Heel af en toe kan ik verlangen naar dingen, waarvan ik weet dat ze voor altijd voorbij zijn. Over het algemeen ben ik niet iemand die veel achterom kijkt, want dat bezorgt me alleen maar heel veel verdriet en pijn. Ik heb geleerd samen om samen met God vooruit mogen te mogen kijken.
Toch had ik eigenlijk al jaren een wens om nog één keer terug te gaan naar die plek waar ik heel veel dierbare herinneringen aan heb. Maar ik kon het gewoon nooit aan en wilde me tegen mezelf beschermen, ook al ga ik over het algemeen confrontaties nooit uit de weg , hoe zwaar en moeilijk deze soms ook kunnen zijn. Problemen en verdriet durf ik meestal recht in de ogen te kijken ,en daarom ben ik ook zo ver gekomen als ik nu ben.
Toch voelde ik gistermiddag tijdens een klein fietstochtje ineens de behoefte om de confrontatie met dat dierbaar plekje tóch aan te gaan, en het voelde (goed). Kostbare en dierbare herinneringen kwamen naar boven, en ik liet zittend op een bankje mijn gevoelens en emoties even toe.Emoties van vreugde en verdriet.Toen kon ik het afsluiten en nu hoef ik er ook nooit meer naar toe.
Ik heb weer een paar zeer nare weken achter de rug van pijn, misselijkheid en vermoeidheid. Bijwerkingen van de glivec en morfine deden daar nog een schepje bovenop.
Vandaag weer een nare dag, waardoor ik pas laat in de middag uit mijn bed kwam. Zo zit ik de ene dag op de fiets en lig de andere dag in bed. Dat is wat kanker met je doet. Me ertegen verzetten is zinloos, want dat maakt het alleen maar erger. En opgeven is voorlopig ook (nog) geen optie, alhoewel ik het soms spuugzat ben. Mijn enige hoop is God die me kracht geeft. Zonder Hem had ik de moed allang opgegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten