Eenmalige informatie omtrent mijn ziek zijn.

Ongelooflijk verhaal.....

Ik kreeg drie soorten kanker: Baarmoeder - Borst en Gistkanker.
De eerst twee soorten zijn met succes behandeld. Maar tijdens de bestralingsperiode in 2007 van mijn borstkanker in het UMCG, gaf ik steeds bij de bestralingsarts aan dat er nog meer aan de hand was, gezien mijn klachten.

Helaas werd ik niet serieus genomen. Dat gebeurde pas na een jaar. ?????En zo kon het gebeuren dat er zich een tumor van 11 cm kon ontwikkelen tussen mijn maag en de alvleesklier. (Gistkanker)

Maar dat kwam pas aan het licht na veel gedram van mijn kant en de vraag om een echoscopie.
Misschien was het anders gelopen als eerder was ingegrepen.

Twee voormalige huisartsen hebben zich op dit gebied dan ook schandalig naar mij toe gedragen. Ik heb even overwogen om een klacht in te dienen, maar dat leek me verspilde energie. De weg van vergeving kiezen leek mij verstandiger.

Een zeer zware en vreselijke operatie volgde in het UMCG, waarbij 3/4 van mijn maag werd verwijderd. En omdat er complicaties optraden, moest ik veel langer in het ziekenhuis blijven dan verwacht. Vooral de maandenlange neus-sondevoeding vond ik verschrikkelijk.Vanaf toen werd ik trombosepatiënt. Hartpatiënt was ik al, maar de klachten zijn wel verergerd. (regelmatig hartritmestoornissen)Vele mensen, inclusief ikzelf, dachten dat ik het ziekenhuis niet levend zou verlaten. Maar God had gelukkig nog andere plannen.....

Een woord van excuus heb ik nooit gehad. Maar omdat ik geen verbitterd mens wilde worden, heb ik in mijn hart opnieuw de weg van vergeving gekozen.

Maar wist wel één ding: mocht de kanker weer terug komen, dan wilde ik niet opnieuw deze operatie ondergaan, want dat kon ik mentaal niet weer opbrengen. Gezien ook de ellende die mij en ons gezin overkwam, in de jaren daarvoor.

Ongeveer een jaar later kwam de kanker inderdaad terug. Ik heb toen duidelijk aangegeven dat ik niet weer een operatie wilde ondergaan. Later bleek dat niet eens meer te kunnen, omdat de tumor op een plaats zit, waar de doktoren niet bij kunnen. Deze drukt nu af en toe tegen mijn linker nier aan, wat best pijnlijk is.

Ik ging eens per jaar in een scan om te weten of de tumor gegroeid of stabiel is gebleven.. Maar dat doe ik niet meer, want wat schiet ik ermee op? Met af en toe een chemo kuurtje in pilvorm en morfine kom ik een heel eind.Mijn optimisme en mijn gevoel voor humor zijn onveranderd gebleven.

Vanaf die tijd heb ik ook besloten dat ik geen enkele behandeling in het ziekenhuis meer te willen ondergaan, omdat ik nog kwaliteit van leven wilde. Ik wilde ook geen controles meer in het ziekenhuis, waar de doktoren het niet mee eens waren. Daar had ik geen boodschap meer aan. Ik was al die ziekenhuizen, onderzoeken en behandelingen spuugzat. En het zou vanaf nu gaan op mijn manier.

Heel nuchter heb ik alles klaargemaakt voor mijn uitvaart. De liturgie - rouwkaart enz. zijn klaar. Grafsteen is uitgezocht en alle adressen liggen klaar.Ik ben daar heel open over. Het was best moeilijk om mijn eigen rouwkaart te lezen.(maar weinig mensen zullen hun eigen rouwkaart kunnen lezen, ik dus wel.) Maar daar ben  ik niet te lang bij stil blijven staan.

Ik wilde nog uit het leven halen wat ik kon. En de dood was ik zeker niet mee bezig. Ik wilde LEVEN  met een hoofdletter.Ik kon alles overgeven aan God ,en lag en er dan ook seconde wakker van. En dat is nog steeds zo.....Onbegrijpelijke genade.....


In 2009 gebeurde er iets heel wonderlijks. God sprak op een avond tot drie keer toe heel duidelijk de volgende woorden tot me: :"Frea, je zult nog niet op korte termijn overlijden, want ik wil je nog voor vele mensen tot een zegen stellen."

Ik dacht in eerste instantie dat het mijn eigen gedachten waren, omdat ik natuurlijk graag wilde leven, want ik zei nog tegen God: "Ja, dat zal wel." Maar het was wel degelijk Gods stem die sprak. En het is precies zo uitgekomen zoals Hij gezegd heeft. In al die jaren zijn er zijn onvoorstelbare mooie dingen gebeurd. Ik heb in mijn ziekteperiode nog nooit zoveel mensen de weg naar Christus mogen wijzen. Amazing Grace!!!!!!! Ook heb ik nog duizenden kilometers kunnen fietsen.

Inmiddels leven we in het jaar 2017 ,en ik leef nog steeds! En ook al zijn daar soms hele zware dagen bij van veel pijn, lijden en vermoeidheid. Ik blijf geloven in de kracht van het gebed ,en dat God geneest, ook nu nog. Door het hele land heen wordt er voor mij gebeden. (hartelijk dank daarvoor!)Maar aan de andere kant raak ik er steeds meer van overtuigd dat God mijn ziekte heeft willen gebruiken tot eer van Zijn naam. Hoe moeilijk en onbegrijpelijk het soms ook is.

Ik stel allang geen waarom vragen meer. Ik neem het leven zoals het komt.....

Ik heb een heel goed contact met mijn huisarts, maar kom er maar heel weinig.

Ik schreef in mijn ziekteperiode twee boekjes: Leven met God én met kanker en Gods droom komt uit.Overal verkrijgbaar, ook in bieb in Stadskanaal. Ongetwijfeld kan deze ook in een andere bieb worden aangevraagd.

Ongelooflijk, maar dit is een écht gebeurd verhaal. Ook al had ik het liever niet mee willen maken.

Maar desondanks ben ik een blij en gelukkig mens, die elke dag intens en positief van het leven wil genieten. Tot aan die dag dat God mij thuis komt halen,waar ik af en toe ook best naar kan verlangen, vooral als het lijden weer erg zwaar is. Maar mijn tijden zijn in God hand,want in leven en sterven ben ik van Hem!Wat een heerlijk vooruitzicht!