Gisteravond was er een documentaire op de tv over het van het werk van de Levenseindekliniek. Zij helpen mensen om vrijwillig uit het leven te stappen als het leven en lijden ondragelijk wordt. Het meest schokkende vond ik de beelden van een demente vrouw, die voor het oog van de camera, zittend in een stoel, dood werd gespoten. Te afschuwelijk voor woorden....... (dit gedeelte werd vorige week ook al eens uitgezonden in DWDD, waar omstreeks die tijd ook kinderen naar kijken) Onbegrijpelijk!
Ik wil zéker niet voorbijgaan aan het lijden van vele mensen, want er wordt heel wat geleden ,weet ik als ervaringsdeskundige.Maar de manier waarop de mensen van de kliniek te werk gaan, (ondanks hun goede bedoelingen) riep bij mij heel veel vragen op. De (hulpverlening) was koel en afstandelijk, en af en toe was helemaal niet zeker of mensen wel écht dood wilden.
Wel kwam er een vervolggesprek, waarin een voor en tegenstander van euthanasie aan het woord kwamen. Ieder vanuit zijn eigen overtuiging. Maar de woorden van de psychiater die tegen was, waren heel klaar en duidelijk. Hij nam zelfs het woordje moord in de mond.......
Ik wil hier niet verder op ingaan, want ieder mens is hierin voor zichzelf verantwoordelijk , maar ik bleef zitten met heel veel vraagtekens en gevoelens van afschuw, maar ook van verdriet, dat zoiets mag en kan in ons land.
Tel daar de 30.000 kwetsbare en ongeboren levens per jaar bij op, die nooit het levenslicht zullen zien, dan wil ik niet meer geloven dat we in een welvarend land leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten