Afgelopen dinsdagnacht dacht ik werkelijk dat mijn laatste uur had geslagen. Zo ging mijn hart tekeer. Ik had een polsslag van 100 slagen per minuut. Toch heb ik geen arts gebeld, want meestal staat bij deze klachten (hartritmestoornissen)binnen korte tijd dan een ambulance voor de deur. Maar ik kon het mentaal niet opbrengen om weer naar het ziekenhuis te moeten. Ik heb deze klachten wel vaker, maar nog nooit zo erg dan deze keer. Maar ook al zijn het angstige momenten, toch raak ik haast nooit in paniek. Ik blijf dan wonderlijk rustig, en kan dan alleen maar bidden om Gods nabijheid en kracht.
Het duurde urenlang voordat de klachten wat minder werden. De volgende morgen toch maar de huisarts gebeld, die al vrij snel op de stoep stond. Zij begrijpt heel goed waarom ik niet (meer) naar het ziekenhuis wil voor een opname. Aan het eind van de middag belde ze nog een keer hoe het ging. Het ging een ietsje beter, maar ook woensdag en donderdag bleven de klachten aanhouden.
Vandaag ging het iets beter, maar ik blijf me zwak voelen. A.s. woensdag hoor ik van de cardioloog wat er verder gaat gebeuren. Ze gaf tijdens de hartkatheterisatie al aan dat ze opnieuw medicijnen uit wilde proberen.
De huisarts had het en tijdje terug over een pacemaker. Maar ik weet niet of de cardioloog dat nodig vindt. Afwachten maar.....
Het zijn lange dagen, maar gelukkig had ik vorige week net 10 boeken opgehaald uit een 2e hands- boekenwinkel. Deze is een tijdje terug geopend, en ik was er nog niet geweest. Allemaal nieuwe boeken voor één euro per stuk, waarvan ik er al zes heb uitgelezen, toen ik me redelijk goed voelde. Twee daarvan konden zo bij het oud papier.
Dus.....volgende week maar weer naar deze winkel en naar de bieb natuurlijk, als ik me goed voel......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten