Elke nieuwe dag beleef ik als een groot wonder, want het blijft nog steeds redelijk goed gaan. Stond ik de laatste maanden haast elke dag vaak hondsberoerd op, momenteel is dat niet meer zo vaak het geval.......
En zomaar kunnen doen waar ik zin in heb, is soms zo onwerkelijk, dat ik af en toe het gevoel heb dat ik droom.Vooral het fietsen vind ik heerlijk. Het aantal kilometers groeit weer gestaag.
Nog fijner is weer de ontmoeting met mensen. Bezoek krijgen en bezoekjes afleggen kan weer. Heerlijk, om weer eens bij te kletsen. Afgelopen maandag belde Aly uit Assen spontaan op, die een kopje koffie wilde halen. Fijne en gezegende gesprekken gevoerd.
Afgelopen dinsdag belde spontaan een man aan die altijd de streekpost in mijn buurt bezorgt. Ik ken hem en zijn vrouw nog niet zolang, maar hij zag vorige jaar mijn stickers op de deur en vroeg of ik christen was. Afgelopen maandag belde hij aan met de mededeling dat God hem op het hart had gelegd om voor mij te bidden. We hebben wel een uur gepraat en daarna gebeden voor elkaar. Mijn dag kon niet meer stuk, want zoiets maak je niet elke dag mee.
Vanmiddag weer een heel stuk wezen fietsen. En steeds overheerst dan weer de dankbaarheid.
Er gebeurt haast elke dag wel weer wat bijzonders, in welke vorm dan ook......
Waarom ik (nog wel) mag leven en anderen om mij heen moeten sterven, daar heb ik geen antwoord op. En dat hoeft ook niet....
Gisteren was ik bij iemand die net haar man had verloren, 62 jaar oud. En juist omdat er af en toe hoop leek te zijn, overleed hij toch nog vrij onverwacht. Zij en de kinderen, en vele anderen blijven met grote vraagtekens achter.De enige zekerheid was, dat ze wist dat haar man geborgen bij God was, maar dat neemt de leegte en het gemis natuurlijk niet weg.
En dan is het niet op zijn plaats om te getuigen van het grote wonder wat God met mijn eigen gezondheid heeft gedaan.
Ze wilde het wel weten, maar ik vond dat niet de tijd en de gelegenheid om daarover te beginnen.
Ik kwam voor háár om te delen in het enorme verdriet, dat haar en de kinderen is overkomen.
Ik kon haar alleen maar rouwknuffel geven en naar haar verhaal luisteren...... Wel ben ik met dubbele gevoelens naar huis gefietst.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten