Meestal fiets ik zo'n vier of vijfhonderd km per jaar om mijn conditie wat op pijl te houden. Omdat deze vanaf januari niet al te best is, heb ik toch geprobeerd om dagelijks zoveel mogelijk een rondje te fietsen. Vandaag zag ik tot mijn grote vreugde, dat ik er toch al weer driehonderd km op heb zitten! Had ik eerlijk gezegd niet verwacht.
Want af en toe is fietsen een enorme opgave voor me. Vooral op die dagen als ik erg moe ben. Maar ik geef niet zo gauw op. Wel heb ik een paar keer meegemaakt, dat ik na vijf minuten fietsen voelde dat het niet ging. Daar maak ik dan geen punt van en tuf dan rustig weer naar huis. Want luisteren naar mijn lichaam heb ik inmiddels wel geleerd.
Het komt ook regelmatig voor dat ik op een morgen wat leuks wil gaan doen, en me dan te ziek voel om uit bed te komen.Ook in deze heb ik geleerd om daar gewoon aan toe te geven. Daarom ligt er dan ook altijd een grote stapels boeken op mijn nachtkastje. En als ook het lezen niet gaat, dan slaap ik heel veel.Natuurlijk baal ik dan wel, maar dat duurt nooit zolang, want dat vind ik verspilde energie. Gewoon aan toe geven is dan de beste optie. Maar voor zo'n wipstaart als ik valt dat niet altijd mee.
Het belangrijkste is, dat God juist in de zwaarste momenten extra aanwezig is met Zijn kracht en liefde. Maar Hij is ook aanwezig als het redelijk goed gaat.
Vandaar dat ik mijn weg met (blijdschap) mag vervolgen. Wat een genade en wat een voorrecht!
Je klinkt heel dapper!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet.