Toon Hermans

Ik heb alle boeken en gedichtenbundels van Toon Hermans gelezen. Ook om zijn conferences kan ik nog steeds hartelijk lachen. Ik heb hem een keer live gezien en dat was fantastisch. Hij leeft al jaren niet meer, maar wat hij heeft achtergelaten is voor mij van grote waarde.

Hij schreef ook twee gebedenbundels, van voor en ná het overlijden van zijn geliefde vrouw Rietje.
Het verschil is heel duidelijk merkbaar.Voor mij zijn het zeer kostbare boekjes.

Ik kan me nog heel goed een voorval herinneren, wat te maken heeft met één van deze deze gebedenbundels. Ik lag voor de zoveelste keer  weer eens in het ziekenhuis. Ik had mijn Bijbel en een gebedenbundel van Toon meegenomen. Het Bijbellezen lukte niet erg, maar af en toe een gebed lezen uit het boekje van Toon ging wel, al stelde dat ook niet veel voor.

Ik kreeg twee oudsten van de gemeente op bezoek, met de Bijbel onder hun arm. Ik had op dat moment even helemaal geen zin in goedbedoelde teksten of vrome woorden. Op hun vraag of ze een stukje uit de  mochten Bijbel mochten lezen, beantwoorde ik dan ook met:  liever even niet.

Dat viel helemaal verkeerd. En al helemaal ,toen ik zei dat ik af en toe uit het gebedenboekje van Toon las.Ze keken of ze water zagen branden. Met een minderwaardige blik zei één van de oudsten: "zulke boeken lezen wij soorten mensen niet." Toe ze weg waren dacht ik: het zou helemaal niet verkeerd zijn, om toch eens een boek of gedichtenbundel van Toon te lezen. Konden ze nog veel van leren.haha.

Vanaf dat moment kwamen er ook geen mensen van de gemeente meer op bezoek, want ze hadden rondverteld dat ik geen bezoek op prijs stelde. Heel verdrietig, maar ook  erg naïef, want ze legden mijn afwijzing over het Bijbellezen, wel helemaal verkeerd uit.

Dit voorval is meer dan 25 jaar geleden, maar is me altijd bijgebleven.

Ondeugend en humoristisch als ik ben,  heb ik ze toch het volgend gedichtje van Toon voorgelezen:

Heer, als ik geen woorden weet om tegen U te zeggen, hoor dan in mijn zwijgen mijn verlangen naar U.
Help mij om dit verlangen ooit uit te drukken in wat ik bid maar ook in wat ik doe.

Verbijsterd en beledigd verlieten de broeders al heel snel mijn ziekenkamer. En hoe ziek  ik toen ook was, van binnen moest ik er erg om lachen. Toon zou hetzelfde hebben gedaan.....