Welkom Vluchteling......

Vanmorgen zag en hoorde ik in de bieb, dat er een mevrouw bezig was om een  asielzoeker de Nederlandse taal bij te brengen. Dat beeld ontroerde me. Ik hoorde dat het erg moeizaam ging.

Ineens kreeg ik het op mijn hart om deze mevrouw daarvoor een complimentje te geven. Ik heb nog wat geaarzeld, want ik wilde haar les niet zomaar onderbreken. Toch heb ik mijn hart gevolgd, en het haar gezegd. Ze was er enorm blij mee. Tevens heb ik de asielzoeker van harte welkom geheten in ons land. Helaas, begreep hij (nog) niet wat ik zei. De mevrouw probeerde dat aan hem uit te leggen, middels wat gebaren.

Ze zei dat hij nog maar heel weinig Nederlandse woorden kende. Toch hoop ik dat mijn gebaar, hem toch een heel klein stukje hoop heeft gegeven.

Uit de woorden van de mevrouw begreep ik dat de jongeman heel veel ellende achter de rug had, en zij niet graag in zijn schoenen wilde staan.

Daarom is het voor mij dan ook onvoorstelbaar, dat mensen zich soms zo denigrerend over die buitenlanders uit kunnen laten.Natuurlijk hoeven we niet alles te accepteren op dit gebied.Ik ben nuchter genoeg om te beseffen dat niet iedere vluchteling naar  ons land komt met zuivere motieven. Maar deze groep is zo klein, dat we ze niet over één kam mogen scheren met al die mensen, die oprecht op zoek zijn naar een stukje veiligheid. Laten we voor de vluchtelingen blijven bidden.

En daarom was ik vanmorgen zo  blij met deze fantastische vrouw, die een stukje naastenliefde liet zien aan deze jonge man, die nog een lange weg heeft te gaan.

Heer, ontferm U over hem en zijn dierbaren. Maar ook over alle andere vluchtelingen in ons land ,en over de hele wereld.Ontferm U over alle mensen die proberen op welke manier dan ook, hulp willen verlenen.

Boek....

Opnieuw vond ik een prachtige parel (boek) in de bieb.

Voortgedreven door Hoop: Kathryn Cushman.

Een boek van hoop - van keuzes maken in je leven - moed - naastenliefde -  kracht  -  stimulatie - overgave -  vriendschap en gehoorzaamheid. En beslist géén opdringerige vrome praatjes.


Om het wat overzichtelijk te houden, staan in het vervolg alle boeken die ik aanbeveel onder de berichten: BOEKEN. Je kan daar rechtstreeks naar toe gaan om te zien of er weer wat nieuws bij staat.Op mijn oude blog (deregenboog) staan nog veel meer boeken, die ik heb gelezen.

Jan P.....

Jan P..... is een mongoolse jongen, die gisteren 51 jaar is geworden. Al meer dan 25 jaar ga ik naar zijn verjaardag. Helaas moest ik door mijn ziekte een paar keer overslaan. Maar zondagmiddag voelde ik me goed genoeg om hem en zijn ouders  op te zoeken. Jan P..... zit sinds kort in een zorginstelling, maar de weekenden gaat hij naar zijn ouders.

Het is een  jarenlange traditie dat hij twee doosjes gekeurde paperclips van mij krijgt. En elke keer is hij er weer dolblij mee.En  is dan urenlang bezig om ze in elkaar te rijgen. Witte paperclips accepteert hij niet, want hij kan heel slecht zien. Hij wil  de paperclips ook alleen maar van mij. Als anderen er  mee aankomen, is hij boos, en gooit ze achteloos in een hoek. Praten kan hij ook niet goed, maar we begrijpen elkaar best. En vooral als ik hem bij het afscheid een dikke knuffel geef, straalt hij helemaal.

Zij ouders zijn al hoogbejaard, en wonen nog zelfstandig. Ze wilden hem niet in een instelling plaatsen, omdat ze dat niet aan konden. Maar ze zijn allebei erg ziek, en moesten de verzorging van Jan P..... toch uit handen geven. Daar hebben ze nog elke dag veel verdriet van.

Daarom heb ik samen met hen en met Jan P..... gebeden om kracht en moed. Dat vonden ze zo fijn, dat de tranen over hun wangen liepen. Ik ben God altijd weer dankbaar dat Hij mij de vrijmoedigheid geeft om dat te durven doen. Juist ook, omdat ze niet meer bij een kerk behoren en daar geen steun  van ontvangen. Bij het afscheid sprak de moeder de volgende woorden: ".De verjaardag van Jan P... begint met een gouden randje, en dat komt door jou." Ik werd heel stil  en was diep geroerd.

Ik heb ook nog een ander hoogbejaard echtpaar bezocht, waarvan de vrouw erg in de put zat,en ook voor hen mocht ik bidden om moed, kracht en vertrouwen. Ook zij gaan niet meer naar een kerk. Na ons gebed bracht de vrouw me stralend naar de deur. Zingend ben ik naar huis gereden, en God gedankt dat ik dit mocht doen. Maar ook dat ik me zo goed voelde die middag.

Inmiddels ligt er nog veel meer (pastoraal werk) op me te wachten. Onvoorstelbare genade......

Diverse onderzoeken....

Ondanks de huidige positieve berichten, ben ik toch bij de huisarts geweest voor klachten die al heel lang gaande zijn.Hartklachten,en enorm veel pijn aan beide benen. Heeft op zich weinig te maken met de kanker (denk ik) Op de klachten zelf wil ik niet zo diep op ingaan,want (zeuren) over ziektes doe ik niet graag. Maar het betekent wel dat ik een paar keer naar het ziekenhuis moet voor wat onderzoeken.

Iets wat ik toch met enige tegenzin doe, omdat ik door de loop der jaren heen allergisch ben geworden voor ziekenhuizen. (te vaak werden mijn klachten niet serieus genomen) Tijdens de controle-gesprekken voor de bestraling voor borstkanker gaf ik dat tig keer aan, maar er werd niet naar me geluisterd, wat mij enorm boos en en verdrietig maakte. (heeft denk ik te maken met mijn dossier, dat klakkeloos door artsen werd overgenomen) Daardoor kon zich een nieuw tumor ontwikkelen van 11cm. (gist-tumor)

Doordat ik telkens maar weer doordramde, werd er met tegenzin door de specialisten, toch onderzoek gedaan.Twee keer kwam op deze manier de kanker aan het licht. (baarmoeder en gistkanker)En de derde keer bij toeval tijdens een bevolkingsonderzoek. (borstkanker)Jarenlang heb ik alle drie keer rondgelopen met hele nare klachten. Dus het is wel begrijpelijk, dat ik niet zoveel vertrouwen meer in artsen heb. (uitzonderingen daargelaten)Ik heb nu een fantastische huisarts.Van de vorige twee huisartsen die (mede) de fouten maakten, kreeg ik geen enkele excuus. Gelukkig heb ik ze kunnen vergeven.

Ik wilde  ik daar niet in blijven hangen, want dan zou ik een verbitterd mens zijn geworden, en dat wilde ik beslist niet!

Mijn dagelijkse fietsrondjes blijven momenteel wat beperkt. Erg jammer, maar het is even niet anders.

Toch blijf mijn ik weg met blijdschap vervolgen, want elke dag is weer mooi meegenomen! Hopelijk komen er nog weer betere tijden, ook al voel ik me momenteel redelijk goed wat de kanker betreft.

Als er aanleiding toe is, worden jullie op de hoogte gebracht. Gelukkig zijn er nog zoveel andere dingen om over te schrijven.

Ik kom regelmatig mensen tegen die me niet zo goed kennen en toch weten dat ik ziek ben, die me dan wat meewarig aankijken met een blik van: Leef jij nog steeds? Ze zouden ook kunnen zeggen: "Fijn, dat je er nog bent!" Helaas is dat niet zo. Soms is het net of ik me moet excuseren voor het feit dat ik nog leef. Nou, mooi niet. Ik weet hoe het zit, en mensen die daaraan twijfelen hebben een probleem, die niet de mijne is.

Want niets is, dat lijkt dat het is. Ja toch?

Topdag.....

Gisteren had ik zomaar weer een topdag!Het was een dag met een gouden randje.Hoe dat kan is voor mij altijd weer een groot raadsel, maar daar sta ik nooit  lang bij stil, want dan is het alleen maar extra genieten.

Voor het eerst sinds lange tijd, heb ik met een vriendin weer een uitstapje kunnen maken. Samen zijn we in de auto een ritje wezen maken door de prachtige natuurgebieden van Drenthe. Omdat mijn vriendin geen rijbewijs heeft moest ik rijden, wat toch vrij veel energie kost. Maar het lukte.... Onderweg kon ik wel zingen van blijdschap, omdat ik me zo goed voelde. We hebben  heerlijk op een terrasje kunnen genieten van de zon, wat drinken en een schaaltje bitterballen. Ik kon wel huilen van geluk.

Voor gezonde mensen zijn dit heel normale dingen, maar voor mij zéker niet.

Thuisgekomen ben ik eerst een uurtje gaan liggen, want ik wilde 's avonds ook nog graag naar een kerkdienst, waar uitsluitend liederen van Johannes de Heer werden gezongen. Liederen waar ik zo van hou....

Normaal lig ik altijd vroeg in bed, en ik kon me haast niet voorstellen dat ik nog energie over zou hebben om naar de kerk te gaan.En toch was dat zo..... Ik heb dan ook zo intens van het zingen genoten!!!! Tevens was het een danklied naar God toe.

Zingen was altijd mijn lust en leven. Helaas heb ik mijn zangkoor vaarwel moeten zeggen omdat het te vermoeiend was. Daarom heb ik gisteravond dan ook de sterren van de hemel gezongen.(volgens mij was mijn stem buiten het gebouw wel te horen haha) Heerlijk om te doen!!!!!

Ook vanmorgen voel ik me nog steeds goed. Reken maar dat ik daar intens gebruik van ga maken, en me zeker niet druk ga maken over de mindere tijden die zeker weer gaat komen, tenzij God een wonder van genezing gaat geven.Want daar blijf ik wel om vragen en in geloven.

Conditie......

Meestal fiets ik zo'n vier of  vijfhonderd km per jaar om mijn conditie wat op pijl te houden. Omdat deze vanaf januari niet al te best is, heb ik toch geprobeerd om dagelijks zoveel mogelijk een rondje te fietsen. Vandaag zag ik  tot mijn grote vreugde, dat ik er toch al weer driehonderd km op heb zitten! Had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

Want af en toe is fietsen een enorme opgave voor me. Vooral op die dagen als ik erg moe ben. Maar ik geef niet zo gauw op. Wel heb ik een paar keer meegemaakt, dat ik na vijf minuten fietsen voelde dat het niet ging. Daar maak ik dan geen punt van en tuf dan rustig weer naar huis. Want luisteren naar mijn lichaam heb ik inmiddels wel geleerd.

Het komt ook regelmatig voor dat ik op een morgen wat leuks wil gaan doen, en me dan te ziek voel om uit bed te komen.Ook in deze heb ik geleerd om daar gewoon  aan toe te geven. Daarom ligt er dan ook altijd een grote stapels boeken op mijn nachtkastje. En als ook het lezen niet gaat, dan slaap ik heel veel.Natuurlijk baal ik dan wel, maar dat duurt nooit zolang, want dat vind ik verspilde energie. Gewoon aan toe geven is dan de beste optie. Maar voor zo'n wipstaart als ik valt dat niet altijd mee.

Het belangrijkste is, dat God juist in de zwaarste momenten extra aanwezig is met Zijn kracht en liefde. Maar Hij is ook aanwezig als het redelijk goed gaat.

Vandaar dat ik mijn weg met (blijdschap) mag vervolgen. Wat een genade en wat een voorrecht!

Humor....

God heeft mij gezegend met een groot gevoel voor humor. En ondanks alle tegenslagen en ellende in mijn leven, zie ik heel snel de humor ergens van in. Ik mag graag lachen, want ik heb genoeg gehuild in mijn leven.

Humor ligt op straat wordt er wel beweerd, en dat is ook zo. In gedachten lach ik vaak om mensen die ik zie of ontmoet. Ik lach ze zeker niet uit, maar af en toe kan ik het niet laten.Vooral als mensen zich heel gewichtig en anders voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Ik prik daar zo doorheen. Natuurlijk laat ik dat dan niet merken.

Humor zie je soms ook op de tv of in tijdschriften. Op de tv gaat het vaak gepaard met  platvloers taalgebruik, en daar wil ik niet naar kijken

Zo kwam ik afgelopen week in een tijdschrift een oudere dame tegen, die mooie gekleurde kleding droeg. Maar ze had zo'n  enorme grote dikke en  ronde bril op, dat ik hardop moest lachen. Het was eçht géén gezicht. Ik heb de foto wel een paar keer bekeken ,en  moest opnieuw lachen als ik naar die grote bril keek.

De dame in kwestie bleek een New Yorks mode-icoon te zijn. Ik had nog nooit van haar gehoord. Ze is geboren in 1921. Ik vond de foto zo komisch, dat ik er een kopie van heb gemaakt. Kan ik nog wat vaker lachen om die enorme bril, want die mevrouw lach ik zeker niet uit. En de tijdschrift kan weer terug naar de bieb.

Humor moet je willen zien........

Ik en mijn huis: bron ND

Achter het stuur: Op weg naar huis komt vader in een file terecht.Omdat hij snel thuis wilde zijn, haalt hij de één na de andere auto in.Zeer geïrriteerd passeert hij de veel te traag rijdende voorste auto, een Dafje. Hij kijkt nog eens goed in de spiegel. Het is zijn bejaarde zus, onze allerliefst tante.


p.s. Soms is het wat verwarrend voor mensen die mijn blog lezen, als ze zien dat ik ook nog een ander blog heb. De reden  waarom dat zo is gekomen, staat aan de rechterkant aangegeven.Dus.... even voor de duidelijkheid: op deze blog blijf ik schrijven en op de andere niet meer.

Op mijn oude blog www.deregenboog.bloggertje.nl staan ook veel van de wonderen die er gebeurd zijn, nadat ik was uitbehandeld,en het zou jammer zijn als dit allemaal zou verdwijnen zou.Maar ook alle foto's die erop staan. Reageren kan altijd naar mijn blog of mailadres: schriever1@hotmail.com

Ik en mijn huis: bron ND

Reserve: Of ik kan oppassen op mijn twee puber-kleinzonen. Dat doe ik met veel plezier. Daar gekomen zeg ik: 'Hey boys!Gezellig. Straks zijn ze weg, en...als de kat van huis is dansen de muizen....' Ik zie twee teleurgestelde gezichten, en één mompelt: Ja, de kat is weg, maar nu hebben we de reservekat!'

Gelezen in Libelle:

Blunder: Min ouders gingen naar een begrafenis ver weg en leenden daarom een Tom Tom. Bij de kerk was het haasten: de navigatie werd in de tas gestopt en net op het moment dat ze in de kerkbanken gingen staan, passeerde de kist met gevolg. En klonk uit de tas van mijn moeder: 'Bestemming bereikt!'