woensdag 30 november 2016

Lekker eten....

Mijn hele leven ben ik al een hele beste eter en fijnproever geweest.En mag daarom dan ook héél graag koken.Maar kijk nooit naar kookprogramma's op de tv, omdat het mij veel te massaal en prestatie gericht is. Omdat ik alleen woon, is het maken van stampotten niet zo'n optie. Want stamppot kook je in grote hoeveelheden, ja toch?

Daarom kook ik deze af en toe voor anderen, waarvan ik denk dat ze het nodig hebben. Ik doe het graag, het is voor mij wat afleiding- en anderen verheugen zich dan in mijn kookkunst - en kan ik gelijk met de (stam)pot mee eten. haha.Maar ik mag ook graag wat buitenlandse recepten uitproberen.

Helaas gaat sinds een paar weken mijn eetlust ineens hard achteruit. Dat is geen gunstig teken.Ik heb me er al die jaren eigenlijk over verbaasd dat het eten zo goed ging, nadat 2/3e gedeelte van mijn maag was weggehaald i.v.m. de kanker.En dat ik het allemaal zo goed kon verdragen.

Ik blijf wel eten koken voor anderen omdat ik dat graag doe. En ik blijf me er ook toe zetten om goed te blijven eten, (zij het met tegenzin)omdat anders mijn lichaam verzwakt, en dat heeft dan ook zijn weerslag op mijn mentale welzijn. En dan te bedenken dat ik mijn hele leven een gevecht moest leveren tegen de kilootjes.

En ondanks dat het nog steeds (redelijk) goed gaat, bemerk ik ook dat in mijn doen en laten de lusteloosheid toeslaat.En dat ik me ook daarin steeds moet aanpakken. Maar vanwege mijn enorme vechtlust geef ik daar maar niet al te vaak aan toe. Want opgeven is nog steeds geen optie!!!!!!

Lezen en verschillende soorten puzzels oplossen doe ik gelukkig nog wel graag. Ik verzin altijd wel wat om de dagen door te komen.

 Gisteren nog een bezoekje afgelegd bij dierbare vrienden, waar ik ook lekkere hutspot voor had gekookt. Ze kunnen wel wat hulp gebruiken, omdat de man ongeneeslijk ziek is.Hij heeft kanker-zijn aorta staat op knappen, en zijn nieren werken nog maar voor 12%. Het is verschrikkelijk om machteloos aan te moeten zien dat een kankergezwel uit zijn neus aan het groeien is.(erg naar om te zien) De jeuk is voor hem vaak ondragelijk, en artsen kunnen niets meer voor hem doen om dit te verlichten, gezien zijn lichamelijke conditie. Soms gaat het tijdens zijn slaap heftig bloeden, omdat hij zich dan ongemerkt ergens tegen aan stoot.Te verschrikkelijk voor woorden.

Met een verdrietig gevoel reed ik naar huis.

En als ik dan later een telefoontje krijg dat hij de hutspot zo lekker vond, dan word ik daar toch wel weer een beetje (blij) van. Naar elkaar omzien is voor mij het grootste gebod op aarde. Mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn, zijn in elk opzicht erg arm.

Laten we daarom wat meer naar elkaar omzien, in de omgeving waar we zijn geplaatst. Ik vind het verschrikkelijk dat sommige mensen in deze tijd ineens weer massaal omzien naar eenzame en dakloze mensen, terwijl ze dat gewoonlijk niet doen.Het hele jaar door zijn er toch eenzame en dakloze mensen? Gelukkig zijn er ook  fijne groepen mensen die daar wel het hele jaar door naar omkijken. En vergeet ook de mantelzorgers en zij die in de zorg of ziekenhuizen werken niet.Ze verdienen in mijn ogen dan ook allemaal een gouden lintje!

Over de franje rondom deze tijd en het kerstgebeuren gaat mijn volgende blog.

donderdag 24 november 2016

Uitgestelde verjaardag.....

Het blijft nog steeds (goed) gaan. Omdat ik mijn verjaardag niet kon vieren omdat ik te ziek was, ga ik dat alsnog doen. Wel in etappes, want teveel drukte kan ik niet aan. Morgenvroeg komt vriendin Susan op de.koffie. In het weekend komt Joke. Daarna opstellen in rijen van vijf graag.haha. Afgelopen week kwam vriendin Riet al een leuk cadeautje brengen in de vorm van een zelfgebreide stola.(opbrengst gaat naar Kika) Heerlijk warm, om die om mijn schouders te doen als ik in bed lig te lezen.Andere vriendin. Joke 2,kwam ook al langs met een boek.Van buurvrouw Fennie kreeg ik een prachtige plant, waar ik even de naam niet van weet.Tel daar de grote lading post bij op, dan voel ik me een bevoorrecht mens, met zoveel warme contacten.

Heerlijk, om dit allemaal weer mee te mogen maken. En wat zijn vrienden belangrijk in momenten van pijn en lijden. Maar ook in momenten van blijdschap en voorspoed. Echte vrienden leer je pas kennen in zware periodes. Degene die afvallen, blijken geen échte vrienden te zijn. Gelukkig ben ik mijn hele leven gezegend geweest met een groot aantal daarvan en ze zijn me dan ook zéér dierbaar.

Ik steek veel tijd en energie in vriendschappen. Als blijkt dat het alleen van mijn kant moet komen, laat ik het contact langzaam verwateren.Als (vermeende) vrienden zomaar wegblijven, zonder een gesprek aan te gaan, vind ik dat erg verdrietig, want openheid en eerlijkheid vind ik erg belangrijk. Eerder zou ik zelf een gesprek met die persoon aangaan, maar daar ben ik van afgestapt, omdat ik daar geen energie meer in wil steken, ook al had ik graag de reden van het verbroken contact graag geweten.Want iedereen weet zo langzamerhand  wel dat ik altijd open sta voor elke vorm van kritiek.

Toon Hermans vertaalt het zo mooi:

Vriend....

je hebt iemand nodig
stil en oprecht
die als het er op aan komt
voor je bidt en voor je vecht
pas als je iemand hebt
die met je lacht en met je grient
dan pas kun je zeggen
'k heb een vriend

zaterdag 19 november 2016

Gods stem verstaan.....

Ik was nog maar een kind toen ik al met God aan het praten was, ondanks dat ik in een ongelovig gezin werd grootgebracht. Af en toe sprak God ook terug. En dat is mijn hele leven verder zo gebleven.

Voor mij is het heel (normaal) dat God tegen me spreekt in de vorm van Zijn woord- Zijn Geest - omstandigheden, gevoel en verstand.Al is dat wel een weg geweest van goed luisteren en stil zijn.Een echt leerproces dus. Maar zo gauw God spreekt, herken ik Zijn stem uit duizenden, en bemerk al heel gauw of het mijn eigen gedachten zijn, of dat het Zijn stem is.En voor mij het duidelijke bewijs dat God écht bestaat!

Sommige mensen vinden dat maar heel raar en zweverig.Maar dat is het zéker niet, want ik ben een vrij nuchter mens.

(het rare is dat vele mensen wel geloven en kijken naar al die afschuwelijke,waarzeggende en misleidende programma's op de tv. Waar ze handen vol geld aan uitgeven, terwijl ze bedonderd worden waar zij bij staan, of liever gezegd, zitten)

In 2009 sprak God heel duidelijk de woorden: "Je zult binnenkort nog niet overlijden, want ik wil je nog voor vele mensen tot een zegen stellen." Deze woorden kwamen vlak nadat ik uitbehandeld was voor kanker. Ik dacht eerst dat  dat het mijn eigen gedachten waren, want ik wilde natuurlijk graag leven!( te lezen in mijn boekje: Leven met God en mét kanker, (2010) Tot drie keer toe heb ik om een bevestiging gevraagd en kreeg deze ook. Daarna is alles precies zo uitgekomen zoals God het gezegd heeft. (te lezen in mijn boekje: Gods droom komt uit.(2015)

Later werd het ook nog een paar keer bevestigd door woorden uit de Psalmen 118: 17 en 18, waar staat: Ik zal niet sterven, maar leven en ik zal de daden des Heren vertellen. De Heer heeft mij zwaar gekastijd,(beproefd) maar aan de dood heeft Hij mij niet overgegeven.
Psalm 9:15 : Gij, die mij opheft uit de poorten des doods, opdat ik verhale al Uw roemrijke daden.
Psalm 16:10: Want Gij hebt mijn ziel niet prijsgegeven aan het dodenrijk, nog laat Gij uw gunstgenoot de groeve zien.
Psalm 30: 4: Here, Gij deed mij opkomen uit het dodenrijk. Gij hebt mij leven gegeven, zodat ik niet in de groeve nederdaalde.

Alhoewel deze losse zinnen misschien niet helemaal in de juiste context staan, hebben ze me toch erg bemoedigd.

Afgelopen donderdagmorgen sprak God opnieuw.

Ik lag de hele week al doodziek in bed, en dacht werkelijk dat dit het begin van het einde zou zijn.(voor de zoveelste keer in de afgelopen jaren) En ik had daar vrede mee, ook al wordt mijn geloof daardoor wel voortdurend op de proef gesteld.Ik leef graag, maar af en toe kan het lijden zo zwaar zijn, dat ik ernaar verlang om naar Het Vaderhuis te gaan.De plaats waar ik God zal ontmoeten,die ik heb leren kennen door Zijn Zoon Jezus Christus, maar ook de plaats waar al mijn lijden dan voorbij zal zijn.

Ik wilde graag opstaan, maar dat lukte niet. Ineens sprak God: "Ga je bed uit en zalf je met olie",  (beschreven in Jacobus 5: 14-15) (later moest ik denken aan het gedeelte uit de Bijbel, waarin Jezus tegen een zieke man zegt: "sta op en wandel," (Math: 9:5) Heel af en toe zalf  ik mijzelf met olie, (uit Israël) maar alleen als God het zegt. Omdat ik geen lid meer ben van een kerk kan ik dus geen oudsten roepen, zoals de Bijbel dat voorschrijft. Maar schijnbaar kan het zo ook, want er gebeuren altijd geweldige dingen na die tijd.

Ik strompelde uit bed,omdat ik  God wilde gehoorzamen, ook al stond ik te trillen op mijn benen van zwakte.Ik heb eerst het gedeelte uit Jacobus 5 gelezen, mijn zonden beleden, en mij daarna gezalfd met olie  in de naam van de Vader-Zoon en de Heilige Geest.(soms vier ik daarbij ook nog wel eens het avondmaal in de vorm van brood en wijn, maar dat deed ik deze keer niet)

Terstond vertrok zich het wonder. God genas mij niet van mijn kanker, maar ik voelde de kracht en liefde van Zijn aanwezigheid op een wonderbare wijze.En kon ik (alles) weer doen wat ik normaal deed. Wat een ONVOORSTELBARE GENADE! Ik kon God alleen maar danken en moest huilen van dankbaarheid! Ik ben zeker niet genezen van mijn kanker, alhoewel ik geloof in de genezende kracht van het gebed.Vele klachten zijn gebleven, maar ik ben er zo langzamerhand wel van overtuigd geraakt dat God mijn ziekte gebruikt om te mogen getuigen van Hem!

Want regelmatig heb ik wel eens de vraag gesteld: "Ja, maar God, als U mij nou gezond maakt, dan kan ik toch nog veel meer voor U doen?" Dan kreeg ik steeds als antwoord: LAAT MIJN GENADE JOUW GENOEG ZIJN. Dat is Zijn uitspraak en daar moet ik het mee doen. (om het met de wereldse termen van de rijdende rechter te zeggen)

En wat (kerk)mensen, predikanten of theologen hier van vinden of denken, raakt me niet zo.Ik moet God meer gehoorzamen dan de mensen.Dit is gewoon niet uit te leggen, want ik begrijp het soms zelf ook allemaal niet, laat staan een ander. Wat wel uit te leggen valt is dit: Ik wil alleen maar God volgen en Hem gehoorzamen.Ik hoef geen antwoord op mijn waarom vragen, want die geeft Hij meestal niet.Gewoon op Hem blijven vertrouwen is voor mij het antwoord, ook al is en blijft dat soms erg zwaar.

Hoe het verder gaat weet ik niet, maar daar maak ik me ook niet zo druk over. Ik leef per dag en zie morgen wel weer! Carpe Diem! (deze woorden stonden op een prachtige sleutelhanger, die me werd toegestuurd op mijn verjaardag)Ik heb zelfs alweer even in mijn autootje rond kunnen tuffen......Onvoorstelbaar, want daar zag het zeker niet naar uit.

In zware tijden is het fijn dat mensen er voor me willen zijn. Drie dierbare vriendinnen deden de afgelopen week mijn boodschappen, want niemand kon vermoeden dat ik daar later zelf weer toe in staat zou zijn. (dankjewel dames!)

Maak u dan niet bezorgd tegen de dag van morgen, want de dag van morgen zal zijn eigen zorgen hebben.
Matteüs 6 vers 34.




Nog meer humor...

Vorige week plaatste het Nederlands Dagblad een stukje van mij onder de noemer: "Ik & mijn huis"
Met mensen die deze krant niet kennen of lezen, wil ik het stukje graag delen.

Warme Douche:

Ik werd in een autoshop zo keurig  geholpen door een jonge knul, dat ik hem een complimentje gaf met de woorden: "Jij krijgt van mij de warme douche." Schijnbaar had hij nog nooit van het programma Radar gehoord, waarin een warme of koude douche wordt uitgedeeld.Keihard riep hij door de winkel naar zijn collega's: "Deze mevrouw wil met mij onder de warme douche!"

Mijn hele leven al maak ik van deze rare, maar leuke dingen mee.Ik kijk daar dan ook niet meer van op. Gelukkig heeft God mij gezegend met een groot gevoel voor humor, die juist in momenten van pijn en lijden soms erg goed uitkomen.

Humor is zo'n groot goed in het leven. Maar het lijkt wel of de lach van vele gezichten van mensen is verdwenen, want ik kom ze tegen of zie ze lopen: mensen met afgezakte schouders en ontevreden gezichten.

Ik vind ondanks alles, de slappe lach krijgen nog steeds heerlijk. En als er momenten zijn dat er niet zoveel te lachen valt, probeer ik dan maar te glimlachen. Want Jan Sjagerijn  komt  mijn deur zéker niet binnen!


donderdag 17 november 2016

Lichte herstel...

Vandaag bemerk ik een lichte herstel. Heerlijk, om niet de hele dag meer in bed te hoeven doorbrengen. Even wat kleine dingen doen, die normaal heel gewoon zijn. Omdat mijn gevoel voor humor ondanks alles nog steeds functioneert even het volgende:

Ik zag al geruime tijd dat mijn diepvrieskistje nodig ontdooid moest worden.

 Veel zin had ik er niet in,maar heb toch maar de bevroren spullen in een bak gelegd en de stekker eruit getrokken.Ik had er wat bakjes met kokend water ingezet, zodat het smeltproces wat sneller zou gaan.
 Maar dat ging me niet snel genoeg, want de ingevroren spullen moesten er immers zo snel mogelijk weer in.

Ik kwam toen op het  lumineus idee om mijn haarföhn er met volle sterkte op te zetten. Daar zat ik dus op een stoel, met mijn föhn in de hand te blazen.(ik moest er wel om denken dat deze niet nat werd werd natuurlijk). In zeer korte tijd was alles ontdooid en vielen de brokken ijs naar beneden.En in een mum van tijd was alles schoon.

Inwendig moest ik hier erg om lachen, want zie in gedachten maar eens een doodziek iemand zitten met een föhn in de hand.......om bovengenoemde reden. Voor mij is dat echte humor, hoe beroerd ik me ook voelde.






dinsdag 15 november 2016

Erg ziek....

Omdat het de laatste tijd al niet zo goed ging, zou ik gisteren mijn verjaardag in zeer kleine kring vieren. Helaas lukte dat ook niet. Maar de enorme lading post en mailtjes heeft me goed gedaan, en ook de ingesproken berichten op de telefoon. HARTELIJK DANK DAARVOOR !!!!!Mijn verjaardag in bed doorgebracht en ik lig nog steeds in bed. Af en toe kom ik er even uit om wat te eten.

Toch ervaar ik een enorme rust-vrede en blijdschap  die alleen maar God kan geven. Wilt u voor mij (blijven) bidden? Want ik weet niet welke kant het op gaat.

Shalom

Frea

donderdag 10 november 2016

Het blijft kwakkelen.

Soms zijn er dagen die ik omarm maar de meeste niet, wat mijn ziekte betreft. Omdat ik er niet ziek uitzie en vrolijk overkom, denken mensen dat het goed met me gaat. Helaas is dat niet zo. Ik omarm elke dag wel op een andere manier, en mensen die mijn blog lezen merken dat ook wel.Want ondanks alles kan ik nog van heel veel mooie dingen genieten.

Gisteren had ik een redelijke goede dag, en was ik gelukkig in staat om een lezing bij te wonen van mijn dierbare vriendin Thea Westerbeek. Zij sprak op de Christenvrouw. Helaas ging het geplande etentje bij mij thuis niet door, vanwege familieomstandigheden van Thea. Maar elkaar even zien, een kort praatje maken en even knuffelen was ook goed. Ik kreeg van haar boek van Reinier van de Berg over het weer. Ik heb niet zoveel met het weer, maar de plaatjes zijn prachtig!

s Middags viel er opnieuw een boek op mijn deurmat. Alvast voor mijn verjaardag van a.s.maandag, van mijn dierbare vrienden Gerrit en Tjitske Sikkema. ( El Shaddai door Eva Wongsosemito)En dan merk ik maar eens weer hoe kostbaar al mijn dierbare contacten en vrienden zijn. En er komen ook nog steed s nieuwe mensen bij. Wiepie is er één van.We hebben een waardevol contact via de mail. Ik ben blij met haar.

p.s Inmiddels heb ik het boek El Shaddai ( de God die alles kan) uitgelezen. (13 nov.) Het is een prachtig boek. De schrijfster, die niet gelovig is opgevoed, werd op een geweldige manier door God aangeraakt en gebruikt in Zijn Koninkrijk. Haar  Godsvertrouwen speelt daar een enorme rol in. Voor mij waren vele dingen in het boek herkenbaar. Er waren veel overeenkomsten.

Naarmate ik langer ziek ben, haken er ook wat (vrienden) af en laten niets meer van zich horen. Erg verdrietig, maar wel waar. Toch blijf ik daar niet lang in hangen, want dat is verspilde energie.

Het is heerlijk om dingen met elkaar te kunnen delen. Op mijn blog doe ik dat maar gedeeltelijk, want
ik voel ook niet zo de behoefte om steeds mijn klachten op mijn blog te zetten, want dan kan ik elke dag wel gaan zitten (zeuren) Af en toe maak ik een uitzondering, omdat ik dat beloofd heb aan mensen.

Omdat ik steeds meer pijn op andere plaatsen in mijn lichaam krijg, heb ik af en toe het vermoeden dat de kanker zich aan het uitzaaien is.(maar ik kan er naast zitten) Om daar zekerheid over te krijgen zou ik via de huisarts een scan-onderzoek moeten aanvragen. Maar daar schiet ik niet zoveel mee op. Want de tumor die er al  zit, en voor mijn gevoel ook weer aan het groeien is,veroorzaakt veel pijn. Deze zit toch al op een onbereikbare plaats,en begint steeds meer tegen mijn linker nier aan te drukken.

Daarbij komt nog dat ik erg veel last heb van claustrofobie. Het maken van een scan was in het verleden een drama voor me.(voor mijn behandelde artsen ook) En waarom zou ik mezelf deze ellende opnieuw aan doen?

Ik vier mijn verjaardag in een hele kleine kring, ook al zou het misschien wel eens de laatste kunnen zijn. (maar bij mij weet je het maar nooit, want dat dacht ik 7 jaar geleden ook al ha.ha) Maar ik zie op tegen al die drukte, want mijn verjaardag is elk jaar weer een ware invasie van heel veel lieve mensen.

MAAR IK BLIJF HOE DAN OOK, ELKE DAG HET LEVEN VIEREN!




zaterdag 5 november 2016

Zang en muziek...

