Bemoediging....

Afgelopen week werd  maar weer eens duidelijk hoe belangrijk mensen voor je kunnen zijn. Toen ik maandag terug kwam van de bieb lag er een briefje in de deur, dat er een pakje was afgeleverd bij de overbuurvrouw. Ik verwachtte helemaal geen pakje.

Tot mijn grote verrassing had iemand mij zomaar een mooi boek gestuurd, via Bolcom. Er zat er mooie kaart bij met een bemoedigend schrijven. Aan de voorkant stond: Speciaal voor jou.... Ik was diep geroerd en heel erg blij met dit gebaar van Annelot. Zij betekent veel voor me, (andersom ook) En ook al is ze nog maar 19 jaar, ze is erg wijs en sociaal voor haar leeftijd.En ze houdt zelf ook veel van lezen.

Diezelfde middag kwam er en dierbare vriendin een kopje thee drinken. Ook zij had een lief cadeautje meegenomen in de vorm van een prachtig gekleurd conservenblik,gevuld met chocolade-eitjes. Versierd met gekleurde linten. Tot mijn verbazing stond daar dezelfde tekst op: Speciaal voor jou.

Daarnaast kreeg ik nog een heel lief en waardevol telefoontje van mijn dierbare zoon Edwin. Mijn dag kon niet meer stuk! Juist ook, omdat ik die dag een topdag had gehad met weinig pijn. Dat ik de volgende dag weer een hele slechte dag zou hebben, kon ik toen nog niet weten.

Omdat ik er niet ziek uit zie en maar weinig laat merken hoeveel pijn ik soms heb, denken mensen vaak dat het wel goed met me gaat. Maar ze moesten af en toe eens weten.....Om nog maar te zwijgen van de nare bijwerkingen van de medicijnen. Meestal laat ik  mensen maar in die waan, want ik heb weinig behoefte om over mijn ziekte te praten met mensen, die na een paar minuten alweer over zichzelf beginnen.

Mensen die écht om me geven blijven oprecht meeleven, ook al heb ik niet zo vaak de behoefte om over mijn ziekte te praten. Andersom blijf ik ook energie in hen steken als het kan, want eenrichtingsverkeer werkt niet in een vriendschap.

Een paar (vriendinnen) laten het om onduidelijke redenen totaal afweten. Erg verdrietig, maar ik kan ze gelukkig steeds beter los laten.

En als ik dan aan afgelopen maandag denk, en daarnaast aan al die lieve mailtjes en telefoontjes van al die dierbare mensen die er wél voor me zijn, dan voel ik me een zéér rijk en gezegend mens!!!!!!!!

p.s. In het nieuwe Paasnummer van de Elisabethbode staat een interview van mijn dierbare vriendin en (lease-dochter )Martine. Wel heel toevallig dat ikzelf met Pasen twee jaar geleden, ook in datzelfde blad een interview heb gegeven. Martine en ik zijn allebei ijdel en trots genoeg hoor, toen we onze hoofden levensgroot op de voorkant zagen afgebeeld.haha.

En dat daarnaast de hoofdredacteur van datzelfde blad, ook nog eens een dierbare vriendin van me is geworden in de loop der jaren, maakt  het plaatje helemaal compleet!

Wel of niet aan de morfine-pleisters?

Omdat de pijn af en toe niet meer te harden was (is),heb ik een gesprek met de huisarts gehad. Omdat de pijn op meerdere plaatsen zich manifesteert, zou het kunnen dat de kanker zich aan het uitzaaien is. Mijn huisarts Karin en ik hebben het er wel over gehad om een scan te laten maken, maar ik schiet er maar zo heel weinig mee op. Want of ik nu wel of niet weet dat de tumor is gegroeid en eventueel is uitgezaaid, de kanker is toch niet meer te behandelen.Dat betekent zeker niet dat ik mijn kop in het zand steek.

Maar waarom zou ik dan in een scan gaan, waarvoor ik vanwege mijn claustrofobie een enorme angst heb. Eerder kreeg ik nog wel eens een roesje voor een scan, maar dat dat wordt niet meer gedaan, vanwege bijkomende risico's.

