Na een paar fantastische weken, waarvan ik zo intens heb genoten, begint de kanker opnieuw zijn tol te eisen. Dinsdagavond voelde ik me fit genoeg om nog een eindje te fietsen met dit prachtige weer.
Diezelfde nacht werd ik doodziek wakker. Het is soms onbegrijpelijk hoe snel mijn lichaam zo kan veranderen. Ik had die dag daarvoor gelukkig al boodschappen gedaan, en een grote stapel boeken uit de bieb gehaald. Juist ook omdat het zulk mooi weer is, had ik me zo verheugd op het lezen achter in mijn tuintje.
Vermoeidheid en pijnklachten had ik al, maar als ik me dan ook nog zo intens ziek voel, geeft dat af en toe een gevoel van machteloosheid. Gelukkig blijf ik daar niet lang in hangen, want dit gaat al jaren zo.Toch is en blijft het een gevecht. Dat ook mijn eetlust minder wordt is een slecht teken, want ondanks alles, smaakte me het eten altijd heerlijk. Toch heb ik me voorgenomen om goed te blijven eten, (zin of geen zin)want anders verzwakt mijn lichaam. Ook wil ik zo lang mogelijk blijven bewegen (fietsen)als het kan. Twee heel belangrijke dingen voor een ziek lichaam, om je weerstand op peil te houden.
De volgende dag ben ik toch maar weer met de Glivec en morfine begonnen. De bijwerkingen zijn erg naar. (o.a. de misselijkheid) Maar hoe naar de middelen ook zijn, het werkt (gedeeltelijk)wel. Ook al kan ik momenteel niet zo veel, ik kan toch heerlijk buiten zitten lezen. En daar ben ik al erg blij mee.
Binnenkort ga ik weer een scan aanvragen, maar momenteel heb ik daar even nog geen zin in. Ik wil even niet weten wat die tumor aan het doen is.
Toch geniet ik ook nu weer van elke nieuwe dag! Niet kijken naar wat niet kan, maar wat wél kan! Ik leef al zoveel jaar in genadetijd, terwijl er zoveel mensen om me heen overlijden aan kanker. Dus blijft de dankbaarheid overheersen!
CARPE DIEM!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten