die het veel beter kunnen uitleggen dan ik.Maak daar zéker gebruik van. Maar ik doe dit omdat God me het op het hart legde.

Vele mensen geloven echt in God, en gaan uit gewoonte naar de kerk.
Ze zijn best actief in de kerk, maar niet actief voor Jezus.
Hebben weinig besef wat het geloof nu echt in houdt.
Hebben nog nooit gehoord van een wedergeboorte.
Deze is nodig om deel te kunnen hebben aan Gods koninkrijk.
(Ik zeg u,tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien, Johannes 3 vers 3)
Dat betekent dat de oude mens er uit moet, en de nieuwe mens bezit neemt in ons hart en leven.
God wil een relatie met ieder mens, omdat Hij een persoonlijk plan heeft voor ze.
Als die persoonlijke relatie ontbreekt, kan het een religie worden.
En religie is heel iets anders dan een relatie.

Omdat het erg belangrijk is dat jezelf op zoek gaat naar de waarheid, wil ik afsluiten met wat vragen en opdrachten.

Weet je ook of je wederom geboren bent? (lees  het 3e hoofdstuk van het Johannes Evangelie)
Krijg je de juiste voeding in je kerk of gemeente?
Ga je uit liefde voor God naar de kerk, of uit gewoonte?
Probeer je daar iets aan te veranderen?
Merk je iets van Gods aanwezigheid?
Zoek je dagelijks Gods aangezicht in gebed en Bijbelstudie?
Is het je diepste verlangen om meer op Jezus te lijken?

Vragen? schriever1@hotmail.com









donderdag 19 januari 2017

Koordirigent met het Syndroom van Down....

Elke dag ontvang ik via CIP, (Christelijk  Informatie Platvorm) prachtig, ontroerend, maar ook schokkend nieuws binnen. Uit binnen en buitenland.Deze keer zat er er een filmpje tussen waarin een jongen, (Willem Hendrik) met het Syndroom van Down, in een stampvolle kerk een koor dirigeert. Het lied heet: Lichtstad met uw paarlen poorten. Diep ontroerend.....

zaterdag 14 januari 2017

Kostbare tijd...

Het nieuwe jaar is al weer volop begonnen. Met goede voornemens heb ik helemaal niets, want die bekijk ik per dag. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik mag leven! En die kostbare tijd wil ik zeker benutten.

Ik laat mijn agenda door God invullen, want ik weet  uit ervaring dat er dan de mooiste dingen gebeuren, ook al zit ik midden in een storm. Dan kan ik alles aan. Het woordje bezorgdheid of stress heb ik al lang geleden buiten de deur gezet.Rust, vrede en blijdschap is daarvoor in de plaats gekomen.u In het verleden blijven hangen is zinloos want het lost totaal niets op, en is verspilde energie. Mijn kostbare tijd steek ik liever in positieve dingen.Beter voor mijzelf en mijn omgeving.

En daarom kies ik opnieuw voor de prachtige quote, die bij mij in de vorm van een sleutelhanger aan de muur hangt:

CARPE DIEM - PLUK DE DAG!

vrijdag 13 januari 2017

Bijbelstudie....

Omdat de Bijbelstudies bedoeld zijn voor zowel gelovigen als ongelovigen, wil ik in deze eerste studie aandacht vragen voor mensen die niet in de God van de Bijbel geloven, of mensen die twijfelen aan het bestaan van God. Ik wil het graag zo eenvoudig en kort mogelijk houden, zodat mensen ook gaan begrijpen waar het om gaat. Teveel informatie kan averechts werken, en nu al met Bijbelteksten gaan strooien heeft weinig zin. Daarnaast wil ik gelovige mensen oproepen om mee te bidden voor deze groep mensen.

BESTAAT GOD ECHT?

Dit is een moeilijke vraag om te beantwoorden, want heel eerlijk gezegd kan ik aan niemand bewijzen dat Hij  bestaat. Voor mij persoonlijk ben ik daar wel heel zeker van, maar daar heeft een ander niet zoveel aan. Aan de andere kant is het misschien toch niet zo moeilijk om achter het antwoord te komen.

Als je een gewoon mens die je (nog) niet kent, leer je deze kennen door er langdurig mee om te gaan. Door deze omgang kom je er achter wie die persoon is. Zo is het ook met God. Wil je Hem écht leren kennen en ontdekken of Hij bestaat, is er maar één weg: En dat is Hem toelaten in je hart en leven.  Maar hoe doe je dat?

Daarvoor moet ik eerst nog wat anders uitleggen, ook al is dat misschien wat moeilijk te vatten voor een leek, maar dat komt later wel.

God is een Drie eenheid. Vader -Zoon en Heilige Geest, maar samen zijn ze EEN. (om het wat simpel te houden, kan je het wat oneerbiedige gezegd, vergelijken met een ei. Een ei heeft een schaal - eiwit en een dooier) Haal je er een van de drie uit, dan is het geen ei meer. Zo is het ook met de Drie eenheid van God.

Toch hebben ze alle drie een afzonderlijke functie, ondanks die eenheid. God is de Schepper van deze wereld en de mensheid. De Zoon kwam naar deze aarde om te herstellen datgene wat tussen God en de mens kapot is gemaakt. En de Heilige Geest overtuigt mensen van hun verkeerde daden, maar is  ook een Leider. Natuurlijk valt hier nog veel meer over te zeggen, maar dan wordt het te theologisch en niet meer behapbaar.

Dus, als je wilt gaan ontdekken of God echt bestaat, moet (mag)je je aan Hem overgeven. Dan leer je Hem vanzelf kennen door de Here Jezus.Dan ga je ontdekken wat Hij voor jou gedaan heeft.Want uit liefde voor jou, stierf Hij een verschrikkelijke dood. Gods Geest gaat je daarin dan zeker verder leiden. Daar hoef je niet eerst voor te studeren of ingewikkelde dingen te doen. Je kan en mag je op elk moment en op elke plaats aan God overgeven. Het is natuurlijk fijn als je dat samen doet met iemand anders die al gelovig is, maar is beslist niet noodzakelijk.Het mag ook in je uppie.

Dat kan heel eenvoudig door berouw te tonen over alles wat je verkeerd deed in je leven, maar doe dat wel met een oprecht hart. Want de oude mens moet eruit, om een nieuw hart van God te krijgen. Omdat je misschien niet weet hoe je dat moet doen, kijk dan even op internet, en zoek het ZONDAARSGEBED op.
Natuurlijk kan je ook met je eigen woorden naar God gaan, maar dit even ter ondersteuning.

Schrijf het op of print het uit, en richt je met dit gebed hardop tot God. Daarna mag je zeker weten dat je een kind van Hem bent. Dat noemt de Bijbel wedergeboorte Misschien dat je op dat moment niet zoveel ervaart of voelt, maar dat is een groeiproces. Hier wil ik het eerst bij laten, maar geef wel wat huiswerk mee.

Zoek een kerk of gemeente waar je je thuis voelt en waar mensen je verder kunnen helpen.
Begin eventueel in de Bijbel te lezen in het Johannes Evangelie.
De Bijbel bestaat uit het oude en het nieuwe testament.
Het Johannes evangelie kun je lezen in het 4e hoofdstuk uit het Nieuwe Testament.
Koop een Bijbel in de gewone omgangstaal als je de gewone Bijbel te moeilijk vindt.
Ga een Alpha cursus volgen bij jou in de buurt, als een drempel naar een kerk (nog) te hoog is.
(in een Alpha cursus leer je de basiselementen van het christelijk geloof kennen)
Laat je niet teveel leiden door je emoties of gevoelens, ook al komen deze ongetwijfeld naar boven.
Laat je niet wijsmaken dat  je niet zomaar God kan aannemen, want dat hoor je zo hier en daar. Kies daarin je eigen weg, samen met God.
Probeer elke dag even met God te praten.(dat heet bidden) Je mag en kan Hem álles vertellen. Hij luistert altijd!Vraag of Hij je wil leiden in het nemen van  alle beslissingen die je neemt.

Vragen: email:schriever1@hotmail.com
Suggesties of opmerkingen van mede gelovigen zijn ook van harte welkom!







donderdag 12 januari 2017

Werken in Gods koninkrijk.....

Mijn grootste en diepste verlangen in mijn leven is: Bruikbaar en dienstbaar zijn in Gods koninkrijk. Dwars door alle stormen en tegenslagen heen. Op mijn levensweg ontmoet ik zoveel fijne, maar helaas ook veel nare mensen. Sommigen zijn  gelovig en anderen niet. Gelukkig houdt God van allebei.Toch heb ik van beide partijen veel geleerd.

Morgen wil ik beginnen met het starten van een eenvoudige Bijbelstudie voor beide partijen. Ik heb geen theologische opleiding gehad, en denk ook zeker niet de waarheid in pacht te hebben. Wel hoop ik door mijn jarenlange Bijbelstudies, eigen ervaringen, en in de omgang met zoveel soorten mensen, een klein steentje bij te mogen bijdragen aan de opdracht die God mij hierin gaf.Ik ben me er terdege van bewust dat ik dit alleen maar kan doen in grote afhankelijkheid van Hem!

Als je (nog) geen Bijbel hebt, schaf dan de Bijbel in Gewone (mensen)Taal aan.
Misschien  ook een aanrader voor hen die wel een gewone Bijbel hebben,
maar deze toch te moeilijk vinden.
Verwacht geen kant en klare antwoorden.
Ga zelf op zoek naar de waarheid.
Kijk eerlijk naar jezelf.
Wees gerust kritisch.
Zoek de weg die bij jouw past in tempo en inzicht.
Stel gerust je vragen. (schriever1@hotmail.com)

Morgen begin ik met de moeilijke vraag: Bestaat God écht?
Daarna volgen verschillende onderwerpen als:
Wat is het zondaarsgebed?
Waarom heb ik God nodig?
Ben ik wel wederom geboren?
Leef ik wel echt met God?
Krijg ik wel het juiste soort geestelijk voedsel?
Vertrouw ik wel genoeg op Hem?

En nog heel veel meer.......

De studie is eens per week op vrijdag.










donderdag 5 januari 2017

De waarde en vreugde van vriendschap....

Ik koester mijn vriendschappen. Sommige zijn intens en anderen wat minder. Beiden zijn ze kostbaar. En juist in periodes van pijn, verdriet en lijden zijn ze van onschatbare waarde. Maar ook in momenten van vreugde.

Gisteren nam mijn dierbare vriendin en lease-dochter Martine de moeite om mij te bezoeken. Ze woont in Biddinghuizen en ik Nieuw-Buinen (dr) We hebben een fantastische dag gehad. Samen heerlijk bijgepraat en gegeten. Toen ze gisteravond vertrok hebben we de dag afgesloten met  dankgebed, maar ook met een lied, omdat we allebei zo van zingen houden. (ze mailde vanmorgen dat ze gisteravond in een sneeuwstorm terecht was gekomen, en dan is het maar goed dat ik dat niet wist)

Onze leeftijdverschil speelt geen enkele rol. Martine heeft de leeftijd van mijn dochter, die ik helaas door mijn echtscheiding ben verloren.En al kan ze natuurlijk mijn dierbare dochter nooit vervangen, ze maakt wel veel goed. Af en toe speel ik voor lease-moeder, maar meestal zijn we gewoon dikke vriendinnen.

Toen Martine nog als boswachter werkte en woonde in het Drentse Eext, (20 minuten rijden) zagen we elkaar vaker. Maar de afstand van nu doet niets af aan onze vriendschap. Een uurtje kletsen en lachen door de telefoon doe we dan ook regelmatig.

Martine is een vrouw met vele gaven en talenten. Maar ik hou niet van haar om wat ze doet, maar om wie ze is! Open - eerlijk en spontaan. En ik ben ontzettend trots op haar!

Als je wilt weten hoe talentvol Martine is en waar ze mee bezig is, tik dan haar naam in, dan kom je er wel  achter: Martine Dubois.

maandag 2 januari 2017

De beste wensen voor 2017...

Beste mensen,

Op zondag schrijf ik uit principe niet op mijn blog. Daarom wil ik jullie vandaag allemaal een heel mooi - waardevol - gezegend en gezond 2017 toe wensen! Leef per dag en kijk niet te ver voor uit. Elke nieuw dag is de moeite waard om geleefd te worden, hoe zwaar en moeilijk deze ook kan zijn.
Ik heb geleerd om per dag te (genieten) en me niet bezig te houden met morgen.
Mijn levensmotto is:

Gisteren is geweest
Vandaag leef ik
En morgen zie ik wel weer!

Scheelt een boel stress

Even voor de jaarwisseling kreeg ik een prachtig boek in handen met de titel: Geef nooit, maar dan ook nooit op. Een christelijk boek, geschreven door Mattheus van der Steen. Zelden zo'n opbouwend en bemoedigend boek gelezen. Later werd ik door een vriendin getipt dat er op YouTube een nieuwjaars spreek van hem stond van een jaar geleden. Opnieuw werd ik geraakt en bemoedigd.( Newyears Celebration )Vanwege de lengte heb ik deze in twee gedeeltes beluisterd.



veel liefs en Shalom van Frea

p.s. In de voorgaande jaren fietste ik gemiddeld een kleine 500 km per jaar.
In het afgelopen jaar was dat maar liefst 1145 km, terwijl ik me lang niet zo goed en fit voelde. Ongelooflijk!