Het gaat goed....

Ondanks de momenten van pijn en vermoeidheid, gaat het onvoorstelbaar (goed) Daar geniet ik dan intens van! Ik kan er nooit helemaal goed achter komen of dat nu van de Glivec (waar ik even weer mee gestopt ben)of van God komt. Want Hij geeft immers ook deze  middelen.

Waar ik wel voor moet waken is, dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem, want die neiging heb ik wel....
Maar wat is het dan heerlijk om te fietsen, en dan de zon en de wind te voelen. Mijn dankbaarheid kent dan geen grenzen naar God toe.Soms zou ik dan wel eens heel hard over de straat willen schreeuwen: 'MENSEN IK LEEF!IK LEEF!!!!!

Maar ik ben bang dat mensen dan 112 gaan bellen.Daarom ga ik dan maar in stilte zingen om mij te uiten, en groet ik iedereen die ik tegen kom. Soms mompelen mensen wat terug, of kijken verstoord op en zeggen niets terug, omdat ze mij niet kennen. Maar dat kan me helemaal niks schelen. Onze vriendelijkheid moet toch bij alle mensen bekend zijn? (zegt mijn Bijbel)

Ik las in een tijdschrift dat iemand een bosje bloemen weggaf aan een wildvreemde, als ze voor zichzelf  ook bloemen kocht. Ik ben zeker van plan om dat ook te gaan doen.Daar is wel wat lef voor nodig, maar ik denk dat ik dat wel in huis heb.......