Vanmorgen zag en hoorde ik in de bieb, dat er een mevrouw bezig was om een asielzoeker de Nederlandse taal bij te brengen. Dat beeld ontroerde me. Ik hoorde dat het erg moeizaam ging.
Ineens kreeg ik het op mijn hart om deze mevrouw daarvoor een complimentje te geven. Ik heb nog wat geaarzeld, want ik wilde haar les niet zomaar onderbreken. Toch heb ik mijn hart gevolgd, en het haar gezegd. Ze was er enorm blij mee. Tevens heb ik de asielzoeker van harte welkom geheten in ons land. Helaas, begreep hij (nog) niet wat ik zei. De mevrouw probeerde dat aan hem uit te leggen, middels wat gebaren.
Ze zei dat hij nog maar heel weinig Nederlandse woorden kende. Toch hoop ik dat mijn gebaar, hem toch een heel klein stukje hoop heeft gegeven.
Uit de woorden van de mevrouw begreep ik dat de jongeman heel veel ellende achter de rug had, en zij niet graag in zijn schoenen wilde staan.
Daarom is het voor mij dan ook onvoorstelbaar, dat mensen zich soms zo denigrerend over die buitenlanders uit kunnen laten.Natuurlijk hoeven we niet alles te accepteren op dit gebied.Ik ben nuchter genoeg om te beseffen dat niet iedere vluchteling naar ons land komt met zuivere motieven. Maar deze groep is zo klein, dat we ze niet over één kam mogen scheren met al die mensen, die oprecht op zoek zijn naar een stukje veiligheid. Laten we voor de vluchtelingen blijven bidden.
En daarom was ik vanmorgen zo blij met deze fantastische vrouw, die een stukje naastenliefde liet zien aan deze jonge man, die nog een lange weg heeft te gaan.
Heer, ontferm U over hem en zijn dierbaren. Maar ook over alle andere vluchtelingen in ons land ,en over de hele wereld.Ontferm U over alle mensen die proberen op welke manier dan ook, hulp willen verlenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten