donderdag 25 februari 2016

Vriendschap...

De waarde van vriendschap is voor mij niet in woorden uit te drukken. Ik ben dan ook enorm dankbaar voor de fijne vriendschappen, die juist nu in momenten van pijn en lijden zo kostbaar zijn.Maar dat waren ze ook toen ik nog gezond was.

Ik ken veel mensen die geen vrienden hebben, en zeggen daar tevreden mee te zijn, maar daar geloof ik eerlijk gezegd niet zoveel van.

Vrienden maken mijn leven de moeite waard. Vrienden zijn er voor me al ik ze nodig heb. Met mijn vrienden kan ik lachten en huilen. Ik stak dan ook veel energie in ze, maar omdat ik die energie af en toe niet meer heb, krijg ik extra steun van hen. Ook hun gebeden zijn voor mij van onschatbare waarde!!! Nooit doe ik tevergeefs een beroep op ze, al vind ik het nog steeds moeilijk mij afhankelijk op te stellen van een ander, ook al weet ik dat ze het met liefde doen.

Momenteel gaat het niet zo goed met met me, al wisselt dat per dag. Ik slaap en rust veel, heb veel pijn en ben erg vermoeid. Mijn wereldje is daardoor weer erg klein, maar daar leg ik me bij neer en geniet nog intens van heel veel dingen.

Momenteel fiets ik niet zoveel meer, maar ik hoop nog weer op betere tijden. Mijn fiets stond vorige bij de fietsmaker en ik had een leenfiets meegekregen. Vanmorgen kreeg ik een telefoontje dat de fiets klaar was. Maar ik voelde me eigenlijk te ziek om te fietsen. En iemand anders vragen wilde ik niet. (wel een beetje dom natuurlijk) De leenfiets moest immers terug.Dus ben toch maar op de fiets gestapt en onderweg heel veel gebeden om kracht, want het was  wel zo'n tien km heen en terug. En het is gelukt!!!! Mijn fiets staat weer op stal ,en nu maar hopen dat ik deze er t.z.t. weer vanaf  mag halen.

Ik zie wel want ik leef per dag ,en maak me zeker niet druk om de dag van morgen.

Mijn tijden zijn immers in Gods hand!

vrijdag 19 februari 2016

Gezelligheid en gastvrijheid.....

Gezelligheid zit voor mij niet in materie, maar veel meer in een bloemetje of kaarsje op tafel met daarnaast een pot thee op een waxinelichtje. Ook vind ik gezelligheid in de ontmoeting met mensen waar ik een goed gesprek mee  kan voeren. Praten over koetjes en kalfjes is niet zo mijn ding. Ik ga graag de diepte in, maar daarnaast lach ik ook graag met mensen. De slappe lacht krijgen vind ik heerlijk!

Natuurlijk vinden er ook gesprekken plaats die  niet zo gezellig zijn, omdat het onderwerp zwaar en beladen kan zijn, maar dit even terzijde.

Ik kom regelmatig in huizen waar veel luxe dingen staan, maar waar een bloemetje op de tafel ontbreekt, dan ontbreekt er voor mij iets.Vaak hoor ik dan de opmerking dat  bloemen zo gauw dood gaan, of men vindt het zonde van het geld. Het is maar wat je belangrijk vindt, en iedereen hoeft natuurlijk ook niet zo te denken als ik.

Ik kan me nog zo beroerd of ziek voelen,maar er staan altijd bloemen op tafel. Ook al lig ik de hele dag boven in bed, als er dan geen bloemen op tafel staan als ik even  beneden kom, bel ik gelijk even iemand om bloemen voor me op te halen. Een huis zonder bloemen, is voor mij als een huis zonder verwarming.

Ik hou van gastvrije mensen die je het gevoel geven, dat als je hun huis binnenstapt, je welkom mag voelen.
Dat je belangrijk bent, en niet om wat je doet of welke baan je hebt. Dit gevoel geef ik ook graag aan mensen die mijn huis binnen stappen. Op mijn buitendeur staat een sticker met de opschrift: roddelvrije zone, dan weten mensen meteen waar ze aan toe zijn.haha. Maar die sticker hangt ook voor mijzelf.

Helaas kan ik niet meer zoveel bezoek ontvangen, dan ik wel zou willen. Ik mis dat ,maar als ik me ook maar een beetje goed voel, nodig ik mensen uit, of ga zelf ergens naar toe.Wat ik ook enorm mis is het zingen! Wat zou ik graag weer meezingen in een koor. Helaas....zit dat er niet meer in. Dus galm ik af en toe mee met Nederland Zingt. Ik heb al heel veel moet inleveren, maar ik probeer toch te kijken naar alles wat ik nog wél kan.