Daarom hebben we afgesproken om eerst de pijnbestrijding aan te pakken d.m.v. morfine-pleisters.
Daar werden we het over eens. Maar nu ik er een nachtje over heb geslapen, zie ik daar toch maar van af. De reden is dat ik er weer twee nieuwe soorten medicijnen bijkreeg om de bijwerkingen van deze pleisters tegen te gaan.

Ik reageer vaak heel naar op nieuwe medicijnen, en gebruik ze daarom ook maar heel minimaal. En ik wil  al die chemische (troep) liever niet in mijn lichaam. Ik denk dat ik nog steeds leef,omdat ik mijn eigen weg heb gevolgd in mijn ziek-zijn en het gebruik van medicijnen.Maar bovenal door de wonderlijke genade van God.Een combinatie van beide......

Omdat Karin niet de hele week in de praktijk werkt, moet ik haar volgende week nog bellen over mijn besluit. Hopelijk leest ze deze blog niet voor die tijd, want ik wil niets achter haar rug om doen, want we hebben een uitstekend contact met elkaar. Ik heb in haar een fantastische huisarts gevonden.Ook al kom ik maar heel zelden meer bij haar.

Een heel verschil met de drie huisartsen die mij jarenlang lieten tobben met mijn klachten - me niet serieus namen- waardoor er tot drie keer toe kanker over het hoofd is gezien. (3 soorten wel te verstaan)Waardoor ik lange tijd onnodig heb moeten lijden, en de laatste tumor daardoor kon uitgroeien naar een lengte van 11 cm. Misschien had ik gered kunnen worden als ik direct serieus was genomen.Gelukkig kan ik zonder rancune naar deze huisartsen kijken, doordat ik ze het met Gods hulp kon vergeven, want ik wil in geen geval in bitterheid leven

Om de pijn toch aan te kunnen heb besloten om de OxyContin (morfinepillen) te verhogen. Dan kunnen de pleisters later altijd nog.

Boeken...

Soms krijg ik een boek in handen, die ik het liefst in één adem zou willen uitlezen. Maar dat lukt helaas niet altijd. Toch had ik met het volgende boek de grootste moeite om deze weg te leggen.Zo ontroerend -spannend en ongelooflijk mooi.

MIJN LANGE WEG NAAR HUIS: Een waargebeurd verhaal, geschreven door Saroo Brierley.

Hij vertelt zijn verhaal toen hij als jongetje van 5 jaar verdwaalde bij het spoor. Zijn broertje moest op hem passen, maar verloor hem uit het oog. Omdat hij nog zo klein is, weet hij niet de straat en de omgeving waar hij woont.

Uit pure angst springt hij op een trein in de hoop dat deze hem weer thuis zou brengen. Helaas gaat de trein een heel andere kant op. Hij woont in India, maar komt helemaal in Australië terecht.Onvoorstelbaar om te lezen hoe dit dappere jochie weet te overleven, en pas na 25 jaar weer thuis komt......

Henri Nouwen: Liefs, Henri -brieven over vriendschap, geloof en spiritueel leven.
Na zijn dood zijn er een groot aantal brieven gebundeld uit de correspondentie die Henri jarenlang onderhield met mensen die hem brieven schreven. Henri oordeelde nooit, maar gaf hele wijze adviezen. Leerzaam boek. Henri was een katholieke priester, die zijn status en rijkdom opgaf om zijn medemens te helpen.

Het volgende boek werd geschreven door een jonge gehuwde vrouw- moeder van drie kleine kinderen - schrijfster en journaliste. Ze krijgt de diagnose ALS te horen. Tot aan haar dood blijft ze positief, door steeds maar plannen te blijven maken. Onvoorstelbaar dappere vrouw.

VOOR IK AFSCHEID NEEM: Susan Spencer-Wendel /Bret Witter.

Afscheid van Gerda....

Gisteren kon ik gelukkig toch aanwezig zijn bij het afscheid van Gerda.Met gebed en wat extra morfine kon ik het gelukkig volhouden.

