Gedicht...

Van mijn dierbaar nichtje Thera uit Amersfoort kreeg ik dit prachtig gedicht. Het geeft precies weer hoe ik mij af en toe voel.....

ONBEGREPEN

'k Ben onbegrepen
omdat ik onzichtbaar ziek ben
en zo doet doet men
mijn pijn vermeerderen
men kan het immers niet beredeneren
helaas moet ik dit onderstrepen!
't Is ook zo moeilijk  in te schatten
en al helemaal niet te bevatten
totdat.....Men het zelf heeft
en er niet meer aan voorbij streeft
Onzichtbaar ziek
wat moet men ermee?
in de zee van vertwijfeling
en....je voelt je een éénling
totdat....ja totdat:
Het Licht doorbreekt!
Dat Licht dat bevat
het beste medicijn
waarbij de angst verbleekt;
Maar voor we zover zijn
zijn we van strijden zo moe
zijn heel veel dingen voor ons taboe
Toch komt ook hieraan een eind
het zij straks of hier in deze tijd,
want mijn leven is door Christus bloed omheind
hoe ziek ik ook ben
hoe ik ook lijd Hij is er altijd
zoals Hij is en ik Hem ken.

Drikus van Engelenhove