Het zijn de kleine dingen die het doen.....

Vaak weten we niet van elkaar waar we mee bezig zijn, en dat hoeft ook niet.Maar laatst las ik iets in een tijdschrift, wat me aansprak en graag wil delen.

Een paar jonge meiden hadden bedacht om wekelijks een bosje bloemen aan te bieden aan een willekeurige voorbijganger in het centrum van hun stad. Ze wilden met dit gebaar de wereld een beetje mooier maken.Dat sprak me gelijk aan, en ben daar sinds een half jaar geleden gelijk mee begonnen.Ook al was daar wel wat lef en moed voor nodig, vooral de eerste keer.....

Elke maandag of dinsdag koop ik (als mijn gezondheid het toelaat) bij Appie H. een bosje roosjes, en geef deze dan aan iemand, waarvan ik denk dat die persoon het nodig heeft. En het is zo onvoorstelbaar mooi om te doen! Ik stop mijn visitekaartje er wel bij in, voor het geval dat....

Dan zie en hoor ik het volgende:

Verbaasde mensen...
Blije mensen...
Verdrietige mensen...
Huilende mensen...
Wantrouwende mensen...
Sombere mensen...
Schrijnende levensverhalen...

Een kleine greep uit de vele reacties.....

Waarom doet u dit?
Wat lief van u.
Mag ik u een knuffel geven?
Ik krijg nooit bloemen, dank u wel!
U moest eens weten hoe ik dit nou net nodig had.
Ik zal ze een heel mooi plaatsje geven.
Ik ben net op weg naar mijn moeder, mag ik ze aan haar geven?
Oude man: "wat zal mijn meissie daar blij mee zijn."
Ik ben zo blij, dat ik ervan moet huilen.
Welk geloof zit erachter?
Afwijzing: "Ik hou niet van deze bloemen, en daarom wil ik ze niet." (1 keer voorgekomen)
Mevrouw u ben van boven gezonden, want ik heb zoveel verdriet achter de rug.
Via de mail: Nagenietend van uw spontane bloemengroet nogmaals hartelijk dank daarvoor.

Deze (baan) is me op het lijf geschreven. En word er heel erg blij van.Maar soms ga ik ook wel eens jankend naar huis, vanwege alle schrijnende verhalen.