donderdag 23 maart 2017

Wel of niet aan de morfine-pleisters?

Omdat de pijn af en toe niet meer te harden was (is),heb ik een gesprek met de huisarts gehad. Omdat de pijn op meerdere plaatsen zich manifesteert, zou het kunnen dat de kanker zich aan het uitzaaien is. Mijn huisarts Karin en ik hebben het er wel over gehad om een scan te laten maken, maar ik schiet er maar zo heel weinig mee op. Want of ik nu wel of niet weet dat de tumor is gegroeid en eventueel is uitgezaaid, de kanker is toch niet meer te behandelen.Dat betekent zeker niet dat ik mijn kop in het zand steek.

Maar waarom zou ik dan in een scan gaan, waarvoor ik vanwege mijn claustrofobie een enorme angst heb. Eerder kreeg ik nog wel eens een roesje voor een scan, maar dat dat wordt niet meer gedaan, vanwege bijkomende risico's.

Daarom hebben we afgesproken om eerst de pijnbestrijding aan te pakken d.m.v. morfine-pleisters.
Daar werden we het over eens. Maar nu ik er een nachtje over heb geslapen, zie ik daar toch maar van af. De reden is dat ik er weer twee nieuwe soorten medicijnen bijkreeg om de bijwerkingen van deze pleisters tegen te gaan.

Ik reageer vaak heel naar op nieuwe medicijnen, en gebruik ze daarom ook maar heel minimaal. En ik wil  al die chemische (troep) liever niet in mijn lichaam. Ik denk dat ik nog steeds leef,omdat ik mijn eigen weg heb gevolgd in mijn ziek-zijn en het gebruik van medicijnen.Maar bovenal door de wonderlijke genade van God.Een combinatie van beide......

Omdat Karin niet de hele week in de praktijk werkt, moet ik haar volgende week nog bellen over mijn besluit. Hopelijk leest ze deze blog niet voor die tijd, want ik wil niets achter haar rug om doen, want we hebben een uitstekend contact met elkaar. Ik heb in haar een fantastische huisarts gevonden.Ook al kom ik maar heel zelden meer bij haar.

Een heel verschil met de drie huisartsen die mij jarenlang lieten tobben met mijn klachten - me niet serieus namen- waardoor er tot drie keer toe kanker over het hoofd is gezien. (3 soorten wel te verstaan)Waardoor ik lange tijd onnodig heb moeten lijden, en de laatste tumor daardoor kon uitgroeien naar een lengte van 11 cm. Misschien had ik gered kunnen worden als ik direct serieus was genomen.Gelukkig kan ik zonder rancune naar deze huisartsen kijken, doordat ik ze het met Gods hulp kon vergeven, want ik wil in geen geval in bitterheid leven

Om de pijn toch aan te kunnen heb besloten om de OxyContin (morfinepillen) te verhogen. Dan kunnen de pleisters later altijd nog.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten