Jan P..... is een mongoolse jongen, die gisteren 51 jaar is geworden. Al meer dan 25 jaar ga ik naar zijn verjaardag. Helaas moest ik door mijn ziekte een paar keer overslaan. Maar zondagmiddag voelde ik me goed genoeg om hem en zijn ouders op te zoeken. Jan P..... zit sinds kort in een zorginstelling, maar de weekenden gaat hij naar zijn ouders.
Het is een jarenlange traditie dat hij twee doosjes gekeurde paperclips van mij krijgt. En elke keer is hij er weer dolblij mee.En is dan urenlang bezig om ze in elkaar te rijgen. Witte paperclips accepteert hij niet, want hij kan heel slecht zien. Hij wil de paperclips ook alleen maar van mij. Als anderen er mee aankomen, is hij boos, en gooit ze achteloos in een hoek. Praten kan hij ook niet goed, maar we begrijpen elkaar best. En vooral als ik hem bij het afscheid een dikke knuffel geef, straalt hij helemaal.
Zij ouders zijn al hoogbejaard, en wonen nog zelfstandig. Ze wilden hem niet in een instelling plaatsen, omdat ze dat niet aan konden. Maar ze zijn allebei erg ziek, en moesten de verzorging van Jan P..... toch uit handen geven. Daar hebben ze nog elke dag veel verdriet van.
Daarom heb ik samen met hen en met Jan P..... gebeden om kracht en moed. Dat vonden ze zo fijn, dat de tranen over hun wangen liepen. Ik ben God altijd weer dankbaar dat Hij mij de vrijmoedigheid geeft om dat te durven doen. Juist ook, omdat ze niet meer bij een kerk behoren en daar geen steun van ontvangen. Bij het afscheid sprak de moeder de volgende woorden: ".De verjaardag van Jan P... begint met een gouden randje, en dat komt door jou." Ik werd heel stil en was diep geroerd.
Ik heb ook nog een ander hoogbejaard echtpaar bezocht, waarvan de vrouw erg in de put zat,en ook voor hen mocht ik bidden om moed, kracht en vertrouwen. Ook zij gaan niet meer naar een kerk. Na ons gebed bracht de vrouw me stralend naar de deur. Zingend ben ik naar huis gereden, en God gedankt dat ik dit mocht doen. Maar ook dat ik me zo goed voelde die middag.
Inmiddels ligt er nog veel meer (pastoraal werk) op me te wachten. Onvoorstelbare genade......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten