Soms moet je gesprekken voeren die erg verdrietig en heftig zijn. Dat deed zich gisteren voor toen ik iemand bezocht die niet lang meer te leven heeft.
Hij leek nog kerngezond toen ik ziek werd, en nu ziet er het naar uit dat hij nog voor mij zal overlijden. Ik kende hem en zijn vrouw nog maar een paar jaar en het zijn fijne en integere mensen.
Ik kreeg van hem regelmatig een stapel Elseviers om te lezen. Gisteren kreeg ik de laatste paar, want hij heeft het blad opgezegd. En dan zitten daar twee mensen tegenover elkaar. Allebei ongeneeslijk ziek. (A... is nog maar 62 jaar)
De een gelooft in God en de ander haalt zijn kracht ergens anders vandaan. Met wederzijds respect hebben we naar elkaar geluisterd. Op de achtergrond hoorde ik heel zacht de klassieke muziekzender aan staan. Ineens hoorde ik een prachtig stuk van Verdi: Wings Of Gold.
"Zal ik hem wat harder zetten?"vroeg A.... Ja graag, dan kan jij even op adem komen. (hij hapte af en toe naar lucht) Hij zette de radio op volle sterkte en daar kwamen mijn tranen, want die waren niet meer tegen te houden bij dit prachtig stukje muziek.
A... had de kerk en het geloof vaarwel gezegd. Maar de moed, kracht en rust die hij uitstraalde ontroerde me.Hij was dan ook helemaal niet bang voor de dood. Heel voorzichtig en onder tranen heb ik hem verteld dat ik hoopte hem terug te zien in de hemel. Maar dat laat ik aan zijn keuze en aan God over.
Nog een laatste knuffel en daarna heel verdrietig naar huis gefietst. Heer, ontferm U over A....en zijn dierbaren.
Ik hoop dat mijn zelfgemaakte pruimenjam hem toch nog een beetje smaakt..
Er is altijd hoop!
BeantwoordenVerwijderen