Tekst rouwkaart:

Want U komt mij te hulp.
Onder Uw veilige vleugels
Zal ik weer juichen.
Nooit raak ik van U los,
U houdt mij vast. Psalm 63: 8 - 9


Heel bijzonder was de prachtige potlood-tekening op de voorkant van de liturgie, waar Gerda als meisje van 5 jaar stond afgebeeld. Deze tekening was gemaakt door  haar inmiddels overleden vader of opa. (dat verstond ik even niet goed)Maar zo onvoorstelbaar mooi.....

In een overvolle Baptisten kerk werd het leven van Gerda herdacht door een paar kinderen en kleinkinderen. Later sloot de predikant aan met een preek. De liederen die we zongen krijgen tijdens een begrafenis altijd een andere en vollere betekenis. Groot is Uw trouw o Heer - Vast rots van mijn behoud - Als ik maar weet, dat hier mijn weg door U, Heer wordt bereidt - 'k Ben reizend naar die stad.....

Ik hield het niet droog toen het koor Polyphonie, waar we samen in hebben gezongen twee liederen zong: Leg maar stil je hand in Zijn Handen en O, wat een dag zal dat zijn.

Aan het einde van de preek las de dominee een getuigenis voor  van Gerda, die haar man had gevonden op een briefje. Tijdens het voorlezen kwam me dit bekend voor, maar wist het even niet thuis te brengen.Later bleek dat dit het getuigenis was van een interview, dat ik bijna 20 jaar geleden had met Gerda voor onze zondagsschool-krant. Deze krant gaf ik uit voor mijn buurtzondagsschool, waaraan ik veertien jaar verbonden ben geweest. Vorig jaar bij het opruimen van wat papieren kwam ik dit getuigenis-briefje van Gerda tegen, en heb het toen aan haar gegeven.

Tijdens het condoleren vroeg de man van Gerda , of het voorgelezen getuigenis me ook bekend voorkwam. Toen wist ik het weer. Het was een prachtig getuigenis van wat Gerda na 20 jaar niet alleen op papier, maar ook in haar leven achterliet over Gods liefde en genade.

Ik zal haar erg gaan missen, maar weet ook dat we elkaar eens weer zullen zien . Dat is de troost en hoop van al Gods kinderen!

Verdrietig......

Zaterdagmorgen werd ik gebeld door de man van Gerda, met de mededeling dat ze tijdens haar nier-dialyse in het ziekenhuis plotseling is overleden aan een hartstilstand. Ik ben diep geschokt.

Gerda en ik hebben jarenlang meegezongen in een koor. We stonden als sopranen naast elkaar en hadden een klik. Buiten het koor om hadden we een goed contact. Helaas moesten we beiden afscheid nemen van het koor vanwege onze gezondheidsklachten. Gerda heeft het nog iets langer vol gehouden dan ik.

We mochten beiden zo heel graag zingen, en dan is zo'n besluit om te moeten stoppen erg verdrietig.Gelukkig stonden we beiden erg positief in het leven, ook in ons ziek zijn.Maar we begrepen elkaar als geen ander.

En nu is ze me voorgegaan naar het Vaderhuis. Daar waar geen ziekte, pijn en tranen meer zijn.Ik kan het nog maar nauwelijks bevatten. Met liefde en respect zal ik aan haar blijven denken, maar haar ook erg gaan missen.

Ik weet niet eens of ik wel naar haar begrafenis kan, want momenteel ben ik zelf weer erg ziek, terwijl het eerst zo goed leek te gaan.

Gelukkig kan ik af en toe wel een uurtje buiten zitten lezen. Morgen heb ik een afspraak met mijn huisarts om te kijken wat er aan die enorme pijn kan worden gedaan...

Verbetering....

Gelukkig gaat het weer wat beter. Mijn energie komt langzaam weer wat op gang. Daar ben ik dan zó blij mee, dat ik dan wel weer van alles wil gaan doen. Dat doe ik dan dus ook, zij het in beperkte mate. Waarom de dagen bij kanker patiënten zo wisselend zijn heb ik geen antwoord op, en ik zoek er ook niet meer naar. Gewoon genieten van de dagen dat het (goed) gaat is voor mij veel belangrijker.

Afgelopen zondag hoorde ik via internet een preek waar ik veel aan heb gehad. Er werd gepreekt over de stormen die ons leven soms zo kunnen beheersen. Vaak zien we dan teveel op de omstandigheden, en niet op God. Dan kan je wegzinken in de golven,en kopje onder gaan. Ons levensbootje schommelt vaak alle kanten op. Terwijl we weten dat als God aan boord is, we niets hebben te vrezen.En we overeind  kunnen blijven in de zwaarste storm.

Ik denk dat ik (onbewust) ook teveel bezig was om meer naar de golven te kijken dan naar God. (hoe begrijpelijk misschien ook) En het was net of God mij door die preek heen mij liet zien, dat ik niet teveel naar de golven (omstandigheden) moest kijken, maar meer naar Hem. En mijn vertrouwen nog veel meer moest richten op Zijn beloftes, liefde en kracht.

Deze preek heeft mij erg bemoedigd, en ik ben zeker van plan om de woorden van de preek in de praktijk te brengen. Mijn omstandigheden kan ik niet veranderen, maar mijn houding en vertrouwen naar God toe wel....

Ongerust....

Het is logisch dat de trouwe lezers van mijn blog wat ongerust zijn, omdat ik al een tijdje niets van me heb laten horen.Ik was daar even niet toe in staat vanwege pijn, vermoeidheid en hartklachten. En had daarom maar weinig energie.

Begrijpen doe ik het niet helemaal, juist ook omdat God mij een belofte had gedaan. Mijn geloof is daardoor wel op de proef gesteld, maar kon het later toch wel overgeven aan Hem.

Ik hoop mijn conditie langzaam weer wat op te bouwen. Ik heb een zeer nare tijd achter de rug. En helaas heb ik nog steeds maar weinig energie, ook al gaat het wel ietsje beter. Ik heb zelfs geprobeerd om een stukje te fietsen, maar dat was (nog) geen succes.Natuurlijk hou ik er ook rekening mee dat er een tijd gaat komen dat alles verder achteruit zal blijven gaan. Maar dat zien we dan wel weer. Opgeven is nog steeds geen optie!!!

Ik ben even tijdelijk gestopt met de chemo-pillen, omdat ik denk dat het invloed heeft op mijn hart.
De laatste tijd nog nooit zoveel last van hartritmestoornissen gehad.

Ik slaap nog steeds vrij veel. (Pluspunt) is wel het lezen van vele boeken. Televisie is niet echt mijn ding, op wat uitzendingen na die mij wel boeien. Ook kijk ik graag naar Family7.

Wat mij al die tijd erg heeft verbaasd was en is, dat ik elke morgen met een lied in mijn hart wakker werd, en dat is nog steeds zo. Onvoorstelbare kracht haal ik daar uit.Wat een genade!

Als ik niet te moe ben, heb ik natuurlijk alle tijd om te bidden. Er is zo heel veel om voor te bidden.Want ondanks alles wil ik mijn kostbare tijd nuttig besteden. Ik pas ervoor om in een slachtofferrol te kruipen.

Ik wil alle mensen bedanken voor hun steun en gebed. Gelukkig zijn dat er heel veel. En de paar (vriendinnen) die het om onduidelijk redenen af lieten weten, heeft mij verdrietig gestemd, maar gelukkig kan ik ze loslaten. De kostbare vrienden die over zijn gebleven zijn goud waard!

Blijf voor me bidden, want dat heb ik hard nodig. En al die mensen die niet gelovig zijn, en me op een andere manier steunen, zijn voor mij ook van onschatbare waarde!

Shalom

Frea

mail: schriever1@hotmail.com
twitter: @FreaTimmerman

Vanmiddag kreeg ik via CIP (Christelijk Informatie Platvorm) een filmpje binnen van een jonge vrouw. (Rachel Barkey)Ze is 38 jaar en ongeneeslijk ziek. Ze weet dat ze nog maar kort te leven heeft en nog een vreselijke lijdensweg moet ondergaan. Ze heeft leverkanker, maar in het filmpje getuigt ze van haar geloof. Het is haast niet te geloven hoeveel moed en kracht ze uit straalt.
Ik was er even helemaal stil van.....