Ik sluit af met een stukje humor. In het Nederlands Dagblad las ik onder de noemer: Ik en mijn huis, het volgende:

Wij maken een wandeling met onze logés, en ik pluk eetbare paddenstoelen.
Hoewel onze gasten wat huiverig zijn, bak ik er een omelet van.
Om hen gerust te stellen, geef ik eerst de poes een stukje.
We eten er lekker van, maar ineens begint de poes wat rare bewegingen te maken.
De huisarts stuurt ons direct naar de spoedeisende hulp, waar onze magen worden leeg gepomt.
Bibberig rijden we weer naar huis, waar we ontdekken dat onze poes jonkies heeft gekregen!






dinsdag 16 februari 2016

Diep geschokt....

Gisteravond was er een documentaire op de  tv over het van het werk van de Levenseindekliniek. Zij  helpen mensen om vrijwillig uit  het leven te stappen als het leven en lijden ondragelijk wordt. Het meest schokkende vond ik de beelden van een demente vrouw, die voor het oog van de camera, zittend in een stoel, dood werd gespoten. Te afschuwelijk voor woorden....... (dit gedeelte werd vorige week ook al eens uitgezonden in DWDD, waar omstreeks die tijd ook kinderen naar kijken) Onbegrijpelijk!

Ik wil  zéker niet voorbijgaan aan het lijden van vele mensen, want er wordt heel wat geleden ,weet ik als ervaringsdeskundige.Maar de manier waarop de mensen van de kliniek te werk gaan, (ondanks hun goede bedoelingen) riep bij mij heel veel vragen op. De (hulpverlening) was koel en afstandelijk, en af en toe was helemaal niet zeker of mensen wel écht dood wilden.

Wel kwam er een vervolggesprek, waarin een voor en tegenstander van euthanasie aan het woord kwamen. Ieder vanuit zijn eigen overtuiging. Maar de woorden van de psychiater die tegen was, waren heel klaar en duidelijk. Hij nam zelfs het woordje moord in de mond.......

Ik wil hier niet verder op ingaan, want ieder mens is hierin voor zichzelf verantwoordelijk , maar ik bleef zitten met heel veel vraagtekens en gevoelens van afschuw, maar ook van verdriet, dat zoiets mag en kan in ons land.

Tel daar de 30.000 kwetsbare en ongeboren levens per jaar bij op, die nooit het levenslicht zullen zien, dan wil ik niet meer geloven dat we in een welvarend land leven.

vrijdag 12 februari 2016

40 dagen van bemoediging....

Op weg naar Pasen, kijk ik elke dag om kwart over 6 op Family7 naar de 40 dagen van bemoediging. Het zijn  korte stukjes van ongeveer 5  minuten, maar o zo kostbaar en leerzaam, en zo heel  dichtbij het hart van God en  het evangelie. (herhalingen zijn er op de volgende dag)Ze geven hoop - moed - kracht en vertrouwen.

Omdat de overdenkingen door verschillende mensen worden belicht, gaat het niet saai of eentonig worden.
Dan ben ik zo dankbaar dat God daarvoor mensen wil gebruiken met een Passie voor Hem.

Een echte aanrader........

Je kan als je dat wilt, je ook gratis aanmelden voor de wekelijkse Bemoedigings site  van Gerry Velema. Deze bestaat al vrij lang.

woensdag 10 februari 2016

Kwetsen op Social Media

Dat je via verschillende manieren via internet met elkaar kunt communiceren, kan een grote zegen zijn. Helaas zijn er ook  mensen die er alleen maar op uit zijn om anderen te kwetsen en te beledigen.

Via Twitter en Facebook kunnen we elkaar  feliciteren - bemoedigen -vertroosten- onze liefde betuigen  en gevoelens en foto's delen. Maar ook reageren op de mening van de ander. Als je het ergens niet mee eens bent, mag je dat ook uiten, maar hoever gaan je daarin?

Want als ik hoor, zie en lees hoeveel mensen de dupe worden van doodsbedreigingen, en de meest afschuwelijke berichten krijgen, alleen omdat sommigen het niet met hun standpunten eens zijn, staat mijn verstand volkomen even stil.

DIT IS ONVOORSTELBAAR EN ZEER ASOCIAAL!!!

Hopelijk wordt hier zo snel mogelijk wat aan gedaan.

Misschien moeten we deze (zieke en gefrustreerde) mensen meer in gebed brengen voor Gods genadetroon.


maandag 8 februari 2016

Whitney Houston

Ik kijk graag naar documentaires. Zo zag ik er een over het leven en sterven van Whitney Houston. Een zangeres met een prachtige stem, die de hele wereld veroverde. Wie kent niet één van haar mooiste nummers: I will always love you.

Whitney begon als klein meisje van van elf jaar met zingen in de kerk. Later groeide ze uit tot één van de beste zangeressen ter wereld. Toch liep  haar leven zeer tragisch af, vanaf het moment dat ze drugs en drank ging gebruiken.Die afgang was in de documentaire te zien. Wat mij erg raakte was het moment dat ze uitgejoeld werd, en mensen de zaal uitliepen toen ze zichtbaar onder invloed van drugs niet meer de hoge tonen kon zingen, mede veroorzaakt werd door haar rookgedrag.Ze werd maar 48 jaar. Haar dochter Bobbi Kristine overleed korte tijd later op 22 jarige leeftijd. Allebei overleden ze haast op dezelfde tragische manier.

Het bewijst maar weer eens hoe betrekkelijk het is om beroemd te zijn, en welke tol het kan eisen. Vaak wordt tegen sterren opgekeken, maar achter de schermen spelen  zich vaak de afschuwelijkste taferelen af, waar niemand weet van heeft. Vele sterren zijn ten onder gegaan  aan hun beroemdheid, omdat ze de druk daarvan niet aan konden.

Momenteel zijn er nogal wat programma's op de tv, waarin jonge mensen, soms hele jonge kinderen nog,proberen beroemd te worden. Ik gun ze dat van harte, maar ik zet er wel mijn vraagtekens bij. Ik kijk er dan ook bewust niet naar.Weinig behalen de overwinning, maar stellen toch hun hele leven in dienst van een onhaalbaar ideaal. Daarmee laten ze zoveel mooie en andere dingen in het leven liggen.

En ook al eindigt gelukkig niet iedere ster zoals Whitney, het is wel gebleken dat velen een hele hoge prijs moeten betalen , soms met hun eigen leven. En dat gun je toch niemand?







zondag 7 februari 2016

Mijn oude blog is weer terug!!!!!

Ik werd vanmorgen gebeld door een vriendin, die opmerkte dat zij mijn oude blog had terug gevonden op internet. Ik kon het eerst niet geloven, omdat mijn zoon en ik van alles hadden geprobeerd om deze terug te vinden. Maandenlang was deze verdwenen. Natuurlijk ben ik hier ontzettend blij mee, omdat er zoveel informatie en foto's op stonden.

Om te voorkomen dat er weer iets mis gaat, blijft mijn huidige blog gewoon bestaan.

www.deregenboog.bloggertje.nl  was mijn oude blog.Daar staat natuurlijk veel meer op dan deze. Veel foto's ook. Ik ben blij dat ik ik alles weer terug heb. Dat betekent voor mijn volgers dat ze nu twee keuzes kunnen maken. Mijn oude blog is zeker de moeite waard om te bekijken.

EN KLASKE: HARTELIJK DANK VOOR HET TERUGVINDEN VAN MIJN BLOG! DIKKE KNUFFEL VAN DANKBAARHEID!



dinsdag 2 februari 2016

Het geheim van de stilte....

Afgelopen week kreeg ik een geweldig boekje in handen van Leo Fijen. Hij tekent hierin levensverhalen op van mensen die om wat voor reden dan ook, verblijven op het eiland Schiermonnikoog. Mensen die troost zoeken - die rouwen -  de stilte zoeken -  hun verdriet willen verwerken -  het leven en de liefde willen vieren.

In het begin werd ik direct al geraakt door de volgende zin: "Wie stil genoeg is om te luisteren naar de wind en de zee, heeft ook tijd voor het verhaal van de ander."

Ook staan er prachtige korte quotes in.

Het boekje spreekt tussen de verhalen door van de rust -wind - water -strand - ruimte - lucht - stilte en de  rijkdom van het eiland.

Leo Fijen vertelt van een vrouw die zonder haar man naar het eiland gaat om echt helemaal alleen te zijn in de natuur en stilte. Ik citeer:

"Soms is geluk zo simpel.Dat denk ik wanneer ik deze vrouw zie en hoor.Ze vertelt over rijkdom die niet te koop is. Een fles water, wat brood en fruit en altijd een goed boek.Dat heeft ze nodig in deze natuur.Dan hoeft ze niets meer.Ze kan neerploffen in het zand, genieten van de torretjes en mooie bloemen en turen naar de horizon.Dat is een rijkdom die alles overstijgt, dat weet ze zeker.

Geen eenzaamheid dus. In het midden van de stad is ze veel eenzamer dan in het midden van de natuur. Hier krijgt ze het voor niets. De echte rijkdom is niet te koop, Ze spreekt over de donkere luchten en wijst naar de lichtglans die daar doorheen komt.Ze noemt dat een wonder. En het wonderlijke is dat de natuur er steeds weer anders uit ziet. Dit eiland blijft in beweging en vertederd telkens weer.Dat kan geen mens verzinnen.Zo mooi, zo hemels mooi."

Wat een prachtig, prachtig mooi boekje!!!!!!!!