Mijn hele leven ben ik al een hele beste eter en fijnproever geweest.En mag daarom dan ook héél graag koken.Maar kijk nooit naar kookprogramma's op de tv, omdat het mij veel te massaal en prestatie gericht is. Omdat ik alleen woon, is het maken van stampotten niet zo'n optie. Want stamppot kook je in grote hoeveelheden, ja toch?
Daarom kook ik deze af en toe voor anderen, waarvan ik denk dat ze het nodig hebben. Ik doe het graag, het is voor mij wat afleiding- en anderen verheugen zich dan in mijn kookkunst - en kan ik gelijk met de (stam)pot mee eten. haha.Maar ik mag ook graag wat buitenlandse recepten uitproberen.
Helaas gaat sinds een paar weken mijn eetlust ineens hard achteruit. Dat is geen gunstig teken.Ik heb me er al die jaren eigenlijk over verbaasd dat het eten zo goed ging, nadat 2/3e gedeelte van mijn maag was weggehaald i.v.m. de kanker.En dat ik het allemaal zo goed kon verdragen.
Ik blijf wel eten koken voor anderen omdat ik dat graag doe. En ik blijf me er ook toe zetten om goed te blijven eten, (zij het met tegenzin)omdat anders mijn lichaam verzwakt, en dat heeft dan ook zijn weerslag op mijn mentale welzijn. En dan te bedenken dat ik mijn hele leven een gevecht moest leveren tegen de kilootjes.
En ondanks dat het nog steeds (redelijk) goed gaat, bemerk ik ook dat in mijn doen en laten de lusteloosheid toeslaat.En dat ik me ook daarin steeds moet aanpakken. Maar vanwege mijn enorme vechtlust geef ik daar maar niet al te vaak aan toe. Want opgeven is nog steeds geen optie!!!!!!
Lezen en verschillende soorten puzzels oplossen doe ik gelukkig nog wel graag. Ik verzin altijd wel wat om de dagen door te komen.
Gisteren nog een bezoekje afgelegd bij dierbare vrienden, waar ik ook lekkere hutspot voor had gekookt. Ze kunnen wel wat hulp gebruiken, omdat de man ongeneeslijk ziek is.Hij heeft kanker-zijn aorta staat op knappen, en zijn nieren werken nog maar voor 12%. Het is verschrikkelijk om machteloos aan te moeten zien dat een kankergezwel uit zijn neus aan het groeien is.(erg naar om te zien) De jeuk is voor hem vaak ondragelijk, en artsen kunnen niets meer voor hem doen om dit te verlichten, gezien zijn lichamelijke conditie. Soms gaat het tijdens zijn slaap heftig bloeden, omdat hij zich dan ongemerkt ergens tegen aan stoot.Te verschrikkelijk voor woorden.
Met een verdrietig gevoel reed ik naar huis.
En als ik dan later een telefoontje krijg dat hij de hutspot zo lekker vond, dan word ik daar toch wel weer een beetje (blij) van. Naar elkaar omzien is voor mij het grootste gebod op aarde. Mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn, zijn in elk opzicht erg arm.
Laten we daarom wat meer naar elkaar omzien, in de omgeving waar we zijn geplaatst. Ik vind het verschrikkelijk dat sommige mensen in deze tijd ineens weer massaal omzien naar eenzame en dakloze mensen, terwijl ze dat gewoonlijk niet doen.Het hele jaar door zijn er toch eenzame en dakloze mensen? Gelukkig zijn er ook fijne groepen mensen die daar wel het hele jaar door naar omkijken. En vergeet ook de mantelzorgers en zij die in de zorg of ziekenhuizen werken niet.Ze verdienen in mijn ogen dan ook allemaal een gouden lintje!
Over de franje rondom deze tijd en het kerstgebeuren gaat mijn volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten