Laatste blog....

Omdat ik nu op Facebook zit, is mijn blog overbodig geworden.En het kost het me ook wat minder energie.Schrijven is en blijft mijn lust en leven, en dat blijf ik dan ook gewoon doen op Facebook. Wel blijven beide blogs gewoon bestaan,want er staat veel informatie op en leuke foto's. Op Facebook zullen maar weinig foto's van mij te zien zijn, omdat ik daar geen behoefte (meer) aan heb.

Hartelijk dank voor alle bezoekjes en steun.

Ik wens jullie allen de liefde en zegen van God toe!

Shalom

Frea

mail: schriever1@hotmail.com
www.altijdhoop.blogspot.nl
www.deregenboog.bloggertje.nl
twitter: @Frea Timmerman

Leuk bezoek.....

Ondanks alle ellende, kan ik me toch verheugen op de namiddag. Want dan krijg ik bezoek van iemand die ik meer dan 50 jaar niet heb gezien. Via Facebook kwamen we elkaar weer tegen. Morgen vertel ik meer.

Ook mailde mijn dierbare leasedochter Martine me vanmorgen ,dat ze volgende week hier in het noorden moet zijn ,en even langs komt. Ook daar zie ik naar uit!

Hopelijk voel ik me dan een beetje (redelijk)Want af en toe is het huilen met de pet op....

Moed....

Om er altijd maar weer de moed erin te houden, valt niet altijd mee. Ondanks dat ik erg positief in het leven sta, dankzij Gods genade, zijn er soms dagen van verdriet en lijden.

Momenteel  ga ik weer door dalen van diepe duisternis. Nergens zin in. Eetlust erg minimaal. Naast de pijnklachten, vaak  misselijk  en vermoeid. En er komen steeds meer nieuwe klachten bij (maag en darm) Dan rest alleen nog maar mijn bed. Dan slapen -heel veel slapen.

Het zou het begin van het einde kunnen zijn, maar dat heb ik al zo vaak meegemaakt de laatste jaren. Alleen wordt het nu allemaal wat heftiger.

Soms ben ik het lijden zo zat, dat ik verlang naar mijn hemelse woning. Maar ik hang ook nog zo erg aan het leven, en opgeven is voorlopig voor mij (nog) even geen optie.Maar die tijd gaat ongetwijfeld komen.

Gelukkig ben ik er klaar voor om God te ontmoeten, maar dat ben ik al jaren. Elke nieuwe dag is voor mij nu nog zéker de moeite waard.

Ik blijf mijn hoop en vertrouwen dan zeker ook op God stellen, hoe zwaar en moeilijk het ook is. Ik ken zoveel mensen die niets met God hebben ,en hier ook doorheen moeten. Dan voel ik me een heel bevoorrecht mens! Maar ik gun het zo aan iedereen......

Zelfs in de duisternis ben U daar
ook al begrijp ik U niet
Toch geeft u moed en kracht
in mijn diepste onmacht en verdriet

(gedichtje zomaar spontaan gemaakt)

Eenmalige informatie omtrent mijn ziek zijn.

Ongelooflijk verhaal.....

Ik kreeg drie soorten kanker: Baarmoeder - Borst en Gistkanker.
De eerst twee soorten zijn met succes behandeld. Maar tijdens de bestralingsperiode in 2007 van mijn borstkanker in het UMCG, gaf ik steeds bij de bestralingsarts aan dat er nog meer aan de hand was, gezien mijn klachten.

Helaas werd ik niet serieus genomen. Dat gebeurde pas na een jaar. ?????En zo kon het gebeuren dat er zich een tumor van 11 cm kon ontwikkelen tussen mijn maag en de alvleesklier. (Gistkanker)

Maar dat kwam pas aan het licht na veel gedram van mijn kant en de vraag om een echoscopie.
Misschien was het anders gelopen als eerder was ingegrepen.

Twee voormalige huisartsen hebben zich op dit gebied dan ook schandalig naar mij toe gedragen. Ik heb even overwogen om een klacht in te dienen, maar dat leek me verspilde energie. De weg van vergeving kiezen leek mij verstandiger.

Een zeer zware en vreselijke operatie volgde in het UMCG, waarbij 3/4 van mijn maag werd verwijderd. En omdat er complicaties optraden, moest ik veel langer in het ziekenhuis blijven dan verwacht. Vooral de maandenlange neus-sondevoeding vond ik verschrikkelijk.Vanaf toen werd ik trombosepatiënt. Hartpatiënt was ik al, maar de klachten zijn wel verergerd. (regelmatig hartritmestoornissen)Vele mensen, inclusief ikzelf, dachten dat ik het ziekenhuis niet levend zou verlaten. Maar God had gelukkig nog andere plannen.....

Een woord van excuus heb ik nooit gehad. Maar omdat ik geen verbitterd mens wilde worden, heb ik in mijn hart opnieuw de weg van vergeving gekozen.

Maar wist wel één ding: mocht de kanker weer terug komen, dan wilde ik niet opnieuw deze operatie ondergaan, want dat kon ik mentaal niet weer opbrengen. Gezien ook de ellende die mij en ons gezin overkwam, in de jaren daarvoor.

Ongeveer een jaar later kwam de kanker inderdaad terug. Ik heb toen duidelijk aangegeven dat ik niet weer een operatie wilde ondergaan. Later bleek dat niet eens meer te kunnen, omdat de tumor op een plaats zit, waar de doktoren niet bij kunnen. Deze drukt nu af en toe tegen mijn linker nier aan, wat best pijnlijk is.

Ik ging eens per jaar in een scan om te weten of de tumor gegroeid of stabiel is gebleven.. Maar dat doe ik niet meer, want wat schiet ik ermee op? Met af en toe een chemo kuurtje in pilvorm en morfine kom ik een heel eind.Mijn optimisme en mijn gevoel voor humor zijn onveranderd gebleven.

Vanaf die tijd heb ik ook besloten dat ik geen enkele behandeling in het ziekenhuis meer te willen ondergaan, omdat ik nog kwaliteit van leven wilde. Ik wilde ook geen controles meer in het ziekenhuis, waar de doktoren het niet mee eens waren. Daar had ik geen boodschap meer aan. Ik was al die ziekenhuizen, onderzoeken en behandelingen spuugzat. En het zou vanaf nu gaan op mijn manier.

Heel nuchter heb ik alles klaargemaakt voor mijn uitvaart. De liturgie - rouwkaart enz. zijn klaar. Grafsteen is uitgezocht en alle adressen liggen klaar.Ik ben daar heel open over. Het was best moeilijk om mijn eigen rouwkaart te lezen.(maar weinig mensen zullen hun eigen rouwkaart kunnen lezen, ik dus wel.) Maar daar ben  ik niet te lang bij stil blijven staan.

Ik wilde nog uit het leven halen wat ik kon. En de dood was ik zeker niet mee bezig. Ik wilde LEVEN  met een hoofdletter.Ik kon alles overgeven aan God ,en lag en er dan ook seconde wakker van. En dat is nog steeds zo.....Onbegrijpelijke genade.....


In 2009 gebeurde er iets heel wonderlijks. God sprak op een avond tot drie keer toe heel duidelijk de volgende woorden tot me: :"Frea, je zult nog niet op korte termijn overlijden, want ik wil je nog voor vele mensen tot een zegen stellen."

Ik dacht in eerste instantie dat het mijn eigen gedachten waren, omdat ik natuurlijk graag wilde leven, want ik zei nog tegen God: "Ja, dat zal wel." Maar het was wel degelijk Gods stem die sprak. En het is precies zo uitgekomen zoals Hij gezegd heeft. In al die jaren zijn er zijn onvoorstelbare mooie dingen gebeurd. Ik heb in mijn ziekteperiode nog nooit zoveel mensen de weg naar Christus mogen wijzen. Amazing Grace!!!!!!! Ook heb ik nog duizenden kilometers kunnen fietsen.

Inmiddels leven we in het jaar 2017 ,en ik leef nog steeds! En ook al zijn daar soms hele zware dagen bij van veel pijn, lijden en vermoeidheid. Ik blijf geloven in de kracht van het gebed ,en dat God geneest, ook nu nog. Door het hele land heen wordt er voor mij gebeden. (hartelijk dank daarvoor!)Maar aan de andere kant raak ik er steeds meer van overtuigd dat God mijn ziekte heeft willen gebruiken tot eer van Zijn naam. Hoe moeilijk en onbegrijpelijk het soms ook is.

Ik stel allang geen waarom vragen meer. Ik neem het leven zoals het komt.....

Ik heb een heel goed contact met mijn huisarts, maar kom er maar heel weinig.

Ik schreef in mijn ziekteperiode twee boekjes: Leven met God én met kanker en Gods droom komt uit.Overal verkrijgbaar, ook in bieb in Stadskanaal. Ongetwijfeld kan deze ook in een andere bieb worden aangevraagd.

Ongelooflijk, maar dit is een écht gebeurd verhaal. Ook al had ik het liever niet mee willen maken.

Maar desondanks ben ik een blij en gelukkig mens, die elke dag intens en positief van het leven wil genieten. Tot aan die dag dat God mij thuis komt halen,waar ik af en toe ook best naar kan verlangen, vooral als het lijden weer erg zwaar is. Maar mijn tijden zijn in God hand,want in leven en sterven ben ik van Hem!Wat een heerlijk vooruitzicht!

Onvoorstelbare avond gehad.....

Gisteravond bezocht ik voor het eerst sinds vele jaren, weer een zangrepetitie van het koor Polyfhonie, waar ik vele jaren in had meegezongen. Ik heb het zingen al die jaren zo verschrikkelijk gemist. Maar je schikt je er in als het niet meer gaat. En 's avonds weggaan was al jaren geen optie meer, omdat ik altijd heel vroeg in bed lig, vanwege vermoeidheid.

Maar ik kreeg ineens een enorm verlangen om weer te gaan zingen, terwijl ik in mijn achterhoofd wel wist dat het eigenlijk niet kon. Juist ook, omdat ik weer midden in een chemo- pillen periode zit.

Toch heb ik met Gods hulp een hele grote stap in het geloof gezet, en met Zijn hulp en steun in de rug,ben gisteravond toch weer gaan zingen. Enorme emoties kwamen los. Maar dat mag toch? De hele avond had ik ze in bedwang, maar ik brak, toen er aan het eind op mijn verzoek een dierbaar lied werd gezongen.

Ik kon van opwinding niet in slaap komen, maar dat is niet zo belangrijk.  IK HEB WEER HEERLIJK KUNNEN ZINGEN, EN DE REST DOET ER EVEN NIET TOE.

Ik heb ook geen idee hoe het verder zal gaan, maar daar maak ik me niet druk over. God weet ervan en Hij is erbij.

MAAR IK BEN ZO INTENS DANKBAAR!!!!!

Het zijn de kleine dingen die het doen.....

Vaak weten we niet van elkaar waar we mee bezig zijn, en dat hoeft ook niet.Maar laatst las ik iets in een tijdschrift, wat me aansprak en graag wil delen.

Een paar jonge meiden hadden bedacht om wekelijks een bosje bloemen aan te bieden aan een willekeurige voorbijganger in het centrum van hun stad. Ze wilden met dit gebaar de wereld een beetje mooier maken.Dat sprak me gelijk aan, en ben daar sinds een half jaar geleden gelijk mee begonnen.Ook al was daar wel wat lef en moed voor nodig, vooral de eerste keer.....

Elke maandag of dinsdag koop ik (als mijn gezondheid het toelaat) bij Appie H. een bosje roosjes, en geef deze dan aan iemand, waarvan ik denk dat die persoon het nodig heeft. En het is zo onvoorstelbaar mooi om te doen! Ik stop mijn visitekaartje er wel bij in, voor het geval dat....

Dan zie en hoor ik het volgende:

Verbaasde mensen...
Blije mensen...
Verdrietige mensen...
Huilende mensen...
Wantrouwende mensen...
Sombere mensen...
Schrijnende levensverhalen...

Een kleine greep uit de vele reacties.....

Waarom doet u dit?
Wat lief van u.
Mag ik u een knuffel geven?
Ik krijg nooit bloemen, dank u wel!
U moest eens weten hoe ik dit nou net nodig had.
Ik zal ze een heel mooi plaatsje geven.
Ik ben net op weg naar mijn moeder, mag ik ze aan haar geven?
Oude man: "wat zal mijn meissie daar blij mee zijn."
Ik ben zo blij, dat ik ervan moet huilen.
Welk geloof zit erachter?
Afwijzing: "Ik hou niet van deze bloemen, en daarom wil ik ze niet." (1 keer voorgekomen)
Mevrouw u ben van boven gezonden, want ik heb zoveel verdriet achter de rug.
Via de mail: Nagenietend van uw spontane bloemengroet nogmaals hartelijk dank daarvoor.

Deze (baan) is me op het lijf geschreven. En word er heel erg blij van.Maar soms ga ik ook wel eens jankend naar huis, vanwege alle schrijnende verhalen.

Terugslag....

Nadat  het enkele maanden zo fantastisch ging, is het best verdrietig dat het weer wat minder gaat. Momenteel slik ik weer chemo pillen, in de hoop dat de klachten weer wat verbeteren.

Maar kanker is erg grillig, je weet nooit waar je aan toe bent. Toch probeer ik positief van het leven te blijven genieten. Ook voel ik me geborgen in Gods liefde en kracht. Want bij Hem ben ik immers veilig, in leven en in sterven.

Zonder deze hoop zou er voor mij geen toekomst zijn.

Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen
Omdat Hij leeft, mijn angst is weg.
Omdat ik weet, Hij heeft de toekomst.
En het leven is het leven waard omdat Hij leeft!