Voor zover ik me kan herinneren was ik daar als kind al dol op!Ik had dan ook al heel vroeg een gitaar, maar een echte ster ben ik daarin nooit geworden.Wel heb ik vele jaren meegezongen in koren en gospelgroepen. Dat ik vanwege mijn gezondheid niet meer in een koor mee kon zingen, heeft er dan ook diep in gehakt.

In de loop der jaren is mijn smaak voor muziek wel heel erg veranderd. Met pop en nederlandstalige muziek heb niet zoveel  meer.(uitzonderingen daargelaten)Ook is mijn smaak voor christelijke muziek  veranderd. Praismuziek verdwijnt meer en meer naar de achtergrond,omdat ik liever naar Engelstalige Hymns luister en naar Bill en Gloria Gaither. Naar de zanggroep Sela luister ik ook graag. (vooral het lied: Ik zal er zijn) Elly en Rikkert Zuiderveld maken en zingen ook nederlandstalige luisterliedjes. Liedjes met een boodschap!Overdag luister ik regelmatig naar de klassieke zender op de achtergrond. Van deze muziek ben ik steeds meer gaan houden.


Toen ik de klassieke muziek ontdekte,was ik helemaal verkocht.Ondanks mijn liefde voor dit genre, ben ik zeker geen échte kenner geworden. Ik heb me er nooit zo in verdiept, want er waren zoveel andere dingen om je in te verdiepen. (dacht ik toen)

Maar vanmiddag deed ik een ontdekking, waarbij ik heel even dacht: "had ik dan misschien toch niet?........ "

's Middag moet ik altijd een paar uur rusten en  slapen om de dag zo goed mogelijk door te komen. Meestal kijk ik dan nog even op teletekst om te kijken wat er in de wereld gebeurt, en val dan meestal heerlijk in slaap.En heel af en toe zap ik nog wel eens.

Daarom kwam er  vanmiddag van slapen niet zoveel, want ik kwam terecht in een groot concertgebouw, via de prachtige klassieke zender Brava, waar net de opera Nabucco van Giuseppe Verdi was begonnen.Een schitterend orkest,solisten en een heel groot koor brachten deze opera op een voortreffelijke wijze ten gehore. Gauw mijn koptelefoon opgezet om in stereo te kunnen luisteren. En ik heb zó intens genoten!Van slapen kwam na die tijd niet zoveel, want het was zo onvoorstelbaar mooi, dat ik met mijn emoties aan het plafond zat.

Af en toe herkende ik muziekstukken, waar ik ook CD's van heb. Omdat ik er niet zoveel verstand van heb, wist ik niet dat deze opera gebaseerd is op de Bijbelboeken van Jeremia en Daniël. Noem het naïef, maar het zij zo.

En er kwam ook het gedeelte van Wings of Gold er in voor. Dit heb ik samen nog met A.heb beluisterd, een paar weken voor zijn dood. (zie een paar blogs eerder) Omdat  er ondertiteling was, begreep ik nu pas echt goed,  naar welke woorden we samen hadden geluisterd.




Evangelisch Werkverband...

Ik ontving de laatste nieuwsbrief  van het Evangelisch Werk. Een organisatie die ik al jaren nauwlettend volg om hun openheid en eerlijkheid, ten opzichte van hun streven naar verbeteringen en eenheid in de kerken.

Met bewogenheid en liefde proberen deze mensen  goed te luisteren naar elkaar, zonder hun eigen mening op te dringen, maar ze ook luisteren naar hen die hun koers in hun eigen kerk niet willen of kunnen veranderen, om wat voor reden dan ook.

In september j.l was er een conferentie die veel tongen los maakte. Het was aandoenlijk om in de nieuwsbrief te lezen hoe 350 protestante en 300 evangelische christenen elkaar vonden in de ene Naam van Christus.Ze zochten in alle oprechtheid niet naar hun gelijk maar naar de vraag, hoe ze als kerken in eenheid kunnen leven door de kracht van Gods Geest.

Er zijn daar geweldige dingen dingen gebeurd. Vele mensen kwamen tot vernieuwing - genezing en bevrijding, en zelfs tot bekering. Er heerste een sfeer van rust en vrede. Zo kan het dus ook. Starre mensen en kerken hou je altijd over, maar God gaat desondanks Zijn plan volvoeren op weg naar de eindtijd.

Haast iedereen was ervan overtuigd dat de werking en de kracht van de Heilige Geest één van de belangrijkste dingen is, die dit tot stand kan brengen. Als predikanten en kerkleden zich hier niet voor open stellen, is het een (verloren) zaak, hoe goed bedoeld ze zich ook inzetten voor hun kerk of gemeente.

Er kwamen later berichtjes binnen binnen van kerkleden die vroegen wat ze met hun dominee's  hadden gedaan op de conferentie, want deze waren ineens vol vuur en veel vrijmoediger dan anders. Ja, zo werkt Gods Geest......

Ik zou er nog veel meer over kunnen vertellen, maar dat zou te ver voeren. Op Youtube staat een filmpje waarin een indruk gegeven wordt van deze conferentie onder de noemer: thereismore.nl

donderdag 3 november 2016

Er is altijd hoop!

Naast alle nare berichten in kranten en op de tv, zijn er ook veel hoopvolle berichten. Zo kreeg ik twee prachtige berichten op Twitter:

Het eerst betrof een filmpje van een klein meisje op de arm van een hulpverlener, die gered is uit de handen van Isis. Ze vertelt zelf hoe blij ze is. In het andere bericht vertelt Els Dijk, (directeur van de Evangelische Hogeschool) dat een studente onder tranen vertelde dat ze God had leren kennen, nadat ze Hem nog één kans had gegeven om te bewijzen dat Hij bestond.

Sinds kort heb ik een programma ontdekt op de tv, waar ik helemaal blij van wordt. (RTL Z Secret millionaire) Het gaat over miljonairs die undercover mensen en organisaties opzoeken, die zich belangeloos inzetten voor hun medemens.En dat met heel veel liefde en bewogenheid doen.Vaak hebben ze geen geld voor hun projecten, maar gaan toch stug door. Aan het eind van het programma maakt de miljonair zich bekend en vertelt hij of zij, wie ze werkelijk zijn. En geven dan een groot geldbedrag aan deze mensen, die daardoor hun doelen nu beter kunnen voortzetten. Door geldgebrek konden ze soms niet verder.

De reacties zijn soms hartverscheurend. De blijdschap en de dankbaarheid op de gezichten van deze mensen is met geen woord weer te geven. De stoerste kerels moeten soms huilen, en ik huil regelmatig met ze mee omdat het me zo diep raakt.Rijke en arme mensen vallen in elkaars armen, en waar het verschil dan even tussen hen wegvalt omdat mensen elkaars hart vinden. Het programma doet me denken aan 1 Cor. 13 uit de Bijbel, wat over de liefde gaat.

De andere kant is, dat de miljonairs anders naar huis gaan dan ze zijn gekomen. Dan gaan ze beseffen wat het betekent om je belangeloos in te zetten voor je medemens. Maar ook dat ze ontdekken hoe betrekkelijk hun eigen rijkdom is, en inzien hoe leeg hun eigen leven soms is, en dat ze hun gezinnen hebben verwaarloosd door hun hebzucht naar roem en geld. Vaak besluiten ze om hun leven drastisch om te gooien.

Dit programma is één van de weinige mooie Parels van de commerciële zenders op de tv, tussen al die bakken met immorele vuilnis die ze dagelijks de huiskamers in strooien.Waar geld, glamour, glitter en vermeende roem de boventoon voert.En waar de meeste films alleen maar bestaan uit moord en doodslag.

Gelukkig zijn er nog heel veel mensen die zich in willen zetten voor hun medemens, zonder enig winstbejag.En daar gaat het om in het leven.Je hoeft geen miljonair te zijn om een ander blij te maken.

Als mijn gezondheid het toelaat, probeer ik eens per week een bosje bloemen weg te geven in het winkelcentrum aan een wildvreemde. De reacties zijn ontroerend mooi en erg positief.Er ontstaan vaak fijne gesprekken. En het kost maar zo weinig moeite. De wereld een beetje mooier maken begint altijd bij jezelf.