Onderweg naar de trombosedienst kwam ik een klasgenoot tegen uit het voortgezet onderwijs.We waren geen vriendinnen, maar als we elkaar tegen kwamen hadden we altijd wel een klik. Ze stelde voor om even op een terrasje te gaan zitten voor een kopje thee.(met wat lekkers erbij natuurlijk) Ik wist dat ze weduwe was geworden en veel had meegemaakt. We hadden elkaar in jaren niet meer gezien, en wat is het dan fijn om weer even bij te praten. Juist ook omdat we veel raakvlakken hebben, wat onze karakters betreft. We zaten gelijk weer op één lijn.
Jaren geleden hadden we van diezelfde klas een reünie. We vonden het allebei erg leuk om onze klasgenoten van vroeger terug te zien.Vijf jaar later was er weer een, maar zonder dat we dat van elkaar wisten, hadden we niet de behoefte om weer te gaan. En nu kwamen we elkaar zomaar tegen.
Toen we daar zo samen heerlijk in het zonnetje zaten, en van een heerlijk gebakje smulden,voelde ik me zo intens dankbaar dat ik me zo goed voelde, en dat ik het vol kon houden.Samen hebben we genoten en heerlijk zitten kletsen. We hadden geen van beide de behoefte om diep in te gaan op alles wat ons was overkomen.Heel even hebben we van beide kanten er wel even over gehad. We vonden het veel belangrijker om te vertellen hoe we nu in het leven staan en omgaan met onze tegenslagen. Gesprekken met diepgang vinden we allebei heerlijk,maar we hebben ook veel gelachen. Kortom: het was reuze gezellig!
Voor velen is dit misschien heel gewoon, maar voor mij was het weer een dag met een gouden randje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten